ျမန္မာျပည္ကို တကယ္ခ်စ္တယ္ဆိုရင္ ဒီစာကိုဖတ္ထားသင့္တယ္
အိႏၵိယဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ ေျပာသြားတဲ့ “မင္းရဲ႕ႏိုင္ငံအတြက္ အခ်ိန္ ၁၀ မိနစ္ေလာက္ ေပးႏိုင္မလား´´တဲ့ ေပးႏိုင္ရင္ ဒီစာေလးကိုဖတ္ၾကည့္ပါ
ျမန္မာႏိုင္ငံက လူေတြအတြက္ လည္းတိုက္ဆိုင္လြန္းလို႔ သူငယ္ခ်င္းတို႔အခ်ိန္ယူၿပီး ဖတ္ေစခ်င္တယ္။ အခ်ိန္နည္းနည္းေပးၿပီး ဖတ္ေပးပါ။
ဒီစာကို ဖတ္ ၿပီးသြားရင္ သူငယ္ခ်င္းတို႔ရဲ႕ စိတ္ထဲမွာ ကိုယ့္တိုင္းျပည္အတြက္ ငါတို႔ဟာ တိုင္းျပည္ရဲ႕ အနာဂတ္ေတြ ဆိုတာ သေဘာေပါက္လာလိမ့္မယ္။ တာဝန္ သိစိတ္ေတြ ျဖစ္ေပၚလာလိမ့္မယ္။
အိႏၵိယသမၼတေျပာတဲ့ မိန႔္ခြန္းထဲက လက္ရွိျမန္မာလူမ်ိဳး အေတာ္မ်ားမ်ားရဲ႕ စိတ္ဓါတ္ကို ထင္ဟပ္ေစတဲ့ အေၾကာင္းေလးပါ။
သေဘာတူတယ္ သေဘာက် တယ္ ႏွစ္သက္တယ္ဆိုရင္ က်န္တဲ့လူေတြ သိေအာင္ရွဲလ္ေပးေစခ်င္ပါတယ္။အခုလို ေျပာထားတယ္။
အိႏၵိယသမၼတ…..“တို႔အိႏၵိယအစိုးရက လုပ္ေဆာင္မႈေတြ မထိေရာက္ဘူး မင္းေျပာတယ္။ တို႔ႏိုင္ငံရဲ႕ဥပေဒေတြကလဲ အိုေဟာင္းၿပီး ေခတ္မမီေတာ့ဘူး။
မင္းေျပာတယ္…စည္ပင္ကလဲ အမႈိက္ေတြမရွင္းဘူး။
မင္းေျပာတယ္….ဖုန္းလိုင္းေတြကလဲ အလုပ္မလုပ္တာခပ္မ်ားမ်ားလို႔
မင္းေျပာတယ္… မီးရထားဆိုတာ ဟာသတစ္ခုပဲ..အဲလိုင္းေတြဆို ကမာၻမွာအဆိုးဆုံး…စာပို႔စနစ္မွာလဲ ဘယ္ေတာ့မွ ပို႔တဲ့စာက မေရာက္ဘူး…
တို႔တိုင္းျပည္မွာအားလုံးက ေခြးစာေကြၽးပစ္ရေတာ့မေလာက္ ပ်က္စီးစုတ္ျပတ္မႈေတြခ်ည္းပဲ လို႔မင္းေျပာတယ္…
မင္းေျပာ… မင္းအဲ့ဒါေတြခ်ည္းပဲ ပါးစပ္ကေနေျပာၿပီးမင္းကေရာဘာတစ္ခုလုပ္လဲ…? ေကာင္းၿပီ..မင္းစကၤာပူကိုေရာက္တဲ့အခါက်ေတာ့…စင္ကာပူကလမ္းေတြေပၚ မင္းေဆးလိပ္လႊင့္မပစ္ရဲဘူး..စတိုးဆိုင္မွာ မုန႔္မစားရဲဘူး..
ညေန ၅ နာရီနဲ႔ ၆ နာရီၾကား ေအာင္ခတ္မီလမ္းေပၚကားျဖတ္ေမာင္းဖို႔ ၅ ေဒၚလာမင္းေပးတယ္… အဲ့လိုစင္ကာပူမွာ မင္းတစ္ခုခုမ်ားေျပာလား..ေျပာခဲ့လား…?
