ပါရမီျဖည့္ဖက္

ပါရမီျဖည့္ဖက္

တစ္ခါတုန္းက အမ်ိဳးသားတစ္ဦး ရွိသတဲ့။ သူဟာ တကၠသိုလ္ဘြဲ႕ မရခဲ့ပါ။ အရြယ္ေရာက္လာတဲ့ အခါမွာေတာ့ မိဘေတြဟာ သူ႔အတြက္ မိန္းမတစ္ေယာက္ ရွာၿပီးေပးစားလိုက္ပါတယ္။

ဒီလိုနဲ႔ သူဟာ မိဘေတြ ေပးစားတဲ့ မိန္းကေလးနဲ႔ လက္ထပ္ၿပီးေနာက္ ထိုရြာေလးမွာပဲ ေက်ာင္းဆရာ အျဖစ္ စာသင္ျပေပးပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူဟာ စာသင္ၾကားရာမွာ အေတြ႕အၾကဳံ မရွိေသာေၾကာင့္ တစ္ပတ္ေတာင္ မခံပါဘူး။ ေက်ာင္းသားေတြရဲ့ သေဘာထား မွတ္ခ်က္ေတြေၾကာင့္ ထုတ္ပယ္ျခင္း ခံရပါတယ္။

ဒါ့ေၾကာင့္ သူဟာ အိမ္ကို ဝမ္းနည္းစြာနဲ႔ ျပန္လာခဲ့ပါတယ္။ အိမ္ျပန္ေရာက္ၿပီးေနာက္ အိမ္သူသက္ထားက သူ႔ကို မ်က္ရည္ သုတ္ေပးၿပီး ႏွစ္သိမ့္စကား ေျပာေပးပါတယ္။

“အေတြ႕အၾကဳံ ဝမ္းစာမျပည့္ေသးတဲ့ အခ်ိန္မွာ တစ္ခ်ဴ ိ့ လူေတြကေတာ့ သူတို့ရဲ့ အရည္အေသြးကို ထုတ္ျပနိုင္တာလည္း ရွိသလို မထုတ္ျပနိုင္တာလည္း ရွိတတ္ပါတယ္။ ဒီ့အတြက္နဲ႔ေတာ့ ၀မ္းနည္းဖို့ မလိုပါဘူး။ ရွင္နဲ႔ ပိုသင့္ေတာ္မယ့္ အလုပ္ေတြက ရွင္လုပ္ေဆာင္ဖို့ ေစာင့္ရင္ေစာင့္ေနမွာပါ။” လို့ ေျပာခဲ့ပါတယ္။

ေနာက္ေတာ့ သူဟာ အျပင္ထြက္ၿပီး အလုပ္တစ္ခုမွာ ဝင္လုပ္ပါတယ္။ သိပ္မၾကာခင္မွာပဲ သူေဌးရဲ့ အလုပ္ထုတ္တာ ခံလိုက္ရပါတယ္။ အေၾကာင္းကေတာ့ အလုပ္လုပ္တာ ေႏွးလို့ပါတဲ့။ အိမ္ျပန္ေရာက္တဲ့ အခါမွာ ထုံးစံအတိုင္း သူ႔ဇနီးက အားေပးစကား ေျပာျပန္တယ္။

“ေျခလက္ဆိုတာ ေႏွးတာလဲ ရွိသလို ျမန္တာလဲ ရွိတာပဲေလ။ တျခားလူေတြက လုပ္လာတာ ႏွစ္ေတြ အမ်ားႀကီး ၾကာခဲ့ၿပီေလ။ ရွင့္က်ေတာ့ တသက္လုံး စာဖတ္လာေတာ့ ဒီလို အလုပ္မ်ဴ ိး လုပ္တဲ့အခါမွာ ဘယ္လိုလုပ္ ျမန္လိမ့္မလဲ”

