ေခၽြးနဲ႔ရင္းၿပီး ရြာထားတဲ့ ပိုက္ဆံ (ဒီစာဖတ္ၿပီးရင္ သင့္အတြက္မွတ္သားစရာ က်န္ခဲ့မွာပါ)
အလြန္ခ်မ္းသာတဲ့သူေဌးႀကီးလင္မယားမွာ သားတစ္ေယာက္ရွိတယ္။တစ္ဦးတည္းေသာသားမို႔အေဖေရာအေမပါအလိုလိုက္ထားတယ္။ကေလးဟာငယ္ကထဲကအလိုလိုက္ခံထားရလို႔ အိမ္မွာဘာအလုပ္မွမလုပ္ခ်င္ဘူး။ပ်င္းတယ္။ပ်င္းတာမွအရမ္းကိုပ်င္းတယ္။
သူ႔သားအသက္ ၁၃ ႏွစ္အရြယ္မွာ သူေဌးႀကီးဟာစိုးရိမ္လာတယ္သူေသသြားရင္ရွိသမၽွအေမြေတြကိုသူ႔သားကိုေပးခဲ့ရမယ္။အခုသူ႔သားပုံစံကအေမြေတြရလာရင္ဘာအလုပ္မွမလုပ္ဘဲထိုင္စားေနမယ့္ပုံပဲ။သူေဌးႀကီးဟာသူ႔သားကိုအလုပ္ရဲ့ တန္ဖိုးကိုသိေစခ်င္လို႔ တစ္ခုခုလုပ္ဖို႔အႀကံထုတ္တယ္။
ေနာက္တစ္ေန႔ညေနေက်ာင္းဆင္းျပန္လာတဲ့သားကိုသူေဌးႀကီးကခုလိုေျပာလိုက္တယ္။ငါ့သားဒီညေနအလုပ္တစ္ခုလုပ္ၿပီးထမင္းဖိုးပိုက္ဆံရေအာင္ရွာလာခဲ့။ပိုက္ဆံရမလာရင္ဒီညမင္းကိုညစာမေကၽြးဘူး။
ကေလးဟာအလုပ္မလုပ္ခ်င္ဘူး။ဘာအလုပ္လုပ္ရမွန္းလည္းမသိလို႔ငိုၿပီးတျခားအိမ္ကိုအလည္သြားေနတဲ့အေမကိုသြားေျပာတယ္။သူ႔အေမဟာသူ႔ေယာက္်ားကိုအေတာ္စိတ္ဆိုးသြားတယ္။ဒါေပမဲ့သူ႔ေယာက္်ားရဲ့ စိတ္ကိုသူသိတယ္။သူေျပာသလိုကေလးပိုက္ဆံပါမလာရင္ထမင္းတကယ္မေကၽြးဘူးဆိုတာကိုသိလို႔သူ႔သားကိုေငြ ၂ ေထာင္က်ပ္ထုတ္ေပးလိုက္တယ္။ကေလးလည္းအဲဒီပိုက္ဆံကိုကိုင္ၿပီးအိမ္ကိုျပန္ေျပးသြားတယ္။
အိမ္ေရာက္ေတာ့အေဖကအလုပ္လုပ္ခဲ့လားလို႔ေမးတယ္။သူကလုပ္ခဲ့ပါတယ္ဆိုၿပီးေငြ ၂ ေထာင္က်ပ္ကိုျပလိုက္တယ္။သူေဌးႀကီးဟာသူ႔သားပုံစံကိုၾကည့္ၿပီးအဲဒီပိုက္ဆံဟာအလုပ္လုပ္လို႔ရတာမဟုတ္ဘဲသူမ်ားဆီကေတာင္းလာတာမွန္းရိပ္မိတယ္။ဒါေပမယ့္သူကပိုက္ဆံကိုဘာအလုပ္လုပ္လို႔ရလာသလဲမေမးဘဲအဲဒီပိုက္ဆံကိုေရတြင္းထဲပစ္ခ်လိုက္လို႔ေျပာလိုက္တယ္။ကေလးကလည္းခ်က္ခ်င္းပဲပိုက္ဆံကိုေရတြင္းထဲပစ္ခ်လိုက္တယ္။
ေနာက္တစ္ေန႔ညေနေရာက္ျပန္ေတာ့ေက်ာင္းဆင္းျပန္လာတဲ့သားကိုသူေဌးႀကီးကမေန႔ကလိုပဲေျပာလိုက္တယ္။ငါ့သားဒီညေနအလုပ္တစ္ခုလုပ္ၿပီးထမင္းဖိုးပိုက္ဆံရေအာင္ရွာလာခဲ့။ပိုက္ဆံရမလာရင္ဒီညမင္းကိုညစာမေကၽြးဘူး။ဒီတစ္ခါေတာ့ကေလးအေမဟာတျခားၿမိဳ႕မွာေနမေကာင္းျဖစ္ေနတဲ့သူ႔အေဖဆီသြားေနလို႔အိမ္မွာမရွိဘူး။