ဒူဘိုင္းမွာ ဥပုသ္လမ်ိဳး လူျမင္ကြင္းမွာ မင္းအစားစားရဲလား…မကာရ္မွာ ေခါင္းမေဆာင္းပဲ မင္းအျပင္ထြက္ရဲလား.. ဝါရွင္တန္မွာ တစ္နာရီ ၅၅ မိုင္ထက္ေက်ာ္ၿပီး မင္းကားေမာင္းရဲလား…
ေမာင္းမိလို႔ ရဲလာဖမ္းရင္ငါ့ကိုဘာမွတ္ေနလဲ ငါဘာေကာင္လဲ သိလား ငါဘယ္သူ႔သားလဲ သိလားလို႔ ရဲကိုမင္းေျပာရဲလား….
ေအာ္ဇီနဲ႔ နယူးဇီလန္ကမ္းေျခေတြမွာ စားၿပီးသားအုန္းခြံေတြကို ေတြ႕ကရာ မင္းေလွ်ာက္ပစ္ရဲလား….
တိုက်ိဳကလမ္းေတြေပၚမွာမင္းကြမ္းတံေတြးေလွ်ာက္ေထြးရဲလား။ဒါေတြက မင္းကို ေမးေနတာ။
သူမ်ားတိုင္းျပည္မွာ သူ႔စည္းကမ္းနဲ႔အညီ အတိအက်ေလးစားလိုက္နာႏိုင္ၿပီး ကိုယ့္ႏိုင္ငံျပန္ေရာက္မွ စည္းကမ္းကို မေလးစား စည္းကမ္းပ်က္တတ္တဲ့ ီမင္းကိုပဲ ေမးေနတာ။
အိႏၵိယေျမကို စနင္းၿပီဆိုတာနဲ႔စိတ္ထင္သလို ေဆးလိပ္ေတြ စကၠဴစေတြ အမႈိက္ေလွ်ာက္ဖြတတ္တဲ့မင္းလိုလူေတြကို ေမးေနတာ။
တျခားတိုင္းတပါးမွာ စည္းကမ္းလိုက္နာေလးစားတတ္ခဲ့တဲ့မင္းက ကိုယ့္ေမြးရပ္ႏိုင္ငံမွာက်ေတာ့ ဘာလို႔ ပုံစံအတူတူ မလုပ္ႏိုင္ရတာလ?
အင္တာဗ်ဴးတစ္ခုမွာ အၿငိမ္းစား ဘုံေဘၿမိဳ႕စည္ပင္အေရးပိုင္ႀကီး Mr.Tinaikar ဘာေျပာသြားလဲ သိလား?
လူ႔မလိုင္ေတြက သူတို႔ေခြးေတြနဲ႔လမ္းေလွ်ာက္ထြက္ၿပီးလမ္းေတြေပၚမွာေခြးအညစ္အေၾကးေတြထားခဲ့ၾကတယ္။
ၿပီးတာ့ အဲ့လူေတြကပဲတစ္ခါျပန္ၿပီး ညစ္ေပေနတဲ့ လူသြားလမ္းေတြအတြက္ တာဝန္ရွိသူ အဖြဲ႕အစည္းေတြညံ့ဖ်င္းလွခ်ည္ရဲ႕ဆိုၿပီး အျပစ္တင္တတ္ၾကတယ္…
တာဝန္ရွိသူေတြကိုသူတို႔က ဘယ္လိုလုပ္ေပးေစခ်င္တာလဲ။
သူတို႔ေခြးေတြေနာက္ကေန တံျမက္စည္းတစ္ေခ်ာင္းကိုင္ၿပီး ေခြးစြန႔္ခဲ့သမွ် အညစ္အပတ္ေတြကိုေကာက္ေကာက္လိုက္ရွင္းေပးေစခ်င္တာလား။
အေမရိကားမွာ ကိုယ့္အိမ္ေမြးတိရစာၦန္ဆီက ထြက္တဲ့ အညစ္အေၾကးေတြသန႔္စင္ေပးဖို႔ ပိုင္ရွင္ကတာဝန္ယူရတယ္…
ဂ်ပန္မွာလဲဒီလိုပဲဒီ အိႏၵိယကလူေတြအဲ့လိုလုပ္လား..? တို႔လူေတြကက်ေတာ့ မဲေပးပြဲသြား။ မဲေလးေပးၿပီး..ျဖစ္သမွ်အကုန္ကို တာဝန္လႊဲခ် ေခါင္းခံေပးဖို႔ လူတစ္ေယာက္ေ႐ြးလိုက္သလိုပဲ။
