တကၠစီကားပိုင္ရွင္ ေျပာျပလာတဲ့ YBS (၄၀) ယာဥ္တိုက္မႈမွာ ဆံုးပါးသြားတဲ့ ယာဥ္ေမာင္းေလးရဲ႕ ဘဝ
က်ေနာ္တို႔ ကံေကာင္းပါရေစ…က်ေနာ္စာမေရးျဖစ္တာၾကာၿပီ။
Covid 19 ကပ္ေရာဂါေၾကာင့္ က်ေနာ္တို႔ျမန္မာႏိုင္ငံအပါအ၀င္ ကမာၻႏွင့္အ၀ွမ္းစိတ္မခ်မ္းေျမ့ဘြယ္ရာျဖစ္ေနၾကခ်ိန္ စာေရးခ်င္စိတ္မရွိျဖစ္ေနတာ။
က်ေနာ့စာဖတ္ပီးရင္လည္း အသိမိတ္ေဆြေတြက၀မ္းနည္းေၾကကြဲရေၾကာင္း ျပန္ၾကားရေတာ့ေရးခ်င္ေပမဲ့မေရးျဖစ္ခဲ့ပါဘူး။ အခုေတာ့ေရးရပါၿပီ။
ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ လြန္ခဲ့တဲ့ သုံးေလးရက္က ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ ဆင္မလိုက္အနီး ဘူရင့္ေနာင္လမ္းမႀကီးေပါမွာ YBS 40 Bus နဲ႔ တိုက္မိၿပီး လူ ၃ ဥိးေသဆုံးခဲ့ရတဲ့ Taxi FF-2574 ပိုင္ရွင္ဟာ က်ေနာ္ျဖစ္ေနခဲ့လို႔ပါဘဲ။
က်ေနာ္ ယူႀကဳံးမရ ႏွေျမာ၀မ္းနည္း စြာျဖင့္ဘဲ ဒီစာကိုေရးရပါေတာ့မယ္။
မွတ္မွတ္ရရ ဇြန္လ ၂ ရက္ေန႔ မနက္ ၇ နာရီေက်ာ္ေလာက္မွာ က်ေနာ္အိမ္ဖုန္းမွာ call ထ၀င္လာပါတယ္။ က်ေနာ္အိပ္ယာ၀င္ေနာက္က်ေတာ့ မထခ်င္ထခ်င္နဲ႔ အိပ္ယာကထ ဖုန္းကို သြားကိုင္လိုက္ေတာ့ လူတစ္ေယာက္နာမည္ေျပာပါတယ္။
က်ေနာ္သိတဲ့နာမည္မဟုတ္ေတာ့ ဖုန္းမွားေနတယ္ေျပာပီး ခ်က္ခ်င္းဖုန္းခ်ပစ္လိုက္ပါတယ္။ က်ေနာ္အိပ္ယာနားမေရာက္မီ ဖုန္းထပ္၀င္လာျပန္တယ္။
ဖုန္းေကာက္ကိုင္လိုက္တာနဲ႔ဘဲ တဘက္ကအသံရွင္က “FF 2574 ကားသိလား”တဲ့…
က်ေနာ့္ကားနံပါတ္ေတြ သိတာေပါ့ “ဟုတ္ပါတယ္ က်ေနာ့ကားပါ” အခုမနက္ “အဲဒီကား ယာဥ္တိုက္မႈျဖစ္လို႔ပါ” လို႔တဘက္ကေျပာလိုက္ေတာ့… က်ေနာ္အိပ္ခ်င္စိတ္ေပ်ာက္သြားပါပီ…
က်ေနာ္ခ်က္ခ်င္းဘဲ တဘက္ကို “က်ေနာ့္ယာဥ္ေမာင္းနဲ႔ စကားေျပာခ်င္ ပါတယ္” လည္းေျပာလိုက္ခ်ိန္… “ယာဥ္ေမာင္း ဆုံးသြားပါပီ” က်ေနာ္ရဲ႕အသိစိတ္ေတြ ေဝး၀ါးသြားပါပီ။
က်ေနာ္ကိုင္ထားတဲ့ဖုန္းကို လက္ႏွစ္ဘက္နဲ႔ က်စ္က်စ္ပါေအာင္ဆုပ္ပီး စကားျပန္မေျပာႏိုင္ေအာင္ တစ္ကိုယ္လုံးတုန္ရီေနပီ။
