” မ်က္ရည္ခိုင္မွဖတ္ပါ ”
” နင့္မွာ ဘာေစာက္လုပ္ ရွိလို႔လဲ့ ပိုက္ဆံေတြ အရမ္းသုံးျဖဳန္း ေနရတာ့ ”
“ဟာ့ အေမကလည္း ကြၽႏ္ုပ္ဆိုရင္ အၿမဲအေကာင္းမျမင္ဘူး့ ”
” ဟဲ့ မသေကာင္ ငါ ေျပာတာ ဘာမွားလို႔လဲေသခ်င္စိုးေလရဲ႕ ”
” အေမ သားကိုဘဲ ဆဲေနတာပဲ့ ေတာ္ၿပီဗ်ာ့ အေမ့ကို မႏွိပ္ေပးေတာ့ဘူး ”
” မႏွိပ္ေပးလည္း ေန႔ ႂကြႂကြ !!”ဘူးသီးေၾကာ္ေရာင္းေသာ အေမက စိတ္တိုတိုျဖင့္ေျပာလိုက္သည္ ။
ေနာက္တစ္ေန႔မွ မိုး အရမ္းခ်ဳပ္လို႔ သားက အိမ္ျပန္မလာ” ဘယ္ေတြ ေလွ်ာက္သြားေနတာလဲ မသိဘူးဒီေကာင္စုတ္ေလး့ “မေအ က စိတ္ပူေနတာေပါ့ ။ကို သံေခ်ာင္းက စာလာပို႔ သည္ ။
သံေခ်ာင္းဆိုတာ ဆိုက္ကားဆရာ ဦးေလးႀကီးပါ” ဟဲ့ ျမဝင္း့ နင့္သားကငါ့ကို စာေပးသြားတယ္”မိခင္စာကို ကျပာကယာ ယူၿပီး ဖတ္လိုက္သည္စာထဲမွာ ေရးထားတာေတြက” အေမ သားကို ဆူဘဲဆူေနတယ္ဆဲဘဲ ဆဲတယ္သားကို ဆဲတန္း မေအာင္လို႔ အျပစ္ဘဲျမင္တယ္အေမ ေျပာသလိုမ်ိဳး
ဆယ္တန္းေအာင္မွ ပညာတတ္ ဘြဲ႕ရ ခ်မ္းသာမွာ မဟုတ္ဘူးဆိုတာ သား အေမ့ကို လက္ေတြ႕ျပမယ္သားခ်မ္းသာလာမယ္ တစ္ေန႔ အေမ ဆီျပန္လာမယ္”
စာကို ဖတ္ၿပီးသြားေတာ့” သားေလးရယ့္ ေမေမကို ထားသြားတာလားကြယ့္ မင္း အထင္ေတြ လြဲေနၿပီကြယ္ “ေျပာၿပီး ငုတ္တုတ္ထိုင္ခ်ကာ ငိုခ်လိုက္ပါေတာ့သည္ ။
ဆိုက္ကားဆရာ ကိုသံေခ်ာင္းက” ဟဲ့ျမဝင္း့ ဘာျဖစ္တာလဲ့ ဘာျဖစ္တာလဲဟဲ့”တရႈံ႕ရႈံ႕ တရႈိက္ရႈိက္ငိုယိုေနေသာ ျမဝင္းကငိုသံလႈိဏ္ေခါင္း ဝဲဝဲႀကီးျဖင့္” ကို သံေခ်ာင္းရယ့္ ကြၽန္မ သားေလးကြၽန္မကို အထင္လြဲသြားၿပီ့ သူကြၽန္မကို ထားသြားၿပီး ေငြကို သြားရွာေနတယ္သူ အျမင္ေတြ မွားသြားၿပီ
”” ေအ့ ဟုတ္လား “” ဟုတ္တယ္ ရွင့္”အသက္ ၁၄ ႏွစ္႐ြယ္ သူ႔သားကိုစိတ္ပူေနမိသည္ ။
တစ္ရက္လည္း ျပန္မလာ ။ႏွစ္ရက္လည္း ျပန္မလာ ။တစ္ႏွစ္လည္း ျပန္မလာ ။ႏွစ္ႏွစ္လည္း ျပန္မလာ။သုံးႏွစ္လည္း ျပန္မလာ ။ဆယ္ႏွစ္ေလာက္ ၾကာမွ ျပန္လာသည္ ။
ဒါေတာင္ လမ္းမွာ ကိုသံေခ်ာင္းကိုမွတ္မိလို႔ ပါ ။” အန္ကယ့္ အန္ကယ္က ဦးသံေခ်ာင္းမွတ္လား” ကြၽန္ေတာ္ကို မမွတ္မိဘူးလားကြၽန္ေတာ္ပါ ေမာင္ေက်ာက္ခဲေလအေကာင္းစား ကားႀကီးကေနဆင္းလာေသာ ေမာင္ေက်ာက္ခဲပါလားအံေၾသာ္ လွေပစြပါတကား ။
” ေဟ့ မင္းက ေမာင္ေက်ာက္ခဲလား”