ကိုယ္ကိုယ္တိုင္က ဘာတာဝန္မွမရွိသလိုေနၿပီး အရာအားလုံးကို အစိုးရကပဲ ကႀကီးခေခြးကအစ လိုက္ေျဖရွင္းေပးဖို႔ထိုင္ေမွ်ာ္လင့္ေနၾကတယ္။
ကိုယ္တိုင္ပါဝင္အားျဖည့္မႈ သုည…. အမႈိက္ေလးေတြႀကဳံသလိုေလွ်ာက္ပစ္ရင္း ၿမိဳ႕ေတာ္သာယာလွပဖို႔ အာဏာပိုင္ေတြကိုထိုင္ေစာင့္ေနၾကတယ္။
အဲဒီ့အစား အျမင္မေတာ္တဲ့ စကၠဴတစ္စကိုအမႈိက္ပုံးေလးထဲေရာက္ေအာင္ထည့္လိုက္ဖို႔တာ့မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ထားတယ္။
ရထားဘူတာ႐ုံေတြမွာ သန႔္စင္ခန္းေတြထားေပးေစခ်င္ၾကတယ္..ဒါေပမဲ့ အဲဒီ့သန႔္စင္ခန္းေတြကိုက်က်နန ဘယ္လိုသုံးရမလဲေတာ့ အေလးမထားဘူး။
အိႏၵိယအဲလိုင္းေတြမွာအေကာင္းဆုံး အစားအေသာက္ေတြ ေရအိမ္ေတြ ရွိေစခ်င္ၾကတယ္။ဒါေပမဲ့ လစ္ရင္လစ္သလို ရသေလာက္ေလး ပိုယူလာဖို႔ ခိုးလာဖို႔လဲ ဝန္မေလးဘူး။
ကဲ..ဒီေတာ့ ပ်က္စီးပုပ္သိုးေနပါတယ္ဆိုတဲ့ ဒီစနစ္ႀကီး အဖြဲ႕အစည္းအတြက္ဘယ္သူ႔မွာ တာဝန္ရွိတာလဲ။
ဘယ္သူေတြက ေျပာင္းလဲဖို႔လိုေနတာလဲ…အဲဒီစနစ္ႀကီးမွာ ဘယ္သူေတြ ပါဝင္လႈပ္ရွားလည္ပတ္ေနတာလဲ။
ကိုယ့္အိမ္ကိုယ့္ပတ္ ဝန္းက်င္ ကိုယ့္ၿမိဳ႕ ကိုယ့္အဖြဲ႕အစည္း တျခားအဖြဲ႕အစည္းေတြနဲ႔အစိုးရ အကုန္လုံးပါဝင္ေနတာမဟုတ္ဘူးလား။
ဒါေပမဲ့ ေသခ်ာပါတယ္..တကယ္တမ္းလက္ေတြ႕က်က် ပါဝင္ေျပာင္းလဲလုပ္ေဆာင္ရမယ့္အခ်ိန္က်ေတာ့ ….
အားလုံးကကိုယ့္မိသားစုေလးနဲ႔ အတူတူ စိတ္ခ်လုံၿခဳံတဲ့အိမ္ေလးထဲအတူတူထိုင္ေနၾကၿပီး ျပတင္းေပါက္ကေန ခပ္လွမ္းလွမ္းပဲ ေစာင့္ၾကည့္ေနၾကမွာပါ။
သူတို႔စိတ္ထဲမွာေတာ့ ေမာင္သန႔္ရွင္းႀကီးတစ္ေယာက္ မိုးေပၚကေနက်လာၿပီးအာလုံးကို ေနရာတက် ျပန္ျဖစ္သြားေအာင္ လဲွက်င္းရွင္းလင္း ေျပာင္းလဲေပးသြားလိမ့္မယ္လို႔ေမွ်ာ္လင့္ရင္လဲ ေမွ်ာ္လင့္ေနၾကမွာေပါ့။
ဒါမွမဟုတ္လဲ တတ္ႏိုင္သူေတြက တျခားတိုင္းတပါးကို ေျပာင္းေ႐ႊ႕သြားရင္လဲ သြားလိမ့္မယ္…. ဘာနဲ႔တူလဲဆိုေတာ့အမဲလိုက္ေခြးႀကီးလက္ကေန ကိုယ္လြတ္႐ုန္းေျပးတဲ့သူရဲေဘာေလးေတြလိုပဲ။