က်ေနာ္ေနာက္ဆုံးၾကားလိုက္တာကေတာ့ ရဲအုပ္ကသူ႔ရာထူးနဲ႔နာမည္ေျပာပီး လွည္းတန္းယာဥ္ထိန္းစခန္းကို လာေရာက္ဆက္သြယ္ဘို႔ပါဘဲ။
က်ေနာ့သားေလးကႏိုးလာပီး… “ဒယ္ဒယ္ဘာျဖစ္တာလဲ” လို႔ေမးလာခ်ိန္ သားေရ အိမ္ကကား accident ျဖစ္လို႔တဲ့ ယာဥ္ေမာင္း ေမာင္ေက်ာ္ေဇာ္လည္းဆုံးသြားရွာၿပီ။ သားလည္းခဏၿငိမ္သြားတယ္။
၀မ္းနည္းေၾကကြဲတဲ့အသံနဲ႔ အေဖကိုႏွစ္သိမ့္ရွာတယ္။ အေဖတစ္ခု သားတစ္ခုဘ၀မွာ အားေပးႏွစ္သိမ့္ေပးဖို႔လူ အနားမွာ ရွားမွရွားဘဲေလ။ “ဒယ္ဒယ္ ဖုန္းသတင္းဆိုေတာ့ အမွန္လို႔ေျပာမရႏိုင္ဘူး ။
ရဲစခန္းလိုက္ပီး confirm လုပ္ရအုံးမွာေလ” “ေအးပါ သားရယ္။ ေကာ္ဖီတစ္ခြက္ပူပူေလး လုပ္ေပးပါ” က်နာ္မ်က္ႏွာသစ္ ေကာ္ဖီကိုကမန္းကတန္းေသာက္ပီး ကားစက္ႏိုးထြက္ေတာ့ သားမ်က္ႏွာငယ္နဲ႔ က်န္ခဲ့တယ္။
လမ္းမွာ ဂ႐ုတစိုက္ေမာင္းသြားဘို႔လည္း စိုရိမ္ႀကီးစြာမွာရွာတယ္။ လမ္းမွာေတာ့ဆုေတာင္းမိပါေသးတယ္။ သားေျပာသလိုသတင္းအမွားျဖစ္ပါေစေပါ့။
ဒါေပမဲ့ ဆုေတာင္းမျပည့္ခဲ့ပါဘူး။ တာ၀န္က်ရဲအုပ္ကို ၀င္ေတြ႕ေတာ့ က်ေနာ့္ကားနဲ႔ပါတ္သက္တဲ့စာ႐ြက္စာတမ္းေတြထုတ္ျပပီး ယာဥ္ေမာင္းနာမည္ ကိုေမး၊ အတည္ျပဳပါတယ္။
က်ေနာ္၀မ္းနည္းစြာျဖင့္ရဲအုပ္ သိလိုသမွ် ေမးသမွ်ေျဖပီး က်ေနာ့ကားနဲ႔ ယာဥ္ေမာင္းကိုေမးေတာ့။ အားလုံးသယ္ယူသြားၾကပါၿပီတဲ့။
ကားကို ကရိန္းနဲဆြဲပီး ယာဥ္ေမာင္းနဲ႔အတူ ခရီးသည္ ၂ ဦးပါေပါင္း ၃ ဦးဆုံးေၾကာင္းသိလိုက္ရပါေတာ့တယ္။ ဆိုး႐ြားလြန္းတဲ့ ျဖစ္စဥ္ပါဘဲ။
တကယ္ေတာ့ က်နာ့္ယာဥ္ေမာင္းေလးဟာ ႐ိုးသားလြန္းတဲ့ သစၥာရွိတဲ့ လူေကာင္းတစ္ေယာက္ပါ။ သူ႔တတ္ကြၽမ္းတဲ့အလုပ္နဲ႔ အသက္ေမြး၀မ္းေၾကာင္းျပဳပီး မိသားစုကိုလုပ္ေကြၽးေနရသူပါ။
က်ေနာ္နဲ႔လက္တြဲလာတာ ၂ ႏွစ္နီးပါးရွိပါပီ။ က်ေနာ့မိသားစုနဲ႔ပါ ရင္းနီးခင္မင္ေနပါပီ။ အခုလို ေခတ္ၾကပ္ႀကီးမွာ ယာဥ္ေမာင္းနဲ႔ ယာဥ္ပိုင္ရွင္အဆင္ေျပၾက သင့္တင့္ၾကတယ္ဆိုတာ အေတာ္ရွားေနပါပီ။