” အင္း ဟုတ္တယ္ ။ကြၽန္ေတာ္က ေမာင္ေက်ာက္ခဲပါ ။ဒါက ကြၽန္ေတာ္မ်ိဳးသမီး စုႏွင္း ”
” မဂၤလာပါ အန္ကယ္ “” ေအးေအး သမီး “” အန္ကယ့္ အန္ကယ္ အေမေကာအေမေကာ ဟင္ ။ကြၽန္ေတာ္ အေမေကာဟင္”
” မင္း အေမလား ”
” အင္း ဟုတ္တယ္ေလ့ ။ကြၽန္ေတာ္ အေမ ဘူးသီေၾကာ္ မျမဝင္းေလ””ဘူးသီးေၾကာ္မျမဝင္းရဲ႕ သားတဲ့ ဟယ္ေအးဟယ္ အေတာ္ေလးကို ေျပာင္းသြားတယ္ၾကည့္စမ္း။
ဆယ္ႏွစ္ၾကာၿပီးမွ ကားေတြပါေတြႏွင့္အေတာ္ေလး ခ်မ္းသာသြားတယ္ ။သူယူတဲ့ မိန္းမက ခ်မ္းသာ တာကို ။”ပတ္ဝန္းက်င္က ေျပာလို႔ေနသည္ ။
အေမေနေသာ တဲဓနိ ထရံကာ တဲစုတ္ေလးကို ျပန္ေရာက္လာခဲ့သည္အရမ္းကို လြမ္းေမာစရာ အေငြ႕သက္ေလးေတြ တဖ်င္းဖ်င္း ႐ိုက္ခတ္ေနသည္အိမ္ဦးခန္းမွာ အေမ့ရဲ႕ ဓာတ္ပုံကို ခ်ိတ္ထားသည္
အေမေသတာ (၅) ႏွစ္ၾကာၿပီတဲ့အေမက ကြၽန္ေတာ္ထြက္သြားၿပီ(၂) ၾကာမွာေလျဖတ္တယ္တဲ့အေမ ေလျဖတ္တဲ့ လူမမာ အနားမွာဘယ္သူမွ မရွိဘူးတဲ့သုံးႏွစ္ေလာက္ ေမေမဟာ ဆန႔္တငင္ငင္နဲ႔ အိပ္ယာထဲမွာ ခ်ီးလူးလူး ေသလူးလူးျဖစ္ခဲ့ရတယ္
ဆိုက္ကားဆရာ ဦးသံေခ်ာင္းရဲ႕ သမီးေတြကလာၿပီး ဝိုင္းလုပ္ေပးတယ္တဲ့ေမေမက ကြၽန္ေတာ္ကို ေစာင့္ရင္းမိုးသည္းညတစ္ညမမွာ အေအးမိၿပီးေလျဖတ္သြားတာတဲ့ ဗ် ။
မ်က္ရည္ေတြ စီးက်ရင္း ဦးသံေခ်ာင္းကေျပာေနသည္ ။ေမာင္ေက်ာက္ခဲလည္း မ်က္ရည္ေတြစီးက်ရင္း အေမ ဘူးသီးေၾကာ္ ျမဝင္းရဲ႕ ဓာတ္ပုံကို ၾကည့္ေနတယ္ ။
” မင္း အေမက မင္းကို သိပ္ခ်စ္ရွာတယ္ကြာမင္း အိမ္က ထြက္သြားၿပီးေတာ့ သူခင္မ်မစားႏိုင္ မေသာက္ႏိုင္ တမႈိင္မႈိင္ တေထြေထြႏွင့္ ။ ေဈးလည္း မေရာင္းႏိုင္ ။
အိပ္လည္းမအိပ္ႏိုင္ ။ စားလည္း မစားႏိုင္ ။ သူခင္မ်မွာအိမ္ေရွ႕ထရံကာ အေပါက္ဝမွာ မင္းျပန္လာမယ့္ အခ်ိန္ထိ သူေစာင့္ေနခဲ့တာ ။မင္းက သူ႔ရဲ႕ တစ္ဦးတည္းေသာ သားကို ။””
ကြၽန္ေတာ္ မွားသြားၿပီဗ်ာ့ ဦးသံေခ်ာင္းရာကြၽန္ေတာ္ အရမ္းမွားသြားၿပီဗ်ာ ။ကြၽန္ေတာ္ အေမ့ကို မပစ္သြားသင့္ဘူး။
အေဝးႀကီးမွာ ေငြသြားမရွာသင့္ဘူး ။အေမ့ မွာ သားက ကြၽန္ေတာ္ တစ္ေယာက္ဘဲရွိတာ ။
ကြၽန္ေတာ္ ေမ့သြားခဲ့တယ္ ။ကြၽန္ေတာ္ ကို အေမက မခ်စ္ဘူး ထင္ခဲ့တာ ။အေမက အၿမဲတမ္း ဆဲဆိုေနခဲ့လို႔ကြၽန္ေတာ္ကို မခ်စ္ဘူး ထင္ခဲ့တာ ဦးသံေခ်ာင္းရာ ။”