ဒါေပမယ့္ သူဟာ ဇြဲမေလ်ာ့ပဲ အလုပ္ေတြ အမ်ားႀကီး ထပ္လုပ္ခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္လို့ သူလုပ္သမၽွ အလုပ္တိုင္းဟာ အေၾကာင္းတစ္ခု မဟုတ္ တစ္ခုေၾကာင့္ အဆင္မေျပ ျဖစ္ခဲ့ရၿပီး ထုတ္ပယ္ျခင္း ခံခဲ့ရပါတယ္။

ဒါေပမယ့္လည္း သူစိတ္ပ်က္လက္ပ်က္နဲ႔ အိမ္ျပန္လာတဲ့ အခါတိုင္း，သူ႔ဇနီးက အျမဲႏွစ္သိမ္ေလ့ရွိၿပီး သူ႔အေပၚမွာလည္း တစ္ခါမွ မညည္းညဴ ခဲ့ပါဘူး။

ဒီလိုနဲ႔ သူရဲ့အသက္ ၃၀ ေက်ာ္တဲ့အခါမွာ，သူဟာ ဘာသာစကား သင္ၾကားေရးမွာ ပါရမီ အထုံရွိသူ ျဖစ္တဲ့အတြက္ မသန္စြမ္းသူေတြအတြက္ ဖြင့္ထားတဲ့ သင္တန္းေက်ာင္းမွာ နည္းျပအလုပ္ ၀င္လုပ္ပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့ သူဟာ မသန္စြမ္းသူမ်ား သင္တန္းေက်ာင္း တစ္ခုကို ထူေထာင္လိုက္ပါတယ္။

ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ သူဟာ ၿမိဳ့အမ်ားအျပားမွာ မသန္စြမ္းသူသုံး ပစၥည္းအေရာင္းဆိုင္ခြဲမ်ား ဖြင့္လွစ္ခဲ့ပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ သူဟာ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ခ်မ္းသာႂကြယ္ဝတဲ့ သူေဌးတစ္ဦး ျဖစ္လာပါတယ္။

တစ္ေန႔မွာေတာ့ “ေအာင္ျမင္သူတို့ရဲ့ စကားသံမ်ား” အစီအစဥ္ကေန စီစဥ္တင္ဆက္သူက သူ႔ဇနီး ကိုေမးပါတယ္။

“မိမိကိုယ္တိုင္ေတာင္ ေရွ႕ေရး မေရရာ ေ၀၀ါးတဲ့ အခ်ိန္အခါမွာ ဘယ္လိုအေၾကာင္းကမ်ား သူ႔အေပၚ ယုံၾကည္ကိုးစားခ်က္ ရွိေစခဲ့ပါသလဲ…？”

သူ႔ ခ်စ္ဇနီး ျပန္ေျဖတဲ့ အေျဖမွာ ရိုးရွင္းၿပီး လြယ္ကူလွပါတယ္။ သူမျပန္ေျဖလိုက္တာကေတာ့ “ေျမတစ္ကြက္ဟာ ဂ်ဳ ံစိုက္လို့ မသင့္ေတာ္ရင္ ပဲစမ္းစိုက္ၾကည့္လို့ ရတာေပါ့ ပဲထြက္မေကာင္းရင္ သစ္သီးပင္စားပင္ စိုက္လဲရတာပဲ။ အကယ္လို့ သစ္သီးပင္စားပင္ မျဖစ္ထြန္းလဲ ပန္းမ်ိဳးေစ့ေတြ နဲနဲၾကဲၾကည့္ၿပီး ပန္းပြင့္ေအာင္ စိုက္နိုင္တာပဲ။ အေၾကာင္းကေတာ့ ေျမတစ္ကြက္မွာ သူနဲ႔ ကိုက္ညီမယ့္ မ်ိဳးေစ့ တစ္ေစ့ေစ့ကေတာ့ ရွိလာမွာပါ ။ေနာက္ဆုံးမွာ သူနဲ႔သက္ဆိုင္တဲ့ ရိတ္သိမ္းမွုကေတာ့ ရွိလာမွာေပါ့။”