သူတို႔စိတ္ထဲမွာ ႀကီးက်ယ္ခမ္းနားတယ္လို႔ထင္ရတဲ့အေမရိကားရဲ႕ ဂုဏ္သေရေတာ္ေအာက္မွာ ေနပူစာလႈံခြင့္ေတာင္းခံၾကၿပီး အေမရိကားရဲ႕ လူေနမႈစနစ္ေတြကို တဖြဖြခ်ီးမြမ္းခန္း ဖြင့္ေနၾကလိမ့္မယ္။
အဲ့လိုေနရင္းနဲ႔မွာ နယူးေယာက္က မလုံၿခဳံဘူးလို႔ ခံစားလာရရင္ အဂၤလန္ကိုဆက္ေျပးၾက အဂၤလန္မွာ အလုပ္အကိုင္ရွားပါးလာရင္ ပင္လယ္ေကြ႕ကို ေလယာဥ္နဲ႔ေျပး…
ပင္လယ္ေကြ႕မွာ စစ္ျဖစ္လာတဲ့အခါက်ေတာ့ လူမႈကယ္တင္ေရးအစီအစဥ္နဲ႔ အိႏၵိယကိုျပန္ပို႔ေပးဖို႔ ေတာင္းဆိုၾက။
ကိုယ့္ႏိုင္ငံရဲ႕ စနစ္ ေခတ္ကို အားျပည့္တိုးတက္လာဖို႔ေတာ့ ဘယ္သူမွ အပင္ပန္းခံၿပီး မစဥ္းစားခ်င္ၾကဘူး။
အေကာင္းအဆိုးပိုင္းျခားႏိုင္တဲ့အသိဉာဏ္ကို ေငြေၾကးပကာသနေတြနဲ႔အေပါင္ခံထားၾကလိုက္သလိုျဖစ္ေနတယ္။
၃၅ ေယာက္ေျမာက္အေမရိကန္သမၼတJ F Kennedy ကသူ႔ေနာက္လိုက္အေမရိကန္ေတြကို ေတာင္းဆိုခဲ့တဲ့ စကားေလးနဲ႔ပဲ နိဂုံးခ်ဳပ္လိုက္မယ္။
“DO NOT ASK WHAT YOUR COUNTRY DO FOR YOU.. ASK WHAT YOU CAN DO FOR YOUR COUNTRY..”
“တိုင္းျပည္က သင့္ကို ဘာေပးႏိုင္လဲလို႔ ေမးမယ့္အစား.. တိုင္းျပည္အတြက္ သင္ဘာေပးႏိုင္မလဲ ဆိုတာပဲ ေမးပါ” ….တဲ့……။ ”
Credit :
unicode
မြန်မာပြည်ကို တကယ်ချစ်တယ်ဆိုရင် ဒီစာကိုဖတ်ထားသင့်တယ်
အိန္ဒိယဝန်ကြီးချုပ် ပြောသွားတဲ့ “မင်းရဲ့နိုင်ငံအတွက် အချိန် ၁၀ မိနစ်လောက် ပေးနိုင်မလား´´တဲ့ ပေးနိုင်ရင် ဒီစာလေးကိုဖတ်ကြည့်ပါ
မြန်မာနိုင်ငံက လူတွေအတွက် လည်းတိုက်ဆိုင်လွန်းလို့ သူငယ်ချင်းတို့အချိန်ယူပြီး ဖတ်စေချင်တယ်။ အချိန်နည်းနည်းပေးပြီး ဖတ်ပေးပါ။
ဒီစာကို ဖတ် ပြီးသွားရင် သူငယ်ချင်းတို့ရဲ့ စိတ်ထဲမှာ ကိုယ့်တိုင်းပြည်အတွက် ငါတို့ဟာ တိုင်းပြည်ရဲ့ အနာဂတ်တွေ ဆိုတာ သဘောပေါက်လာလိမ့်မယ်။ တာဝန် သိစိတ်တွေ ဖြစ်ပေါ်လာလိမ့်မယ်။
အိန္ဒိယသမ္မတပြောတဲ့ မိန့်ခွန်းထဲက လက်ရှိမြန်မာလူမျိုး အတော်များများရဲ့ စိတ်ဓါတ်ကို ထင်ဟပ်စေတဲ့ အကြောင်းလေးပါ။
သဘောတူတယ် သဘောကျ တယ် နှစ်သက်တယ်ဆိုရင် ကျန်တဲ့လူတွေ သိအောင်ရှဲလ်ပေးစေချင်ပါတယ်။အခုလို ပြောထားတယ်။