” မင္းထင္လို႔ပါကြာ့ မင္း အေမက ေလျဖတ္သြားတာေတာင္ အိပ္ယာမွာ ဘုန္းဘုန္းလဲေနလည္း အိမ္ေရွ႕လည္း ကိုဘဲ ၾကည့္ၿပီး သူမ်က္ရည္ က်ေနတာကြသူမင္းကို ေမွ်ာ္ေနတာ ။
ေနာက္ဆုံး ေနာက္ဆုံးသူထမင္းေတြ မစားႏိုင္ဘဲ အသက္ထြက္ခါးခ်ိန္ထိေတာင္ မင္းကို ေမွ်ာ္ခဲ့တာပါကြာ “ေျပာေတာ့ ေက်ာက္ခဲ တစ္ေယာက္ သူမွာပါလာခဲ့ေသာ အေမ့ကို ကန္ေတာ့မယ္ဆိုတဲ့ ေငြသိန္းငါးရာအိတ္ႀကီးကို သူၾကည့္လိုက္သည္ ။
အစက သူစိတ္ကူးထဲမွာ ကန္ေတာ့ရင္း ေတြ႕လားအေမ သားေျပာသားပဲ ။သား ေငြေတြ ရွာၿပီးအေမ ဆီျပန္လာမွာပါလို႔ ။သား သိန္းငါးရာအခု ရလာၿပီ ။အေမ အၿမဲတမ္း ေငြမရွာႏိုင္ဘူး ။အသုံးျဖဳန္းႀကီးတဲ့ အေကာင္ ။
အေမ ဆဲတဲ့ အေကာင္က အခု ေငအမ်ားႀကီး ရွာလာႏိုင္ၿပီလို႔ သူႂကြားမလို႔သူစိတ္ကူးလာတာ ။ အခုေတာ့ သူထင္တာနဲ႔တစ္ျခားဆီ ျဖစ္ေနသည္ ။
ဦးေက်ာက္ခဲက စာ႐ြက္တစ္႐ြက္ကို ေပးသည္ ။ဒါက မင္း အေမ ေလျဖတ္ေနရင္း အိပ္ယာမွာ ေရးသြားခဲ့ေသာ စာ ေမာင္ေက်ာက္ခဲ ။
သူမ်က္ရည္ကို ကျပာကယာ သုတ္ၿပီး ျဖည္ဖတ္ၾကည့္လိုက္သည္ ။ပညာမဲ့တစ္ေယာက္၏ လက္ေရးမို႔ သတ္ပုံက မေသသတ္လွပါ။
ညစ္တီးညစ္ပတ္စုတ္တီးစုတ္ညတ္ ျဖစ္ေနေသာ အေမ့လက္ေရးကဘာေတြေရးထားလဲဆိုရင္” သားရယ့္ မင္း ျပန္မလာေသးဘူးလားကြယ္မင္း ကို အသုံးျဖဳန္းႀကီးတယ္ ေျပာတာ မင္းစိတ္မဆိုးပါနဲ႔မင္း လူဘဝမွာ ေငြမသုံးတတ္မွာစိုးလို႔ပါ ။ ေငြ၏ တန္ဖိုးကို မသိမွာစိုးလို႔ပါ။
အေမက မင္းကို သုံးေစခ်င္တာေပါ့ကြယ္ ။အေမ့ သားေလးဘဲ ။အေမ ရွာတာ မင္းအတြက္ပဲေလမင္းဒါေတြ နားမလည္ပါဘူး။
မင္းတစ္ေန႔မိဘေနရာေရာက္ရင္ နားလည္လိမ့္မယ္ ။ မင္းကို ဆဲတာကလည္း မင္းအျပစ္ျမင္ျခင္ျမင္မယ္။
မင္းအေမ ငါကပညာမဲ့ တစ္ေယာက္ေလ ။ မဆိုဆုံးမတတ္ဘူးကြယ္ ။ဒါေပမယ့္ မင္းကို ေကာင္းေစခ်င္တယ္။ အေမမင္းကို လူေတာ္တစ္ေယာက္ ျဖစ္ေစခ်င္တယ္ သား ။
မင္းပညာတတ္ ဘြဲ႕ရေအာင္ အေမကိုယ္တိုင္ ဘူးသီးေၾကာ္ ေရာင္းၿပီး ေက်ာင္းထားေပးမယ္ သား ။မင္း တကၠသိုလ္ေရာက္လို႔ ေက်ာင္းစာတက္ႏိုင္ေအာင္လည္း အေမ ဘူးသီးေၾကာ္ေရာင္းမယ္ သား။
မင္းမသိပါဘူးကြယ္ အေမ မင္း ေနာက္ကြယ္မွာငပိရည္ႏွင့္ထမင္းစားၿပီး ဘူးသီးေၾကာ္ ကိုက္ေနရတဲ့အေၾကာင္းေတြ။
