ဟာသ

သွားကြဦးမလား.. ရိုးရိုးခန်း 1500 ရှယ်ခန်း 3000….

တေန႔ေသာအခါ လူငယ္ တစ္ေယာက္ ၿမိဳ႕ေပၚသို႔ေရာက္ကာ ေလွ်ာက္ လည္ပတ္ေနသည္ ။

ထိုစဥ္ “ေခြၽးထုတ္ခန္း” ဟုေရးသားထားေသာ ဆိုင္းဘုတ္ႀကီး ကိုေတြ႕မိ၍ ေမာ့ၾကည့္လိုက္သည္ ။

စပ္စုလိုေသာေၾကာင့္ ထိုေခြၽးထုတ္ခန္းထဲဝင္ရန္ အေရွ႕တြင္ထိုင္ေနေသာ လူႀကီးကို ေမးလိုက္သည္ ။

“ဘယ္ေလာက္လဲဗ်။ ေခြၽးတခါ ထုတ္” ” ႐ိုး႐ိုးေခြၽးထုတ္ခန္းက 1500။ ရွယ္ ခန္းက 3000 ပါ ညီေလး”

“ဒါဆို ႐ိုး႐ိုးခန္းဝင္ၾကည့္မယ္ဗ်ာ။ အခ်ိန္က ဘယ္ေလာက္ရမလဲ ”

“႐ိုး႐ိုးခန္းက 15 မိနစ္။ ရွယ္ခန္းဆိုရင္ မိနစ္ 30”

“ဟုတ္ကဲ့ဗ်။ ေရာ့ 1500” လူႀကီးက အခန္းတစ္ခန္းကို ဖြင့္ေပးၿပီး ျပန္ပိတ္သြားသည္ ။

အခန္းသည္ 12ေပ ခန္႔က်ယ္ဝန္းၿပီး ကုတင္တစ္လုံးက ကန္႔လန္႔ျဖတ္ခ်ထားသည္ ။

အခန္းထဲတြင္ အဝတ္အစား မလုံ႔တလုံႏွင့္ေကာင္မေလး တစ္ေယာက္က သူ႔ကို ၿပဳံးျပၿပီး… “လာ မိေအာင္လိုက္ဖမ္း..၊

မိရင္ ႀကိဳက္တာလုပ္။ ကုတင္ေပၚ ျဖတ္မေျပးရဘူး ေနာ္။ ကဲ..စၿပီ လိုက္ေတာ့”

စကားဆုံးသည္ႏွင့္ ေကာင္မေလး ေရွ႕ကေျပး သူကေနာက္ကလိုက္ႏွင့္ ခ်က္ျခင္း ဖမ္းမမိႏိုင္ဘဲ ေခြၽးေတြ ထြက္လာသည္ ။

ထိုစဥ္ျဖဳန္းခနဲ တံခါးပြင့္သြားၿပီး လူႀကီး အခန္းထဲ ဝင္လာသည္ ။

“အခ်ိန္ေစ့သြားၿပီ ညီေလး” သူနာရီၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဟုတ္ေနသည္ ။

အခ်ိန္က..ဘာမွ်မရွိလိုက္သလို။ မိလုမိခင္အေနအထားမွာ အခ်ိန္ျပည့္ သြားသည္ကိုး..၊

ေနာက္ထပ္သုံး ေလး မိနစ္ေလာက္ဆိုရင္ မိၿပီ။ စိတ္တိုင္းက် ျဖစ္ၿပီေလ။ သူမေက်နပ္ဘူး..။

ဒါနဲ႔..ေနာက္ တစ္ခါဆို အဆင္သင့္ျဖစ္ေအာင္ အက်ီ ကႋုပါ ခြၽတ္ခ်လိုက္ၿပီး..။

“ေရာ့…ဦးေလး။ ဒီတခါ ရွယ္ခန္းဝင္မယ္။ ေငြ 3000”

“လာ…ညီေလး လာ” ေျပာေျပာဆိုဆို အခန္းတခုကို ဖြင့္ေပးလိုက္သည္ ။

အခန္းထဲေရာက္ေတာ့ မီးမွိန္မွိန္ေလး ထြန္းထားသည္ ။

မ်က္စိက်င့္သားရသြားတဲ့အခ်ိန္ ေရာက္ေတာ့ ႏႈတ္ခမ္းေမြးစစနဲ႔ ဗလေတာင့္ေတာင့္ လူႀကီးတစ္ေယာက္..၊