သားက က်ေနာ္တို႔စီးပြါးေရးကို စိတ္မ၀င္စားသလိုရွိေပမဲ့ ဒယ္ဒယ့္ယာဥ္ေမာင္းေတြထဲ့မွာ သားသေဘာက်တဲ့ ေကာင္းတဲ့သူႏွစ္ေယာက္ဘဲ ရွိတယ္တဲ့ ။
ကိုႀကီးေက်ာ္ေဇာနဲ႔ေနာက္တစ္ေယာက္ ဦးၾကည္၀င္းဆိုတဲ့ဦးေလးႀကီးတဲ့။ ၾကာပါၿပီ။ ဦးၾကည္၀င္းက သားဆယ္တန္းေလာက္ကတည္းက ေမာင္းခဲ့တဲ့ ယာဥ္ေမာင္းတစ္ဦးပါ။
သားဘဲ ဆရာ၀န္ျဖစ္ေတာ့မယ္။ ယာဥ္ေမာင္းေပါင္းေျမာက္မ်ားစြာထဲက ေမာင္ေက်ာ္ေဇာ္ကို သူအသိအမွတ္ျပဳေပးတယ္။ တကယ္လည္းသေဘာက်စရာကိုး။
က်ေနာ္ကစစ္သားပီပီ တခါတရံအေျပာၾကမ္းတယ္။ တဘက္သားနား၀င္မခ်ိဳဘူး။ ေမာင္ေက်ာ္ေဇာ္ကလည္း အညာသားပီပီ ဒဲ့ဘဲ။ “ဆရာမႀကိဳက္ရင္ ကားျပန္သိမ္းေလ” တဲ့ “က်ေနာ္က ကားဘဲေမာင္းစားတတ္တာ။
ဆရာ့ကားမရွိရင္ အျခားကား ရွာေမာင္းရမွာဘဲ” သူ႔အေျပာ။ ေအာ္ က်ေနာ္ စစ္သားလူထြက္ ပင္စင္စား ဘာလုပ္တတ္တာမွတ္လို႔။ ကုသိုလ္လည္းရ ၀မ္းလည္း၀တဲ့ ဒီအလုပ္ကို တသက္လုံးလုပ္စားမဲ့သူ။
ဒီလို အလုပ္ကိုစြဲၿမဲစြာ ႐ိုး႐ိုးသားသားလုပ္မဲ့သူ က်ေနာ္ ဘယ္မွာရွာရႏိုင္မွာလဲ။ သူတင္ႏိုင္သမွ်ကားစေပၚလက္ခံပီး သူ႔ႏွစ္သက္ရာကားကို ဦးစားေပးခဲ့တာပါဘဲ။ သူက ပုဂံေညာင္ဦး က်ေနာ္က ပခုကၠဴ။ အညာသားသံေယာစဥ္လည္းပါမွာေပါ့ေလ။
မဆုံးမီရက္ ည ၈ နာရီေလာက္ အိမ္ေရာက္လာခဲ့တယ္။ ၁၀ ရက္တခါ အုံနာေၾကးလာေပးတာ။ သူလာရင္ မနက္ေစာေစာ ျဖစ္ရင္ျဖစ္ မျဖစ္ရင္ ညေနမိုးခ်ဳပ္ဘဲ။
တခါတရံ ကေလးနဲ႔သူ႔ဇနီးေခၚလာတတ္ပါတယ္။ ညႀကီးမိုးခ်ဳပ္ေခၚလာရင္ ဆူရတယ္။ မင္းအခုျပန္ပို႔ ဘာျဖစ္လို႔ ကေလးေတြေလွ်ာက္ေခၚေနတာရတာလဲ ေျပာရတယ္။
အဲဒီေန႔က အိမ္ေပၚတက္လာတယ္။ အုံနာေၾကးပိုက္ဆံ က်ေနာ့ေရွ႕မွာ သူေရေပးတယ္။ ကိုဗစ္ ကာလမွာ သူကိုယ္တိုင္ေရေပးတယ္။
ခရီးသည္ေပါင္းစုံဆီက ပိုက္ဆံျဖစ္လို႔ က်နာ့္ကိုေပးမေရေစဘူး။ ပီးစားပြဲေပၚ တင္ပီး ပိုက္ဆံကို ပိုသတ္ေဆးျဖန္ေသးတယ္။