မင္းအတြက္ စုဗူးေလးမွာ ဖယ္ဖယ္ထားၿပီး ေက်ာင္းစရိတ္ေတြ စုထားေပးတာေတြ ။ အေမေတာင္ အဝတ္စားသစ္ မဝယ္ဘဲ ။
မင္း ဒီႏွစ္ဆယ္တန္းေအာင္ရင္ ေက်ာင္းဆက္တက္ဖို႔ အဝတ္စားသစ္ကို အေမခ်ဳပ္ထားခဲ့တယ္။
မင္းဆယ္တန္းေအာင္မယ္လို႔ အေမထင္ခဲ့တာ ။ မင္း ဆယ္တန္း မေအာင္ေတာ့ အေမ စိတ္တိုတာေပါ့ကြယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ မင္းကိုေအာ္ၿပီး ဆဲခဲ့တာပါ။
မင္းမို႔လို႔ကြယ္ အေမ့ကို ထားၿပီးပစ္သြားရစ္တယ္ ။ အေမ့မွာေလ မင္းကို ေမွ်ာ္ေနရတာသိလား။
အေမ မင္းေၾကာင့္ အေအးမိၿပီး ေလျဖတ္သြားၿပီကြယ္ ။ အေမ မွာ သားဆိုလို႔ မင္းဘဲရွိတာေလမင္း ခ်မ္းသာတာ မခ်မ္းသာတာ အေမ ဂ႐ုမစိုက္ဘူးမလိုခ်င္ဘူး။ အေမလိုခ်င္တာ မင္းရဲ႕ သိတတ္မူ ။
အေမကိုၾကင္နာမူ ။ အေမကို ခ်စ္ပါတယ္ဆိုၿပီး ေထြးဖက္ထားမူေတြပါ ။ “ဆိုတဲ့ စာေလးဘဲ ဖတ္ႏိုင္တယ္။ ဆက္မဖတ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး ငိုတာမွ ရွိူက္ႀကီးတငင္ငင္ကို ငိုတာ။
အသက္ငင္သြားေလာက္ေအာင္ ငိုယိုၿပီး ငိုသံေတြျဖင့္” ေမေမ ရယ္ သားမိုက္ကို ခြင့္မလႊတ္ပါနဲ႔။
ကြၽန္ေတာ္ မွားသြားၿပီဗ်ာ “ဆိုကာ ေငြသိန္းငါးရာ အထုပ္ႀကီးကို ဇီဖြင့္ၿပီး အကုန္လုံး ယူကာ လႊင့္ပစ္ထ လိုက္သည္ ။” ဒီ ဘာမဟုတ္ ေစာက္သုံးမက်တဲ့ ေငြေတြႏွင့္ အေမကို ကြၽန္ေတာ္ လဲလိုက္မိၿပီ ။ မိန္းမ ကို ေစာက္သုံးမက်ဘူး ကြာ ။
ကိုကို ေမေမ့ကို ေငြတြႏွင့္ လဲလိုက္မိၿပီ။ကို တကယ္ ေစာက္သုံးမက်တာ ။ ေဟာ့ဒီ အသိဉာဏ္မရွိတဲ့ ဦးေႏွာဏ္ “ကိုယ့္ေခါင္းကို ျပန္႐ိုက္ေနမိသည္ ။
” ေတာ္ပါေတာ့ ေမာင္ရယ့္ ေတာ္ပါေတာ့ ေနာ္”” အေမ သနားပါတယ္ ။ အေမ ေလျဖတ္သြားတာေတာင္ကို အနားမွာမရွိခဲ့ဘူး။
သူ သားတစ္ေယာက္လုံးမရွိခဲ့ဘူး ။ တကယ္ဆို ဒီေငြေတြက ဘာမွအေရးမပါဘူးတကယ္တမ္း အေရးပါတာ ေမေမ။
ေမေမကိုေမေမ့ကို ကင္ၾကင္နာနာ မေထြးပိုက္လိုက္ရဘူး ။အဲဒီ ေစာက္သုံးမက်တဲ့ ေငြေတြက တကယ္တမ္းေတာ့ဘာမွ အသုံးမဝင္ဘူး ။
ေမေမရယ္ ကြၽန္ေတာ္ကို ခြင့္လႊတ္ပါ ” ေျပာရင္းအေမလို႔ အက်ယ္ႀကီး ေအာ္ငိုလိုက္မိပါေတာ့သည္။
Message . . . ” သင့္မိဘကို ထားၿပီး ရပ္ေဝးမွာ ေငြသြားမရွာနဲ႔ အေမေသရင္ အဲဒီေငြက အစားျပန္မဝယ္ေပးႏိုင္ဘူး