အိန္ဒိယသမ္မတ…..“တို့အိန္ဒိယအစိုးရက လုပ်ဆောင်မှုတွေ မထိရောက်ဘူး မင်းပြောတယ်။ တို့နိုင်ငံရဲ့ဥပဒေတွေကလဲ အိုဟောင်းပြီး ခေတ်မမီတော့ဘူး။
မင်းပြောတယ်…စည်ပင်ကလဲ အမှိုက်တွေမရှင်းဘူး။
မင်းပြောတယ်….ဖုန်းလိုင်းတွေကလဲ အလုပ်မလုပ်တာခပ်များများလို့
မင်းပြောတယ်… မီးရထားဆိုတာ ဟာသတစ်ခုပဲ..အဲလိုင်းတွေဆို ကမ္ဘာမှာအဆိုးဆုံး…စာပို့စနစ်မှာလဲ ဘယ်တော့မှ ပို့တဲ့စာက မရောက်ဘူး…
တို့တိုင်းပြည်မှာအားလုံးက ခွေးစာကျွေးပစ်ရတော့မလောက် ပျက်စီးစုတ်ပြတ်မှုတွေချည်းပဲ လို့မင်းပြောတယ်…
မင်းပြော… မင်းအဲ့ဒါတွေချည်းပဲ ပါးစပ်ကနေပြောပြီးမင်းကရောဘာတစ်ခုလုပ်လဲ…? ကောင်းပြီ..မင်းစင်္ကာပူကိုရောက်တဲ့အခါကျတော့…စင်ကာပူကလမ်းတွေပေါ် မင်းဆေးလိပ်လွှင့်မပစ်ရဲဘူး..စတိုးဆိုင်မှာ မုန့်မစားရဲဘူး..
ညနေ ၅ နာရီနဲ့ ၆ နာရီကြား အောင်ခတ်မီလမ်းပေါ်ကားဖြတ်မောင်းဖို့ ၅ ဒေါ်လာမင်းပေးတယ်… အဲ့လိုစင်ကာပူမှာ မင်းတစ်ခုခုများပြောလား..ပြောခဲ့လား…?
ဒူဘိုင်းမှာ ဥပုသ်လမျိုး လူမြင်ကွင်းမှာ မင်းအစားစားရဲလား…မကာရ်မှာ ခေါင်းမဆောင်းပဲ မင်းအပြင်ထွက်ရဲလား.. ဝါရှင်တန်မှာ တစ်နာရီ ၅၅ မိုင်ထက်ကျော်ပြီး မင်းကားမောင်းရဲလား…
မောင်းမိလို့ ရဲလာဖမ်းရင်ငါ့ကိုဘာမှတ်နေလဲ ငါဘာကောင်လဲ သိလား ငါဘယ်သူ့သားလဲ သိလားလို့ ရဲကိုမင်းပြောရဲလား….
အော်ဇီနဲ့ နယူးဇီလန်ကမ်းခြေတွေမှာ စားပြီးသားအုန်းခွံတွေကို တွေ့ကရာ မင်းလျှောက်ပစ်ရဲလား….
တိုကျိုကလမ်းတွေပေါ်မှာမင်းကွမ်းတံတွေးလျှောက်ထွေးရဲလား။ဒါတွေက မင်းကို မေးနေတာ။
သူများတိုင်းပြည်မှာ သူ့စည်းကမ်းနဲ့အညီ အတိအကျလေးစားလိုက်နာနိုင်ပြီး ကိုယ့်နိုင်ငံပြန်ရောက်မှ စည်းကမ်းကို မလေးစား စည်းကမ်းပျက်တတ်တဲ့ ီမင်းကိုပဲ မေးနေတာ။
အိန္ဒိယမြေကို စနင်းပြီဆိုတာနဲ့စိတ်ထင်သလို ဆေးလိပ်တွေ စက္ကူစတွေ အမှိုက်လျှောက်ဖွတတ်တဲ့မင်းလိုလူတွေကို မေးနေတာ။
တခြားတိုင်းတပါးမှာ စည်းကမ်းလိုက်နာလေးစားတတ်ခဲ့တဲ့မင်းက ကိုယ့်မွေးရပ်နိုင်ငံမှာကျတော့ ဘာလို့ ပုံစံအတူတူ မလုပ်နိုင်ရတာလ?