ဒါေပမယ့္ကေလးအတြက္ကိစၥမရွိဘူး။တျခားရပ္ကြက္မွာေနတဲ့အေဒၚဆီေျပးၿပီးပိုက္ဆံသြားေတာင္းတယ္။အိမ္ကိုပိုက္ဆံပါမသြားရင္ညစာစားရမွာမဟုတ္ဘူးဆိုလို႔ အေဒၚကသနားၿပီးေငြ ၂ေထာင္က်ပ္ေပးလိုက္တယ္။ကေလးလည္းအဲဒီပိုက္ဆံကိုကိုင္ၿပီးအိမ္ကိုျပန္ေျပးသြားတယ္။အိမ္ေရာက္ေတာ့အေဖကအလုပ္လုပ္ခဲ့လားလို႔ေမးတယ္။သူကလုပ္ခဲ့ပါတယ္ဆိုၿပီးေငြ၂ေထာင္က်ပ္ကိုျပလိုက္တယ္
ဒီတစ္ခါလည္းသူေဌးႀကီးဟာအဲဒီပိုက္ဆံကိုေရတြင္းထဲပစ္ခ်လိုက္လို႔ေျပာလိုက္တယ္။ကေလးကလည္ခ်က္ခ်င္းပဲ ပိုက္ဆံကိုေရတြင္းထဲပစ္ခ်လိုက္တယ္။ေနာက္တစ္ေန႔ညေနေရာက္ျပန္ၿပီ။ေက်ာင္းဆင္းျပန္လာတဲ့သားကိုသူေဌးႀကီးကမေန႔ကလိုပဲေျပာလိုက္တယ္။ ငါ့သားဒီညေနအလုပ္တစ္ခုလုပ္ၿပီးထမင္းဖိုးပိုက္ဆံရေအာင္ရွာလာခဲ့။ပိုက္ဆံရမလာရင္ဒီညမင္းကိုညစာမေကၽြးဘူး။
ဒီတစ္ခါမွာကေလးအတြက္အက်ပ္ေတြ႕ေနတယ္။တျခားၿမိဳ႕ကိုသြားေနတဲ့အေမကျပန္ေရာက္မလာေသးဘူး။အေဒၚဆီသြားေတာ့လည္းသူ႔အိမ္မွာမေတြ႕ရဘူး။ဒါနဲ႔သစ္ပင္ရိပ္တစ္ခုေအာက္မွာငုတ္တုတ္ေလးထိုင္ၿပီးငိုေနတယ္။ေဘးကျဖတ္သြားတဲ့အဖိုးႀကီးတစ္ေယာက္ကသူ႔ကိုဘာေၾကာင့္ငိုေနတာလဲလို႔ေမးေတာ့ကေလးကအလုပ္လုပ္တဲ့ပိုက္ဆံပါမသြားရင္ညစာစားရမွာမဟုတ္ဘူးလို႔အက်ိဳးအေၾကာင္းေျပာျပတယ္။
အဖိုးႀကီးဟာဟိုတယ္ႀကီးတစ္ခုရဲ့ပိုင္ရွင္ျဖစ္တယ္။ေနာက္ၿပီးကေလးအေဖရဲ့သူငယ္ခ်င္းပါ။ကေလးကေတာ့မသိပါဘူး။အဖိုးႀကီးက ေကလးကို ဟိုတယ္ကိုလိုက္ခဲ့။သူအလုပ္ေပးမယ္။ပိုက္ဆံလည္းေပးမယ္ဆိုလို႔ကေလးလည္းလိုက္သြားတယ္။ဟိုတယ္ေရာက္ေတာ့အဖိုးႀကီးက ကေလးကိုဟိုတယ္မီးဖိုေခ်ာင္မွာပုံေနတဲ့ ပန္းကန္ေတြတစ္ထပ္ႀကီးကို ေဆးခိုင္းတယ္။ၿပီးရင္အဝတ္နဲ႔ပန္းကန္ေတြကိုေျခာက္ေအာင္သုတ္ခိုင္းတယ္။မီးဖိုခန္းကိုေရေဆး ေဆးေၾကာခိုင္းတယ္။