Credit:original uploader
unicode
” မျက်ရည်ခိုင်မှဖတ်ပါ ”
” နင့်မှာ ဘာစောက်လုပ် ရှိလို့လဲ့ ပိုက်ဆံတွေ အရမ်းသုံးဖြုန်း နေရတာ့ ”
“ဟာ့ အမေကလည်း ကျွန်ုပ်ဆိုရင် အမြဲအကောင်းမမြင်ဘူး့ ”
” ဟဲ့ မသကောင် ငါ ပြောတာ ဘာမှားလို့လဲသေချင်စိုးလေရဲ့ ”
” အမေ သားကိုဘဲ ဆဲနေတာပဲ့ တော်ပြီဗျာ့ အမေ့ကို မနှိပ်ပေးတော့ဘူး ”
” မနှိပ်ပေးလည်း နေ့ ကြွကြွ !!”ဘူးသီးကြော်ရောင်းသော အမေက စိတ်တိုတိုဖြင့်ပြောလိုက်သည် ။
နောက်တစ်နေ့မှ မိုး အရမ်းချုပ်လို့ သားက အိမ်ပြန်မလာ” ဘယ်တွေ လျှောက်သွားနေတာလဲ မသိဘူးဒီကောင်စုတ်လေး့ “မအေ က စိတ်ပူနေတာပေါ့ ။ကို သံချောင်းက စာလာပို့ သည် ။
သံချောင်းဆိုတာ ဆိုက်ကားဆရာ ဦးလေးကြီးပါ” ဟဲ့ မြဝင်း့ နင့်သားကငါ့ကို စာပေးသွားတယ်”မိခင်စာကို ကပြာကယာ ယူပြီး ဖတ်လိုက်သည်စာထဲမှာ ရေးထားတာတွေက” အမေ သားကို ဆူဘဲဆူနေတယ်ဆဲဘဲ ဆဲတယ်သားကို ဆဲတန်း မအောင်လို့ အပြစ်ဘဲမြင်တယ်အမေ ပြောသလိုမျိုး
ဆယ်တန်းအောင်မှ ပညာတတ် ဘွဲ့ရ ချမ်းသာမှာ မဟုတ်ဘူးဆိုတာ သား အမေ့ကို လက်တွေ့ပြမယ်သားချမ်းသာလာမယ် တစ်နေ့ အမေ ဆီပြန်လာမယ်”
စာကို ဖတ်ပြီးသွားတော့” သားလေးရယ့် မေမေကို ထားသွားတာလားကွယ့် မင်း အထင်တွေ လွဲနေပြီကွယ် “ပြောပြီး ငုတ်တုတ်ထိုင်ချကာ ငိုချလိုက်ပါတော့သည် ။
ဆိုက်ကားဆရာ ကိုသံချောင်းက” ဟဲ့မြဝင်း့ ဘာဖြစ်တာလဲ့ ဘာဖြစ်တာလဲဟဲ့”တရှုံ့ရှုံ့ တရှိုက်ရှိုက်ငိုယိုနေသော မြဝင်းကငိုသံလှိုဏ်ခေါင်း ဝဲဝဲကြီးဖြင့်” ကို သံချောင်းရယ့် ကျွန်မ သားလေးကျွန်မကို အထင်လွဲသွားပြီ့ သူကျွန်မကို ထားသွားပြီး ငွေကို သွားရှာနေတယ်သူ အမြင်တွေ မှားသွားပြီ
”” အေ့ ဟုတ်လား “” ဟုတ်တယ် ရှင့်”အသက် ၁၄ နှစ်ရွယ် သူ့သားကိုစိတ်ပူနေမိသည် ။
တစ်ရက်လည်း ပြန်မလာ ။နှစ်ရက်လည်း ပြန်မလာ ။တစ်နှစ်လည်း ပြန်မလာ ။နှစ်နှစ်လည်း ပြန်မလာ။သုံးနှစ်လည်း ပြန်မလာ ။ဆယ်နှစ်လောက် ကြာမှ ပြန်လာသည် ။
ဒါတောင် လမ်းမှာ ကိုသံချောင်းကိုမှတ်မိလို့ ပါ ။” အန်ကယ့် အန်ကယ်က ဦးသံချောင်းမှတ်လား” ကျွန်တော်ကို မမှတ်မိဘူးလားကျွန်တော်ပါ မောင်ကျောက်ခဲလေအကောင်းစား ကားကြီးကနေဆင်းလာသော မောင်ကျောက်ခဲပါလားအံသြော် လှပေစွပါတကား ။