အင်တာဗျူးတစ်ခုမှာ အငြိမ်းစား ဘုံဘေမြို့စည်ပင်အရေးပိုင်ကြီး Mr.Tinaikar ဘာပြောသွားလဲ သိလား?
လူ့မလိုင်တွေက သူတို့ခွေးတွေနဲ့လမ်းလျှောက်ထွက်ပြီးလမ်းတွေပေါ်မှာခွေးအညစ်အကြေးတွေထားခဲ့ကြတယ်။
ပြီးတာ့ အဲ့လူတွေကပဲတစ်ခါပြန်ပြီး ညစ်ပေနေတဲ့ လူသွားလမ်းတွေအတွက် တာဝန်ရှိသူ အဖွဲ့အစည်းတွေညံ့ဖျင်းလှချည်ရဲ့ဆိုပြီး အပြစ်တင်တတ်ကြတယ်…
တာဝန်ရှိသူတွေကိုသူတို့က ဘယ်လိုလုပ်ပေးစေချင်တာလဲ။
သူတို့ခွေးတွေနောက်ကနေ တံမြက်စည်းတစ်ချောင်းကိုင်ပြီး ခွေးစွန့်ခဲ့သမျှ အညစ်အပတ်တွေကိုကောက်ကောက်လိုက်ရှင်းပေးစေချင်တာလား။
အမေရိကားမှာ ကိုယ့်အိမ်မွေးတိရစ္ဆာန်ဆီက ထွက်တဲ့ အညစ်အကြေးတွေသန့်စင်ပေးဖို့ ပိုင်ရှင်ကတာဝန်ယူရတယ်…
ဂျပန်မှာလဲဒီလိုပဲဒီ အိန္ဒိယကလူတွေအဲ့လိုလုပ်လား..? တို့လူတွေကကျတော့ မဲပေးပွဲသွား။ မဲလေးပေးပြီး..ဖြစ်သမျှအကုန်ကို တာဝန်လွှဲချ ခေါင်းခံပေးဖို့ လူတစ်ယောက်ရွေးလိုက်သလိုပဲ။
ကိုယ်ကိုယ်တိုင်က ဘာတာဝန်မှမရှိသလိုနေပြီး အရာအားလုံးကို အစိုးရကပဲ ကကြီးခခွေးကအစ လိုက်ဖြေရှင်းပေးဖို့ထိုင်မျှော်လင့်နေကြတယ်။
ကိုယ်တိုင်ပါဝင်အားဖြည့်မှု သုည…. အမှိုက်လေးတွေကြုံသလိုလျှောက်ပစ်ရင်း မြို့တော်သာယာလှပဖို့ အာဏာပိုင်တွေကိုထိုင်စောင့်နေကြတယ်။
အဲဒီ့အစား အမြင်မတော်တဲ့ စက္ကူတစ်စကိုအမှိုက်ပုံးလေးထဲရောက်အောင်ထည့်လိုက်ဖို့တာ့မသိချင်ယောင်ဆောင်ထားတယ်။
ရထားဘူတာရုံတွေမှာ သန့်စင်ခန်းတွေထားပေးစေချင်ကြတယ်..ဒါပေမဲ့ အဲဒီ့သန့်စင်ခန်းတွေကိုကျကျနန ဘယ်လိုသုံးရမလဲတော့ အလေးမထားဘူး။
အိန္ဒိယအဲလိုင်းတွေမှာအကောင်းဆုံး အစားအသောက်တွေ ရေအိမ်တွေ ရှိစေချင်ကြတယ်။ဒါပေမဲ့ လစ်ရင်လစ်သလို ရသလောက်လေး ပိုယူလာဖို့ ခိုးလာဖို့လဲ ဝန်မလေးဘူး။
ကဲ..ဒီတော့ ပျက်စီးပုပ်သိုးနေပါတယ်ဆိုတဲ့ ဒီစနစ်ကြီး အဖွဲ့အစည်းအတွက်ဘယ်သူ့မှာ တာဝန်ရှိတာလဲ။
ဘယ်သူတွေက ပြောင်းလဲဖို့လိုနေတာလဲ…အဲဒီစနစ်ကြီးမှာ ဘယ်သူတွေ ပါဝင်လှုပ်ရှားလည်ပတ်နေတာလဲ။
ကိုယ့်အိမ်ကိုယ့်ပတ် ဝန်းကျင် ကိုယ့်မြို့ ကိုယ့်အဖွဲ့အစည်း တခြားအဖွဲ့အစည်းတွေနဲ့အစိုးရ အကုန်လုံးပါဝင်နေတာမဟုတ်ဘူးလား။
ဒါပေမဲ့ သေချာပါတယ်..တကယ်တမ်းလက်တွေ့ကျကျ ပါဝင်ပြောင်းလဲလုပ်ဆောင်ရမယ့်အချိန်ကျတော့ ….
