လွန်ခဲ့သော ၁၉၈၇ ခုနှစ် မှာ ဘေဖန်လီ ဆိုတဲ့ ဆိုက်ကားသမား တစ်ယောက် ရှိပါတယ်။ အဲဒီခုနှစ်မှာ သူ၏ အသက်က ၇၄ နှစ် ဖြစ်ပါတယ်။
သူဟာ အသက်ကြီးသောကြောင့် အလုပ်မလုပ်တော့ဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်တယ်။တစ်နေ့မှာ သူဟာ လယ်ကွင်းပြင် ထဲမှာ လုပ်လုပ်နေသော ကျောင်းနေ အရွယ် ကလေးတွေကို မြင်တွေ့ခဲ့ပါတယ်။
ဒါကြောင့် သူ့စိတ်ထဲမှာ အလွန်ပဲ စိတ် မကောင်းဖြစ် သွားပါတယ်။ ဒါကြောင့် ထိုကလေးတွေကို ကျောင်းထားပေးဖို့ သူစိတ်ကူး လိုက်တယ်။ထို့ကြောင့် ဘေဖန်လီဟာ သူ၏ ဆိုက်ကားနှင်းတဲ့ အလုပ်ကို ပြန်လုပ် ပါတော့တယ်။ အိမ်လခပေးရမှာ စိုးသောကြောင် သူဟာ ဘူတာရုံမှာ နေပါတယ်။
အဝတ်အစားဆိုလျှင်လည်း ဝယ်ပြီးမဝတ်ပါဘူး။ လမ်းဘေးမှာ သူများတွေ ပစ်ထားသော အဝတ်အစားတွေကိုပဲ ဝတ်ပါတယ်။ အစားအသောက်ဆိုလျှင်လည်း ချို့ချို့တည့်တည့် စားပြီး ပိုက်ဆံကို စုဆောင်းခဲ့ပါတယ်။
ဒီလိုနဲ့ပဲ ၂၀၀၁ ခုနှစ် အရောက်မှာ သူ၏ အသက်ဟာ ၉၀ ရှိပါပြီ။ တရုတ်နိုင်ငံမှ တန်ဂျင်ရိုဟ ဆိုတဲ့ အလယ်တန်းကျောင်းကို သွားခဲ့ပါတယ်။ ထို့နောက် သူဟာ အခုလိုပြောပါတယ်။ ကျွန်တော် အလုပ်မလုပ်နိုင် တော့ပါဘူး၊ ဒီပိုက်ဆံဟာ ကျွန်တော်၏ နောက်ဆုံးထောပ်ပံ့ငွေပါ။
ထိုအချိန်မှာ အဲဒီကျောင်းမှ ဆရာမနှင့် ကျောင်းသားတွေဟာ မျက်ရည်တွေ ကျခဲ့ကြပါတယ်။ဘေလီဖန်ဟာ ၃၅၀၀၀၀ ယွမ်ကို ဆင်းရဲသော ကျောင်းသားများအတွက် လှူဒါန်းလိုက် ပါတယ်။ ၎င်းဟာ ၂၀၀၅ ခုနှစ်မှာ လူ့လောကကြီးကို ကျောခိုင်းထွက်ခွာ သွားခဲ့ပါတယ်။
အချုပ်အားဖြင့် ဆိုရလျှင် လေလီဖန်ဟာ အလွန်ဆင်းရဲသော လူ့အသိုင်းအဝိုင်း မှာ ပေါက်ဖွားကြီးပြင်း လာခဲ့တယ်။ သူဟာ ဆိုက်ကားနှင်းတဲ့ အလုပ်ကို လုပ်ကိုင်ခဲ့တယ်။ သူဟာ ပညာမတတ်ပါဘူး။သို့သော်လည်းပဲ သူဟာ ကျောင်းသား ၃၀၀ ကို ပညာတတ်အောင် သင်ကြားပေးနိုင်ခဲ့တယ်။
ဒါကြောင့် ဘေလီဖန်ဟာ ဂုဏ်ယူ လေးစားထိုက်တဲ့ လူတစ်ယောက် ဆိုလည်း မမှားပါဘူး။ လောကမှာ ဖြစ်ချင်တဲ့စိတ်၊ လုပ်ချင်တဲ့စိတ် တစ်ခုတည်းသာ ရှိပါစေ အရာအားလုံး၊ အခက်အခဲ အားလုံးကို ကျော်လွှားနိုင်မှာ အလွဲဧကန်ပါ။
တန်ဖိုးရှိတဲ့ လူတစ်ယောက် ဖြစ်ချင်တယ်ဆိုလျှင် မိမိတစ်ယောက်တည်း အောင်မြင်နေရုံဖြင့် မလုံလောက်ပါဘူး။ မိမိပတ်ဝန်းကျင် မိမိအသိုင်းကိုပါ ပြုပြင်ပြောင်းလဲ ပေးနိုင်ရ လိမ့်မယ်။
Credit ရိုးရာလေး
zawgyi