” ဟေ့ မင်းက မောင်ကျောက်ခဲလား”
” အင်း ဟုတ်တယ် ။ကျွန်တော်က မောင်ကျောက်ခဲပါ ။ဒါက ကျွန်တော်မျိုးသမီး စုနှင်း ”
” မင်္ဂလာပါ အန်ကယ် “” အေးအေး သမီး “” အန်ကယ့် အန်ကယ် အမေကောအမေကော ဟင် ။ကျွန်တော် အမေကောဟင်”
” မင်း အမေလား ”
” အင်း ဟုတ်တယ်လေ့ ။ကျွန်တော် အမေ ဘူးသီကြော် မမြဝင်းလေ””ဘူးသီးကြော်မမြဝင်းရဲ့ သားတဲ့ ဟယ်အေးဟယ် အတော်လေးကို ပြောင်းသွားတယ်ကြည့်စမ်း။
ဆယ်နှစ်ကြာပြီးမှ ကားတွေပါတွေနှင့်အတော်လေး ချမ်းသာသွားတယ် ။သူယူတဲ့ မိန်းမက ချမ်းသာ တာကို ။”ပတ်ဝန်းကျင်က ပြောလို့နေသည် ။
အမေနေသော တဲဓနိ ထရံကာ တဲစုတ်လေးကို ပြန်ရောက်လာခဲ့သည်အရမ်းကို လွမ်းမောစရာ အငွေ့သက်လေးတွေ တဖျင်းဖျင်း ရိုက်ခတ်နေသည်အိမ်ဦးခန်းမှာ အမေ့ရဲ့ ဓာတ်ပုံကို ချိတ်ထားသည်
အမေသေတာ (၅) နှစ်ကြာပြီတဲ့အမေက ကျွန်တော်ထွက်သွားပြီ(၂) ကြာမှာလေဖြတ်တယ်တဲ့အမေ လေဖြတ်တဲ့ လူမမာ အနားမှာဘယ်သူမှ မရှိဘူးတဲ့သုံးနှစ်လောက် မေမေဟာ ဆန့်တငင်ငင်နဲ့ အိပ်ယာထဲမှာ ချီးလူးလူး သေလူးလူးဖြစ်ခဲ့ရတယ်
ဆိုက်ကားဆရာ ဦးသံချောင်းရဲ့ သမီးတွေကလာပြီး ဝိုင်းလုပ်ပေးတယ်တဲ့မေမေက ကျွန်တော်ကို စောင့်ရင်းမိုးသည်းညတစ်ညမမှာ အအေးမိပြီးလေဖြတ်သွားတာတဲ့ ဗျ ။
မျက်ရည်တွေ စီးကျရင်း ဦးသံချောင်းကပြောနေသည် ။မောင်ကျောက်ခဲလည်း မျက်ရည်တွေစီးကျရင်း အမေ ဘူးသီးကြော် မြဝင်းရဲ့ ဓာတ်ပုံကို ကြည့်နေတယ် ။
” မင်း အမေက မင်းကို သိပ်ချစ်ရှာတယ်ကွာမင်း အိမ်က ထွက်သွားပြီးတော့ သူခင်မျမစားနိုင် မသောက်နိုင် တမှိုင်မှိုင် တထွေထွေနှင့် ။ ဈေးလည်း မရောင်းနိုင် ။
အိပ်လည်းမအိပ်နိုင် ။ စားလည်း မစားနိုင် ။ သူခင်မျမှာအိမ်ရှေ့ထရံကာ အပေါက်ဝမှာ မင်းပြန်လာမယ့် အချိန်ထိ သူစောင့်နေခဲ့တာ ။မင်းက သူ့ရဲ့ တစ်ဦးတည်းသော သားကို ။””
ကျွန်တော် မှားသွားပြီဗျာ့ ဦးသံချောင်းရာကျွန်တော် အရမ်းမှားသွားပြီဗျာ ။ကျွန်တော် အမေ့ကို မပစ်သွားသင့်ဘူး။
အဝေးကြီးမှာ ငွေသွားမရှာသင့်ဘူး ။အမေ့ မှာ သားက ကျွန်တော် တစ်ယောက်ဘဲရှိတာ ။
ကျွန်တော် မေ့သွားခဲ့တယ် ။ကျွန်တော် ကို အမေက မချစ်ဘူး ထင်ခဲ့တာ ။အမေက အမြဲတမ်း ဆဲဆိုနေခဲ့လို့ကျွန်တော်ကို မချစ်ဘူး ထင်ခဲ့တာ ဦးသံချောင်းရာ ။”