ေကလးဟာ ၂ နာရီၾကာေအာင္ ပင္ပင္ပန္းပန္းလုပ္ၿပီးတဲ့အခါမွာအဖိုးႀကီးကသူ႔ကိုေငြ ၂ ေထာင္က်ပ္ထုတ္ေပးလိုက္တယ္။ကေလးဟာတစ္ခါမွအလုပ္မလုပ္ဖူးေတာ့တစ္ကိုယ္လုံး နာက်င္ကိုက္ခဲေနတယ္။သူဟာပိုက္ဆံကိုက်စ္က်စ္ပါေအာင္လက္ထဲမွာဆုပ္ကိုင္ၿပီး အိမ္ကိုျပန္ေျပးတယ္။အိမ္ေရာက္ေတာ့အေဖကအလုပ္လုပ္ခဲ့လားလို႔ေမးတယ္။ သူကလုပ္ခဲ့ပါတယ္ဆိုၿပီးေငြ ၂ ေထာင္က်ပ္ကိုျပလိုက္တယ္။
ဒီတစ္ခါလည္းသူေဌးႀကီးဟာအဲဒီပိုက္ဆံကိုေရတြင္းထဲပစ္ခ်လိုက္လို႔ေျပာလိုက္တယ္။ဒီတစ္ခါမွာေတာ့ကေလးကပိုက္ဆံကိုေရတြင္းထဲပစ္မခ်နိုင္ဘူးလို႔ျပန္ေျပာတယ္။သူေဌးႀကီးကဘာေၾကာင့္အရင္လိုပစ္မခ်ရတာလဲလို႔ေမးေတာ့ ေကလးက သူ႔တစ္ကိုယ္လုံးနာက်င္ကိုက္ခဲၿပီးေခၽြးတစ္လုံးလုံးနဲ႔ရွာထားတဲ့ပိုက္ဆံမို႔မပစ္ရက္ဘူးလို႔ငိုၿပီးေျပာတယ္။
ဒီအခါမွာသူေဌးႀကီးကသူ႔သားကိုခုလိုေျပာလိုက္တယ္။ေခၽြးနဲ႔ ရင္းၿပီး ရြာထားတဲ့ပိုက္ဆံကို ဘယ္သူမြ မျဖဳန္းရက္ဘူးကြ တဲ့။အဲဒီညမွာသူေဌးႀကီးဟာစိတ္ခ်မ္ခ်မ္းသာသာနဲ႔အိပ္ယာဝင္သြားပါတယ္။
Credit to original writer
Unicode
ချွေးနဲ့ရင်းပြီး ရွာထားတဲ့ ပိုက်ဆံ (ဒီစာဖတ်ပြီးရင် သင့်အတွက်မှတ်သားစရာ ကျန်ခဲ့မှာပါ)
အလွန်ချမ်းသာတဲ့သူဌေးကြီးလင်မယားမှာ သားတစ်ယောက်ရှိတယ်။တစ်ဦးတည်းသောသားမို့အဖေရောအမေပါအလိုလိုက်ထားတယ်။ကလေးဟာငယ်ကထဲကအလိုလိုက်ခံထားရလို့ အိမ်မှာဘာအလုပ်မှမလုပ်ချင်ဘူး။ပျင်းတယ်။ပျင်းတာမှအရမ်းကိုပျင်းတယ်။
သူ့သားအသက် ၁၃ နှစ်အရွယ်မှာ သူဌေးကြီးဟာစိုးရိမ်လာတယ်သူသေသွားရင်ရှိသမျှအမွေတွေကိုသူ့သားကိုပေးခဲ့ရမယ်။အခုသူ့သားပုံစံကအမွေတွေရလာရင်ဘာအလုပ်မှမလုပ်ဘဲထိုင်စားနေမယ့်ပုံပဲ။သူဌေးကြီးဟာသူ့သားကိုအလုပ်ရဲ့ တန်ဖိုးကိုသိစေချင်လို့ တစ်ခုခုလုပ်ဖို့အကြံထုတ်တယ်။
နောက်တစ်နေ့ညနေကျောင်းဆင်းပြန်လာတဲ့သားကိုသူဌေးကြီးကခုလိုပြောလိုက်တယ်။ငါ့သားဒီညနေအလုပ်တစ်ခုလုပ်ပြီးထမင်းဖိုးပိုက်ဆံရအောင်ရှာလာခဲ့။ပိုက်ဆံရမလာရင်ဒီညမင်းကိုညစာမကျွေးဘူး။