သူမရဲတရဲနဲ႔ မ်က္ႏွာေအာက္ငုံ႔ပီးေျပာရွာတယ္။ “ဆရာ အားေတာ့နာပါတယ္ ။စကားေျပာစရာရွိလို႔ပါ” “ေျပာ,,, ေမာင္ေက်ာ္ေဇာ”ဆိုေတာ့ “က်ေနာ္ အိမ္ငွားခေပးဘို႔ လိုေနလို႔ ကားစေပၚထဲက တစ္သိန္းေလာက္ျပန္ထုတ္ေပးဘို႔ပါ” က်ေနာ္ ခဏစဥ္းစားတယ္။
ဒီ ကိုဗစ္ ကာလမွာေရာ အျခား သၾကၤန္လို႐ုံးပိတ္ရက္ရွည္ေတြမွာေရာ တခါမွရက္မပ်က္ခဲ့ဘူ။ သူ႔ဘာသာ ကားမထြက္ခ်င္သာေနမယ္ အုံနာခ မပ်က္ေစရဘူး။ ကားဆြဲမေကာင္းဘူးလို႔လည္း တခါမွမၿငီးျငဴဘူး။
က်ေနာ္က ၀တၳရားအတိုင္း ကားဆြဲရတာအဆင္ေျပလားလို႔ေမးရင္ ေဖါက္သည္ရွိလို႔ အဆင္ေျပပါတယ္ဆရာဘဲ။
မွတ္မိတာကေတာ့ သူ႔ရဲ႕သားေလးေမြးတဲ့အခ်ိန္ သုံးေလးရက္ဘဲပ်က္ဘူးတယ္။ ဒါက်ေနာ္က အနားခိုင္းလို႔။ ကေလးမီးဖြားခ်ိန္ ဇနီးအနားေနဘို႔တိုက္တြန္းလို႔။
သူ႔အလုပ္ရွင္ဘက္ကို အၿမဲေတြးတတ္သူပါ။ အခြင့္အေရးမယူ ၊တာ၀န္သိသူပါ။ “ေအးေလ ေမာင္ေက်ာ္ေဇာ လိုေနတာ ဆရာထုတ္ေပးမွာေပါ့” တဆက္တည္း က်ေနာ္က “ထုံးစံအရေတာ့ ကားစေပၚျပည့္ေအာင္ျပန္တင္ေပးရမယ္” ဆိုေတာ့…
သူအားရ၀မ္းသာစြာနဲ႔… “ဆရာရယ္ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ တလတစ္ တစ္ေသာင္းေလာက္ ခြဲပီးျပည့္ေအာင္ဆပ္သြားပါ့မယ္” တဲ့ က်ေနာ္အခင္းျဖစ္တဲ့ေန႔ ၉ နာရီခြဲမွာေတြ႕ဘို႔ခ်ိန္းခဲ့တာပါ။
သူ႔အကူအညီေတာင္းတဲ့ ေငြတစ္သိန္းေပးမွာေလ။ သူေလာကႀကီးကေန ၆ နာရီေက်ာ္ခန္႔မွာ ျပင္းထန္ဆိုး႐ြားလြန္တဲ့ေဝဒနာကို မခ်ိမဆန္ခံစားပီးထြက္ခြါသြားရွာပီ။
ေနာက္ဆုံးအခြင့္အေရးေတာင္းသြားရွာတဲ့ ခ်စ္တပည့္ဆႏၵမျဖည့္ဆည္းေပးလိုက္ရတာ ၀မ္းနည္းလို႔မဆုံပါဘူး။
မ်က္ႏွာငယ္နဲ႔က်န္ခဲ့ရွာတဲ့ဇနီးငယ္ေလးနဲ႔ ဥမမယ္စာမေျမာက္ ကေလးႏွစ္ေယာက္ေနေရး၊ စားေရး စိတ္ေျဖာင့္ပါမလား။ တမလြန္ကေန ေတြးပူေနရွာေလမလား။
၀မ္းနည္းတယ္တပည့္ေရ။ ဒီလိုအျပစ္မဲ့တဲ့ လူေကာင္းေတြ၊ တိုင္းျပည္ရဲ႕ခ်မွတ္တဲ့ တည္ၿမဲ့အမိန္႔နဲ႔စည္းကမ္းလိုက္နာ၊ တရားဥပေဒေဘာင္အတြင္းကသာ ေနထိုင္လုပ္ကိုင္စားေသာက္ၾကတဲ့ အျပစ္မဲ့ျပည္သူေတြဘ၀ စည္းကမ္းမဲ့သူ၊ေလာဘေဒါသနဲ႔ေမာဟ မ်ားတဲ့ လူရမ္းကားအခ်ိဳ႕ေတြေၾကာင့္ ထိခိုက္ပ်က္စီးရတာ ဘယ္သူကိုအျပစ္ေျပာရမလဲ။ ကံၾကမၼာကိုဘဲ ယိုးမယ္ဖြဲ႕ရေတာ့မွာလား။