ခါးေတာင္းကို ေျမာင္ေနေအာင္ က်ိဳက္ထားသည္။ သူ႔ကိုၿပဳံးျပလိုက္ၿပီး..။

“ကဲ …ညီေလးေရ။ လြတ္ေအာင္ေျပး မိရင္ေတာ့ နာၿပီသာမွတ္ စၿပီေဟ့။ မိနစ္ ၃၀”

0ိာန္…0ိာန္…0ိာန္…0ိာန္…

Credit

Unicode

တနေ့သောအခါ လူငယ် တစ်ယောက် မြို့ပေါ်သို့ရောက်ကာ လျှောက် လည်ပတ်နေသည် ။

ထိုစဉ် “ချွေးထုတ်ခန်း” ဟုရေးသားထားသော ဆိုင်းဘုတ်ကြီး ကိုတွေ့မိ၍ မော့ကြည့်လိုက်သည် ။

စပ်စုလိုသောကြောင့် ထိုချွေးထုတ်ခန်းထဲဝင်ရန် အရှေ့တွင်ထိုင်နေသော လူကြီးကို မေးလိုက်သည် ။

“ဘယ်လောက်လဲဗျ။ ချွေးတခါ ထုတ်” ” ရိုးရိုးချွေးထုတ်ခန်းက 1500။ ရှယ် ခန်းက 3000 ပါ ညီလေး”

“ဒါဆို ရိုးရိုးခန်းဝင်ကြည့်မယ်ဗျာ။ အချိန်က ဘယ်လောက်ရမလဲ ”

“ရိုးရိုးခန်းက 15 မိနစ်။ ရှယ်ခန်းဆိုရင် မိနစ် 30”

“ဟုတ်ကဲ့ဗျ။ ရော့ 1500” လူကြီးက အခန်းတစ်ခန်းကို ဖွင့်ပေးပြီး ပြန်ပိတ်သွားသည် ။

အခန်းသည် 12ပေ ခန့်ကျယ်ဝန်းပြီး ကုတင်တစ်လုံးက ကန့်လန့်ဖြတ်ချထားသည် ။

အခန်းထဲတွင် အဝတ်အစား မလုံ့တလုံနှင့်ကောင်မလေး တစ်ယောက်က သူ့ကို ပြုံးပြပြီး… “လာ မိအောင်လိုက်ဖမ်း..၊

မိရင် ကြိုက်တာလုပ်။ ကုတင်ပေါ် ဖြတ်မပြေးရဘူး နော်။ ကဲ..စပြီ လိုက်တော့”

စကားဆုံးသည်နှင့် ကောင်မလေး ရှေ့ကပြေး သူကနောက်ကလိုက်နှင့် ချက်ခြင်း ဖမ်းမမိနိုင်ဘဲ ချွေးတွေ ထွက်လာသည် ။

ထိုစဉ်ဖြုန်းခနဲ တံခါးပွင့်သွားပြီး လူကြီး အခန်းထဲ ဝင်လာသည် ။

“အချိန်စေ့သွားပြီ ညီလေး” သူနာရီကြည့်လိုက်တော့ ဟုတ်နေသည် ။

အချိန်က..ဘာမျှမရှိလိုက်သလို။ မိလုမိခင်အနေအထားမှာ အချိန်ပြည့် သွားသည်ကိုး..၊

နောက်ထပ်သုံး လေး မိနစ်လောက်ဆိုရင် မိပြီ။ စိတ်တိုင်းကျ ဖြစ်ပြီလေ။ သူမကျေနပ်ဘူး..။

ဒါနဲ့..နောက် တစ်ခါဆို အဆင်သင့်ဖြစ်အောင် အကျီ င်္ကိုပါ ချွတ်ချလိုက်ပြီး..။

“ရော့…ဦးလေး။ ဒီတခါ ရှယ်ခန်းဝင်မယ်။ ငွေ 3000”

“လာ…ညီလေး လာ” ပြောပြောဆိုဆို အခန်းတခုကို ဖွင့်ပေးလိုက်သည် ။

အခန်းထဲရောက်တော့ မီးမှိန်မှိန်လေး ထွန်းထားသည် ။

မျက်စိကျင့်သားရသွားတဲ့အချိန် ရောက်တော့ နှုတ်ခမ်းမွေးစစနဲ့ ဗလတောင့်တောင့် လူကြီးတစ်ယောက်..၊

ခါးတောင်းကို မြောင်နေအောင် ကျိုက်ထားသည်။ သူ့ကိုပြုံးပြလိုက်ပြီး..။

“ကဲ …ညီလေးရေ။ လွတ်အောင်ပြေး မိရင်တော့ နာပြီသာမှတ် စပြီဟေ့။ မိနစ် ၃၀”

0ိာန်…0ိာန်…0ိာန်…0ိာန်…

Credit