အားလုံးကကိုယ့်မိသားစုလေးနဲ့ အတူတူ စိတ်ချလုံခြုံတဲ့အိမ်လေးထဲအတူတူထိုင်နေကြပြီး ပြတင်းပေါက်ကနေ ခပ်လှမ်းလှမ်းပဲ စောင့်ကြည့်နေကြမှာပါ။
သူတို့စိတ်ထဲမှာတော့ မောင်သန့်ရှင်းကြီးတစ်ယောက် မိုးပေါ်ကနေကျလာပြီးအာလုံးကို နေရာတကျ ပြန်ဖြစ်သွားအောင် လဲှကျင်းရှင်းလင်း ပြောင်းလဲပေးသွားလိမ့်မယ်လို့မျှော်လင့်ရင်လဲ မျှော်လင့်နေကြမှာပေါ့။
ဒါမှမဟုတ်လဲ တတ်နိုင်သူတွေက တခြားတိုင်းတပါးကို ပြောင်းရွှေ့သွားရင်လဲ သွားလိမ့်မယ်…. ဘာနဲ့တူလဲဆိုတော့အမဲလိုက်ခွေးကြီးလက်ကနေ ကိုယ်လွတ်ရုန်းပြေးတဲ့သူရဲဘောလေးတွေလိုပဲ။
သူတို့စိတ်ထဲမှာ ကြီးကျယ်ခမ်းနားတယ်လို့ထင်ရတဲ့အမေရိကားရဲ့ ဂုဏ်သရေတော်အောက်မှာ နေပူစာလှုံခွင့်တောင်းခံကြပြီး အမေရိကားရဲ့ လူနေမှုစနစ်တွေကို တဖွဖွချီးမွမ်းခန်း ဖွင့်နေကြလိမ့်မယ်။
အဲ့လိုနေရင်းနဲ့မှာ နယူးယောက်က မလုံခြုံဘူးလို့ ခံစားလာရရင် အင်္ဂလန်ကိုဆက်ပြေးကြ အင်္ဂလန်မှာ အလုပ်အကိုင်ရှားပါးလာရင် ပင်လယ်ကွေ့ကို လေယာဉ်နဲ့ပြေး…
ပင်လယ်ကွေ့မှာ စစ်ဖြစ်လာတဲ့အခါကျတော့ လူမှုကယ်တင်ရေးအစီအစဉ်နဲ့ အိန္ဒိယကိုပြန်ပို့ပေးဖို့ တောင်းဆိုကြ။
ကိုယ့်နိုင်ငံရဲ့ စနစ် ခေတ်ကို အားပြည့်တိုးတက်လာဖို့တော့ ဘယ်သူမှ အပင်ပန်းခံပြီး မစဉ်းစားချင်ကြဘူး။
အကောင်းအဆိုးပိုင်းခြားနိုင်တဲ့အသိဉာဏ်ကို ငွေကြေးပကာသနတွေနဲ့အပေါင်ခံထားကြလိုက်သလိုဖြစ်နေတယ်။
၃၅ ယောက်မြောက်အမေရိကန်သမ္မတJ F Kennedy ကသူ့နောက်လိုက်အမေရိကန်တွေကို တောင်းဆိုခဲ့တဲ့ စကားလေးနဲ့ပဲ နိဂုံးချုပ်လိုက်မယ်။
“DO NOT ASK WHAT YOUR COUNTRY DO FOR YOU.. ASK WHAT YOU CAN DO FOR YOUR COUNTRY..”
“တိုင်းပြည်က သင့်ကို ဘာပေးနိုင်လဲလို့ မေးမယ့်အစား.. တိုင်းပြည်အတွက် သင်ဘာပေးနိုင်မလဲ ဆိုတာပဲ မေးပါ” ….တဲ့……။ ”
Credit :