က်ေနာ္ကား၊ ယာဥ္ေမာင္းနဲ႔အတူ မခ်ိမဆန္႔၊ ႐ုပ္ပ်က္ဆင္းပ်က္ နာၾကင္စြာထိခိုက္ဆုံးပါးခဲ့ရတဲ့ ေမာင္ႏွမကေရာ… တာ၀န္က်ရဲအုပ္က ပထမသတင္းအတိအက်မသိပါဘူး။ ခရီးသည္ ၂ ဦး အမ်ိဳးသားနဲ႔အမ်ိဳးသမီးေလာက္ဘဲသိတာပါ။
ေနာက္ေနနဲနဲျမင့္မွ Dead body ေဆး႐ုံႀကီးကယူဘို႔ေသဆုံးစာရင္းေထာက္ခံခ်က္လာယူတဲ့ ဆင္းရဲႏြမ္းပါးတဲ့အဖိုးႀကီး။ သူ႔သမီးနဲ႔သားပါလို႔ေျပာပီး မွတ္ပုံတင္အသစ္ေလးေတြကိုင္ျပမွ ။
ေအာ္ျဖစ္ရေလ… က်ေနာ္ ဘာေျပာရမွန္းမသိေတာ့ပါ။ က်ေနာ့္က taxi ပိုင္ရွင္ပါလို႔ေျပာလိုက္ေတာ့ မ်က္ေရေတြပိုးပိုးေပါက္ေပါက္က်ပီး “က်ေနာ့သားေလးနဲ႔သမီးေလးက မိဘကိုလုပ္ေကြၽးေနၾကတာပါဗ်ာ” “သူတို႔အေမက ေရာဂါသည္ အခုအိမ္မွာ မေနဘူး၊ သူပါလိုက္ေသမယ္ျဖစ္ေနတယ္” “က်ေနာ္တို႔မိအိုဖအိုႀကီးေတြဒုကၡေရာက္ပါပီ”
က်ေနာ့ရင္ထဲမွာမခ်ိဘူး။ ဘယ္လိုႏွစ္သိမ့္ရမွာလဲ။ “ဦးရယ္ က်ေနာ့ယာဥ္ေမာင္းက ယာဥ္စည္းကမ္း၊ လမ္းစည္းကမ္းအတိုင္းေမာင္းတတ္တဲ့သူပါ။ aသာက္စားေပ်ာ္ပါးတတ္တဲ့သူလည္းမဟုတ္ပါဘူး” “ဟုတ္ပါတယ္။
အိမ္ကကေလးေတြက စီးေနက်ငွားေနက်ကား ရင္းနီးေနၾကသူေတြပါ၊ တဘက္ကားက ႐ိုင္း႐ိုင္းစိုင္းစိုင္းရက္ရက္စက္စက္ လာတိုက္လို႔ျဖစ္တာပါ” တဲ့…
အခုေတာ့ ငယ္႐ြယ္ႏုပ်ိဳ က်န္းမာသန္စြမ္းတဲ့အခ်ိန္မွာ ဥပေစၦဒကံဆိုတဲ့ အျဖ၀္ဆိုးႀကီးကို တၿပိဳင္တည္းတခ်ိန္တည္းခံလိုက္ၾကရရွာပီ။ ရင္ေသြးႏွစ္ဦးတၿပိဳင္တည္းအျဖစ္ဆီုးႀကဳံရတဲ့ မိဘေနရာ ၀င္ခံစားလို႔ရႏိုင္ပါ့မလားဗ်ာ။
က်ေနာ္စာေရးေနခ်ိန္မွာ က်ေနာ္ကားေလးလည္း ကားသခ်ႋဳင္းကိုေရာက္ေနပါၿပီ။ သြားလည္းမၾကည့္ခ်င္ေတာ့ပါဘူး။ ဒီကားေလးက က်ေနာရဲ႕သြားေလသူခ်စ္ဇနီး အျမတ္တႏိုး၀ယ္ထားခဲ့တဲ့ကားပါ။
Probox taxi ေတြေရာင္းပီး fielder taxi ကားေတြနဲ႔ အစားထိုးေတာ့ ဒီကားကို ပထမဆုံး၀ယ္ခဲ့တာပါ။ က်န္တဲ့ကားေတြသာ အလဲအထပ္၊ အေရာင္းအ၀ယ္လုပ္မယ္။