ကလေးဟာအလုပ်မလုပ်ချင်ဘူး။ဘာအလုပ်လုပ်ရမှန်းလည်းမသိလို့ငိုပြီးတခြားအိမ်ကိုအလည်သွားနေတဲ့အမေကိုသွားပြောတယ်။သူ့အမေဟာသူ့ယောက်ျားကိုအတော်စိတ်ဆိုးသွားတယ်။ဒါပေမဲ့သူ့ယောက်ျားရဲ့ စိတ်ကိုသူသိတယ်။သူပြောသလိုကလေးပိုက်ဆံပါမလာရင်ထမင်းတကယ်မကျွေးဘူးဆိုတာကိုသိလို့သူ့သားကိုငွေ ၂ ထောင်ကျပ်ထုတ်ပေးလိုက်တယ်။ကလေးလည်းအဲဒီပိုက်ဆံကိုကိုင်ပြီးအိမ်ကိုပြန်ပြေးသွားတယ်။
အိမ်ရောက်တော့အဖေကအလုပ်လုပ်ခဲ့လားလို့မေးတယ်။သူကလုပ်ခဲ့ပါတယ်ဆိုပြီးငွေ ၂ ထောင်ကျပ်ကိုပြလိုက်တယ်။သူဌေးကြီးဟာသူ့သားပုံစံကိုကြည့်ပြီးအဲဒီပိုက်ဆံဟာအလုပ်လုပ်လို့ရတာမဟုတ်ဘဲသူများဆီကတောင်းလာတာမှန်းရိပ်မိတယ်။ဒါပေမယ့်သူကပိုက်ဆံကိုဘာအလုပ်လုပ်လို့ရလာသလဲမမေးဘဲအဲဒီပိုက်ဆံကိုရေတွင်းထဲပစ်ချလိုက်လို့ပြောလိုက်တယ်။ကလေးကလည်းချက်ချင်းပဲပိုက်ဆံကိုရေတွင်းထဲပစ်ချလိုက်တယ်။
နောက်တစ်နေ့ညနေရောက်ပြန်တော့ကျောင်းဆင်းပြန်လာတဲ့သားကိုသူဌေးကြီးကမနေ့ကလိုပဲပြောလိုက်တယ်။ငါ့သားဒီညနေအလုပ်တစ်ခုလုပ်ပြီးထမင်းဖိုးပိုက်ဆံရအောင်ရှာလာခဲ့။ပိုက်ဆံရမလာရင်ဒီညမင်းကိုညစာမကျွေးဘူး။ဒီတစ်ခါတော့ကလေးအမေဟာတခြားမြို့မှာနေမကောင်းဖြစ်နေတဲ့သူ့အဖေဆီသွားနေလို့အိမ်မှာမရှိဘူး။
ဒါပေမယ့်ကလေးအတွက်ကိစ္စမရှိဘူး။တခြားရပ်ကွက်မှာနေတဲ့အဒေါ်ဆီပြေးပြီးပိုက်ဆံသွားတောင်းတယ်။အိမ်ကိုပိုက်ဆံပါမသွားရင်ညစာစားရမှာမဟုတ်ဘူးဆိုလို့ အဒေါ်ကသနားပြီးငွေ ၂ထောင်ကျပ်ပေးလိုက်တယ်။ကလေးလည်းအဲဒီပိုက်ဆံကိုကိုင်ပြီးအိမ်ကိုပြန်ပြေးသွားတယ်။အိမ်ရောက်တော့အဖေကအလုပ်လုပ်ခဲ့လားလို့မေးတယ်။သူကလုပ်ခဲ့ပါတယ်ဆိုပြီးငွေ၂ထောင်ကျပ်ကိုပြလိုက်တယ်
ဒီတစ်ခါလည်းသူဌေးကြီးဟာအဲဒီပိုက်ဆံကိုရေတွင်းထဲပစ်ချလိုက်လို့ပြောလိုက်တယ်။ကလေးကလည်ချက်ချင်းပဲ ပိုက်ဆံကိုရေတွင်းထဲပစ်ချလိုက်တယ်။နောက်တစ်နေ့ညနေရောက်ပြန်ပြီ။ကျောင်းဆင်းပြန်လာတဲ့သားကိုသူဌေးကြီးကမနေ့ကလိုပဲပြောလိုက်တယ်။ ငါ့သားဒီညနေအလုပ်တစ်ခုလုပ်ပြီးထမင်းဖိုးပိုက်ဆံရအောင်ရှာလာခဲ့။ပိုက်ဆံရမလာရင်ဒီညမင်းကိုညစာမကျွေးဘူး။