” မင်းထင်လို့ပါကွာ့ မင်း အမေက လေဖြတ်သွားတာတောင် အိပ်ယာမှာ ဘုန်းဘုန်းလဲနေလည်း အိမ်ရှေ့လည်း ကိုဘဲ ကြည့်ပြီး သူမျက်ရည် ကျနေတာကွသူမင်းကို မျှော်နေတာ ။
ေနာက်ဆုံး နောက်ဆုံးသူထမင်းတွေ မစားနိုင်ဘဲ အသက်ထွက်ခါးချိန်ထိတောင် မင်းကို မျှော်ခဲ့တာပါကွာ “ပြောတော့ ကျောက်ခဲ တစ်ယောက် သူမှာပါလာခဲ့သော အမေ့ကို ကန်တော့မယ်ဆိုတဲ့ ငွေသိန်းငါးရာအိတ်ကြီးကို သူကြည့်လိုက်သည် ။
အစက သူစိတ်ကူးထဲမှာ ကန်တော့ရင်း တွေ့လားအမေ သားပြောသားပဲ ။သား ငွေတွေ ရှာပြီးအမေ ဆီပြန်လာမှာပါလို့ ။သား သိန်းငါးရာအခု ရလာပြီ ။အမေ အမြဲတမ်း ငွေမရှာနိုင်ဘူး ။အသုံးဖြုန်းကြီးတဲ့ အကောင် ။
အမေ ဆဲတဲ့ အကောင်က အခု ငေအများကြီး ရှာလာနိုင်ပြီလို့ သူကြွားမလို့သူစိတ်ကူးလာတာ ။ အခုတော့ သူထင်တာနဲ့တစ်ခြားဆီ ဖြစ်နေသည် ။
ဦးကျောက်ခဲက စာရွက်တစ်ရွက်ကို ပေးသည် ။ဒါက မင်း အမေ လေဖြတ်နေရင်း အိပ်ယာမှာ ရေးသွားခဲ့သော စာ မောင်ကျောက်ခဲ ။
သူမျက်ရည်ကို ကပြာကယာ သုတ်ပြီး ဖြည်ဖတ်ကြည့်လိုက်သည် ။ပညာမဲ့တစ်ယောက်၏ လက်ရေးမို့ သတ်ပုံက မသေသတ်လှပါ။
ညစ်တီးညစ်ပတ်စုတ်တီးစုတ်ညတ် ဖြစ်နေသော အမေ့လက်ရေးကဘာတွေရေးထားလဲဆိုရင်” သားရယ့် မင်း ပြန်မလာသေးဘူးလားကွယ်မင်း ကို အသုံးဖြုန်းကြီးတယ် ပြောတာ မင်းစိတ်မဆိုးပါနဲ့မင်း လူဘဝမှာ ငွေမသုံးတတ်မှာစိုးလို့ပါ ။ ငွေ၏ တန်ဖိုးကို မသိမှာစိုးလို့ပါ။
အမေက မင်းကို သုံးစေချင်တာပေါ့ကွယ် ။အမေ့ သားလေးဘဲ ။အမေ ရှာတာ မင်းအတွက်ပဲလေမင်းဒါတွေ နားမလည်ပါဘူး။
မင်းတစ်နေ့မိဘနေရာရောက်ရင် နားလည်လိမ့်မယ် ။ မင်းကို ဆဲတာကလည်း မင်းအပြစ်မြင်ခြင်မြင်မယ်။
မင်းအမေ ငါကပညာမဲ့ တစ်ယောက်လေ ။ မဆိုဆုံးမတတ်ဘူးကွယ် ။ဒါပေမယ့် မင်းကို ကောင်းစေချင်တယ်။ အမေမင်းကို လူတော်တစ်ယောက် ဖြစ်စေချင်တယ် သား ။
မင်းပညာတတ် ဘွဲ့ရအောင် အမေကိုယ်တိုင် ဘူးသီးကြော် ရောင်းပြီး ကျောင်းထားပေးမယ် သား ။မင်း တက္ကသိုလ်ရောက်လို့ ကျောင်းစာတက်နိုင်အောင်လည်း အမေ ဘူးသီးကြော်ရောင်းမယ် သား။
မင်းမသိပါဘူးကွယ် အမေ မင်း နောက်ကွယ်မှာငပိရည်နှင့်ထမင်းစားပြီး ဘူးသီးကြော် ကိုက်နေရတဲ့အကြောင်းတွေ။