သူ႔ထားခဲ့တဲ့ကားကို ဒီအတိုင္းဘဲရွိေစခ်င္လို႔ လာ၀ယ္သူတိုင္းကိုျငင္းခဲ့တာပါ။ အခုေတာ့ ကားရယ္လို႔ေျပာဘို႔ခက္ေလာက္ေအာင္ စုတ္ျပတ္ ေၾကမြပ်က္စီးသြားခဲ့ရၿပီ။
ပင္စင္စားက်ေနာ္တို႔လိုလူေတြအဖို႔ ပစၥည္းတစ္ခုထူေထာင္ဘို႔ရာလြယ္ကူလွတာမဟုတ္ပါဘူး။ သက္စြန္႔ဆံဖ်ား ပင္လယ္ရပ္ျခားမွာရွာေဖြရသမွ် ဇနီးျဖစ္သူ စုေစာင္းထိန္းသိမ္းတတ္လို႔သာ ဒီလိုက်န္ခဲ့တာ။
အခုေတာ့ ႏွေျမာ၀မ္နည္းစြာနဲ႔ဘဲ ပစၥည္းသခၤါ လူသခၤါမွတ္ယူရေတာ့မွာပါဘဲ။
က်ေနာ္က ကားလုပ္ငန္းလုပ္ေတာ့ တစ္စုံတစ္ရာျပႆနာေပၚခဲ့လွ်င္ က်ေနာ့ငယ္သူငယ္ခ်င္း ယခင္ေမာ္ေတာ္ယာဥ္ထိန္းဌာနမွာ ရဲအုပ္အဆင့္နဲ႔ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ခဲ့ဘူးတဲ့ ရန္ကုန္ မႏၲေလးၿမိဳ႕ႀကီးေတြမွာ အေတြ႕အႀကဳံမ်ားစြာရွိတဲ့ (ယခုေဘာ္လခဲခ႐ိုင္ဒုရဲမႉးႀကီး) ေအာင္မင္းစိန္ဆီကို ဖုန္းဆက္တတ္ပါတယ္။
အခုလည္း ဖုန္းဆက္ပီးေျပာျပမိပါတယ္။ သူငယ္ခ်င္းေရ စိတ္မေကာင္းဘူးကြာတဲ့ မင္းကံမေကာင္းဘူးတဲ့…
စကားေတြအျပန္အလွန္မ်ားစြာေျပာတဲ့အထဲက သူစကားတစ္ခြန္းက က်ေနာ္ကိုတုန္လႈပ္ေျခာက္ျခားေစခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီေနရာသူငယ္ခ်င္းမျဖစ္တာဘဲ ကံေကာင္းတယ္လို႔မွတ္ပါေတာ့ တဲ့။
က်ေနာ္ေန႔စဥ္ျပဳသမွ် ဒါနကုသိုလ္၊ သီလကုသိုလ္၊ ဂုဏ္ေတာ္ကုသိုလ္၊ aမတၱာကုသိုလ္နဲ႔ဘာ၀နာကုသိုလ္အစုစုတို႔ကို…
ခ်စ္တပည့္ေမာင္ေက်ာ္ေဇာ (၃၂)ႏွစ္ သမီးငယ္မႏွင္းေဝ (၂၉)ႏွစ္ သားေလးေမာင္ရဲေနာင္ထြန္း (၂၈)ႏွစ္တို႔ကိုအမွ်ေပးေဝပါတယ္။
aရာက္ရာဘုံဘ၀မွသာဓုေခၚၾကပါ။ ဘ၀ဆက္တိုင္းဒီလိုအျဖစ္ဆိုးမ်ိဳးနဲ႔ မႀကဳံပါရေစနဲ႔လို႔ဆုေတာင္းေပးပါတယ္။
PS – က်ေနာ္ပို႔စ္ကိုဖတ္ၿပီး မည္သည့္အဖြဲ႕အစည္း၊ ဌာနနဲ႔ လူပုဂၢိဳလ္ကိုမွ် ရင့္သီးၾကမ္းတမ္းစြာ comment မေပးၾကဘို႔နဲ႔ ႐ုတ္တရက္ဆုံးပါးသြားရွာၾကတဲ့ ကေလးမ်ားကိုသာ ေမတၱာပို႔အမွ်ေဝေပးၾကပါရန္ အႏူးအၫြတ္ေတာင္းပန္အပ္ပါတယ္….
(Win Kyi)