အိမ္သူသက္ထားရဲ့ စကားလဲၾကားေရာေယာက်ာ္းျဖစ္သူဟာ မ်က္ရည္က်လာပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ သူ႔ဇနီးသည္ရဲ့ ဇြဲေကာင္းၿပီး စဥ္ဆက္မျပတ္တဲ့ ယုံၾကည္ကိုးစားမွုႏွင့္ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာတို့သည္ မာေက်ာႀကံ့ခိုင္သည့္ စစ္မွန္ေသာ မ်ိဳးေစ့ပင္ ျဖစ္ေနေလသည္။ သူ၏ ဆန္းၾကယ္မွုတို့သည္ ထိုမ်ိဳးေစ့ေလးကို မွီခိုၿပီးမွ ရွင္သန္ႀကီးထြားခဲ့ေသာ ဆန္းၾကယ္မွုတို့ပင္ ျဖစ္သည္။

ေလာကမွာ သုံးစား၍ မရေသာသူဟူ၍ မရွိပါ။ လူမွန္ ေနရာမွန္ ေနရာခ်ထားမွု မမွန္ျခင္းသာ ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။

ဒီပုံျပင္ေလး ဖတ္မိရင္ ဖာသိဖာသာ မေနပါနဲ႔ တစ္ဦးနဲ႔ တစ္ဦး လက္ဆင့္ကမ္းေပးၾကပါ။

ဒီစကား ၈ ခြန္းကိုလဲ မွတ္သားထားၾကပါ။

၁။ တန္ဖိုးထားရေကာင္းမွန္း မသိလၽွင္၊ သင့္ကို ေရႊေတာင္ႀကီး ပုံအပ္လဲ ေပ်ာ္ရႊင္လိမ့္မည္ မဟုတ္။

၂။ ခြင့္လြတ္ရေကာင္းမွန္း မသိလၽွင္၊ မိတ္ေဆြ ဘယ္ေလာက္ပဲ မ်ားပါေစ ထြက္ခြာသြားၾကမည္သာ။

၃။ ေက်းဇူးမွန္း မသိတက္လၽွင္၊ မိုးပ်ံေအာင္ ေတာ္ေနပါေစ ေအာင္ျမင္လိမ့္မည္ မဟုတ္။

၄။ ႏွိုးၾကားထႂကြမွု မရွိလၽွင္ ျဖတ္ထိုးဥာဏ္ ေကာင္းေစအုံးေတာ့ အိပ္မက္ကိုပင္ အေကာင္ထည္ ေဖာ္နိုင္လိမ့္မည္ မဟုတ္ပါ။

၅။ ပူးေပါင္းလုပ္ေဆာင္ရမွန္း မသိလၽွင္၊ အစြမ္းကုန္ ႀကိဳးစားေစဦး ေအာင္ျမင္ရန္ ခဲယဥ္းသည္။

၆။ စုေဆာင္းရေကာင္းမွန္း မသိလၽွင္ ေငြပိုရွာနိုင္ေစဦးေတာ့ ႂကြယ္၀သူျဖစ္ခဲသည္။

၇။ ဘဝေရာင့္ရဲမွု မရွိလၽွင္ ၊ပိုခ်မ္းသာေစဦးေတာ့ ဘ၀မွာ ေက်နပ္ေပ်ာ္ရႊင္သူျဖစ္ခဲသည္။

၈။ က်န္းမာေရးကို ဂ႐ုစိုက္ရေကာင္းမွန္း မသိလၽွင္၊ ကုသမွုစရိတ္ တတ္နိုင္ေစဦးေတာ့ အသက္ရွည္ အနာမဲ့ျခင္း မျဖစ္နိုင္။

Credit_ #杨英和

Thanks :🖊️ SwamHtet(မွတ္စုၾကမ္း)