ဒီတစ်ခါမှာကလေးအတွက်အကျပ်တွေ့နေတယ်။တခြားမြို့ကိုသွားနေတဲ့အမေကပြန်ရောက်မလာသေးဘူး။အဒေါ်ဆီသွားတော့လည်းသူ့အိမ်မှာမတွေ့ရဘူး။ဒါနဲ့သစ်ပင်ရိပ်တစ်ခုအောက်မှာငုတ်တုတ်လေးထိုင်ပြီးငိုနေတယ်။ဘေးကဖြတ်သွားတဲ့အဖိုးကြီးတစ်ယောက်ကသူ့ကိုဘာကြောင့်ငိုနေတာလဲလို့မေးတော့ကလေးကအလုပ်လုပ်တဲ့ပိုက်ဆံပါမသွားရင်ညစာစားရမှာမဟုတ်ဘူးလို့အကျိုးအကြောင်းပြောပြတယ်။
အဖိုးကြီးဟာဟိုတယ်ကြီးတစ်ခုရဲ့ပိုင်ရှင်ဖြစ်တယ်။နောက်ပြီးကလေးအဖေရဲ့သူငယ်ချင်းပါ။ကလေးကတော့မသိပါဘူး။အဖိုးကြီးက ကေလးကို ဟိုတယ်ကိုလိုက်ခဲ့။သူအလုပ်ပေးမယ်။ပိုက်ဆံလည်းပေးမယ်ဆိုလို့ကလေးလည်းလိုက်သွားတယ်။ဟိုတယ်ရောက်တော့အဖိုးကြီးက ကလေးကိုဟိုတယ်မီးဖိုချောင်မှာပုံနေတဲ့ ပန်းကန်တွေတစ်ထပ်ကြီးကို ဆေးခိုင်းတယ်။ပြီးရင်အဝတ်နဲ့ပန်းကန်တွေကိုခြောက်အောင်သုတ်ခိုင်းတယ်။မီးဖိုခန်းကိုရေဆေး ဆေးကြောခိုင်းတယ်။
ကေလးဟာ ၂ နာရီကြာအောင် ပင်ပင်ပန်းပန်းလုပ်ပြီးတဲ့အခါမှာအဖိုးကြီးကသူ့ကိုငွေ ၂ ထောင်ကျပ်ထုတ်ပေးလိုက်တယ်။ကလေးဟာတစ်ခါမှအလုပ်မလုပ်ဖူးတော့တစ်ကိုယ်လုံး နာကျင်ကိုက်ခဲနေတယ်။သူဟာပိုက်ဆံကိုကျစ်ကျစ်ပါအောင်လက်ထဲမှာဆုပ်ကိုင်ပြီး အိမ်ကိုပြန်ပြေးတယ်။အိမ်ရောက်တော့အဖေကအလုပ်လုပ်ခဲ့လားလို့မေးတယ်။ သူကလုပ်ခဲ့ပါတယ်ဆိုပြီးငွေ ၂ ထောင်ကျပ်ကိုပြလိုက်တယ်။
ဒီတစ်ခါလည်းသူဌေးကြီးဟာအဲဒီပိုက်ဆံကိုရေတွင်းထဲပစ်ချလိုက်လို့ပြောလိုက်တယ်။ဒီတစ်ခါမှာတော့ကလေးကပိုက်ဆံကိုရေတွင်းထဲပစ်မချနိုင်ဘူးလို့ပြန်ပြောတယ်။သူဌေးကြီးကဘာကြောင့်အရင်လိုပစ်မချရတာလဲလို့မေးတော့ ကေလးက သူ့တစ်ကိုယ်လုံးနာကျင်ကိုက်ခဲပြီးချွေးတစ်လုံးလုံးနဲ့ရှာထားတဲ့ပိုက်ဆံမို့မပစ်ရက်ဘူးလို့ငိုပြီးပြောတယ်။
ဒီအခါမှာသူဌေးကြီးကသူ့သားကိုခုလိုပြောလိုက်တယ်။ချွေးနဲ့ ရင်းပြီး ရွာထားတဲ့ပိုက်ဆံကို ဘယ်သူမွ မဖြုန်းရက်ဘူးကွ တဲ့။အဲဒီညမှာသူဌေးကြီးဟာစိတ်ချမ်ချမ်းသာသာနဲ့အိပ်ယာဝင်သွားပါတယ်။
Credit to original writer