မင်းအတွက် စုဗူးလေးမှာ ဖယ်ဖယ်ထားပြီး ကျောင်းစရိတ်တွေ စုထားပေးတာတွေ ။ အမေတောင် အဝတ်စားသစ် မဝယ်ဘဲ ။
မင်း ဒီနှစ်ဆယ်တန်းအောင်ရင် ကျောင်းဆက်တက်ဖို့ အဝတ်စားသစ်ကို အမေချုပ်ထားခဲ့တယ်။
မင်းဆယ်တန်းအောင်မယ်လို့ အမေထင်ခဲ့တာ ။ မင်း ဆယ်တန်း မအောင်တော့ အမေ စိတ်တိုတာပေါ့ကွယ်။ အဲဒါကြောင့် မင်းကိုအော်ပြီး ဆဲခဲ့တာပါ။
မင်းမို့လို့ကွယ် အမေ့ကို ထားပြီးပစ်သွားရစ်တယ် ။ အမေ့မှာလေ မင်းကို မျှော်နေရတာသိလား။
အမေ မင်းကြောင့် အအေးမိပြီး လေဖြတ်သွားပြီကွယ် ။ အမေ မှာ သားဆိုလို့ မင်းဘဲရှိတာလေမင်း ချမ်းသာတာ မချမ်းသာတာ အမေ ဂရုမစိုက်ဘူးမလိုချင်ဘူး။ အမေလိုချင်တာ မင်းရဲ့ သိတတ်မူ ။
အမေကိုကြင်နာမူ ။ အမေကို ချစ်ပါတယ်ဆိုပြီး ထွေးဖက်ထားမူတွေပါ ။ “ဆိုတဲ့ စာလေးဘဲ ဖတ်နိုင်တယ်။ ဆက်မဖတ်နိုင်တော့ဘူး ငိုတာမှ ရှိူက်ကြီးတငင်ငင်ကို ငိုတာ။
အသက်ငင်သွားလောက်အောင် ငိုယိုပြီး ငိုသံတွေဖြင့်” မေမေ ရယ် သားမိုက်ကို ခွင့်မလွှတ်ပါနဲ့။
ကျွန်တော် မှားသွားပြီဗျာ “ဆိုကာ ငွေသိန်းငါးရာ အထုပ်ကြီးကို ဇီဖွင့်ပြီး အကုန်လုံး ယူကာ လွှင့်ပစ်ထ လိုက်သည် ။” ဒီ ဘာမဟုတ် စောက်သုံးမကျတဲ့ ငွေတွေနှင့် အမေကို ကျွန်တော် လဲလိုက်မိပြီ ။ မိန်းမ ကို စောက်သုံးမကျဘူး ကွာ ။
ကိုကို မေမေ့ကို ငွေတွနှင့် လဲလိုက်မိပြီ။ကို တကယ် စောက်သုံးမကျတာ ။ ဟော့ဒီ အသိဉာဏ်မရှိတဲ့ ဦးနှောဏ် “ကိုယ့်ခေါင်းကို ပြန်ရိုက်နေမိသည် ။
” တော်ပါတော့ မောင်ရယ့် တော်ပါတော့ နော်”” အမေ သနားပါတယ် ။ အမေ လေဖြတ်သွားတာတောင်ကို အနားမှာမရှိခဲ့ဘူး။
သူ သားတစ်ယောက်လုံးမရှိခဲ့ဘူး ။ တကယ်ဆို ဒီငွေတွေက ဘာမှအရေးမပါဘူးတကယ်တမ်း အရေးပါတာ မေမေ။
မေမေကိုမေမေ့ကို ကင်ကြင်နာနာ မထွေးပိုက်လိုက်ရဘူး ။အဲဒီ စောက်သုံးမကျတဲ့ ငွေတွေက တကယ်တမ်းတော့ဘာမှ အသုံးမဝင်ဘူး ။
မေမေရယ် ကျွန်တော်ကို ခွင့်လွှတ်ပါ ” ပြောရင်းအမေလို့ အကျယ်ကြီး အော်ငိုလိုက်မိပါတော့သည်။
Message . . . ” သင့်မိဘကို ထားပြီး ရပ်ဝေးမှာ ငွေသွားမရှာနဲ့ အမေသေရင် အဲဒီငွေက အစားပြန်မဝယ်ပေးနိုင်ဘူး
Credit:original uploader