လြန္ခဲ့ေသာ ၁၉၈၇ ခုႏွစ္ မွာ ေဘဖန္လီ ဆိုတဲ့ ဆိုက္ကားသမား တစ္ေယာက္ ရွိပါတယ္။ အဲဒီခုႏွစ္မွာ သူ၏ အသက္က ၇၄ ႏွစ္ ျဖစ္ပါတယ္။
သူဟာ အသက္ႀကီးေသာေၾကာင့္ အလုပ္မလုပ္ေတာ့ဖို႔ ဆုံးျဖတ္လိုက္တယ္။တစ္ေန႕မွာ သူဟာ လယ္ကြင္းျပင္ ထဲမွာ လုပ္လုပ္ေနေသာ ေက်ာင္းေန အ႐ြယ္ ကေလးေတြကို ျမင္ေတြ႕ခဲ့ပါတယ္။
ဒါေၾကာင့္ သူ႕စိတ္ထဲမွာ အလြန္ပဲ စိတ္ မေကာင္းျဖစ္ သြားပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ထိုကေလးေတြကို ေက်ာင္းထားေပးဖို႔ သူစိတ္ကူး လိုက္တယ္။ထို႔ေၾကာင့္ ေဘဖန္လီဟာ သူ၏ ဆိုက္ကားႏွင္းတဲ့ အလုပ္ကို ျပန္လုပ္ ပါေတာ့တယ္။ အိမ္လခေပးရမွာ စိုးေသာေၾကာင္ သူဟာ ဘူတာ႐ုံမွာ ေနပါတယ္။
အဝတ္အစားဆိုလွ်င္လည္း ဝယ္ၿပီးမဝတ္ပါဘူး။ လမ္းေဘးမွာ သူမ်ားေတြ ပစ္ထားေသာ အဝတ္အစားေတြကိုပဲ ဝတ္ပါတယ္။ အစားအေသာက္ဆိုလွ်င္လည္း ခ်ိဳ႕ခ်ိဳ႕တည့္တည့္ စားၿပီး ပိုက္ဆံကို စုေဆာင္းခဲ့ပါတယ္။
ဒီလိုနဲ႕ပဲ ၂၀၀၁ ခုႏွစ္ အေရာက္မွာ သူ၏ အသက္ဟာ ၉၀ ရွိပါၿပီ။ တ႐ုတ္နိုင္ငံမွ တန္ဂ်င္ရိုဟ ဆိုတဲ့ အလယ္တန္းေက်ာင္းကို သြားခဲ့ပါတယ္။ ထို႔ေနာက္ သူဟာ အခုလိုေျပာပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ အလုပ္မလုပ္နိုင္ ေတာ့ပါဘူး၊ ဒီပိုက္ဆံဟာ ကြၽန္ေတာ္၏ ေနာက္ဆုံးေထာပ္ပံ့ေငြပါ။
ထိုအခ်ိန္မွာ အဲဒီေက်ာင္းမွ ဆရာမႏွင့္ ေက်ာင္းသားေတြဟာ မ်က္ရည္ေတြ က်ခဲ့ၾကပါတယ္။ေဘလီဖန္ဟာ ၃၅၀၀၀၀ ယြမ္ကို ဆင္းရဲေသာ ေက်ာင္းသားမ်ားအတြက္ လႉဒါန္းလိုက္ ပါတယ္။ ၎ဟာ ၂၀၀၅ ခုႏွစ္မွာ လူ႕ေလာကႀကီးကို ေက်ာခိုင္းထြက္ခြာ သြားခဲ့ပါတယ္။
အခ်ဳပ္အားျဖင့္ ဆိုရလွ်င္ ေလလီဖန္ဟာ အလြန္ဆင္းရဲေသာ လူ႕အသိုင္းအဝိုင္း မွာ ေပါက္ဖြားႀကီးျပင္း လာခဲ့တယ္။ သူဟာ ဆိုက္ကားႏွင္းတဲ့ အလုပ္ကို လုပ္ကိုင္ခဲ့တယ္။ သူဟာ ပညာမတတ္ပါဘူး။သို႔ေသာ္လည္းပဲ သူဟာ ေက်ာင္းသား ၃၀၀ ကို ပညာတတ္ေအာင္ သင္ၾကားေပးနိုင္ခဲ့တယ္။
ဒါေၾကာင့္ ေဘလီဖန္ဟာ ဂုဏ္ယူ ေလးစားထိုက္တဲ့ လူတစ္ေယာက္ ဆိုလည္း မမွားပါဘူး။ ေလာကမွာ ျဖစ္ခ်င္တဲ့စိတ္၊ လုပ္ခ်င္တဲ့စိတ္ တစ္ခုတည္းသာ ရွိပါေစ အရာအားလုံး၊ အခက္အခဲ အားလုံးကို ေက်ာ္လႊားနိုင္မွာ အလြဲဧကန္ပါ။
တန္ဖိုးရွိတဲ့ လူတစ္ေယာက္ ျဖစ္ခ်င္တယ္ဆိုလွ်င္ မိမိတစ္ေယာက္တည္း ေအာင္ျမင္ေန႐ုံျဖင့္ မလုံေလာက္ပါဘူး။ မိမိပတ္ဝန္းက်င္ မိမိအသိုင္းကိုပါ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲ ေပးနိုင္ရ လိမ့္မယ္။
Credit ရိုးရာေလး
