ဘဝမွာ အရွက္ရဆုံးေန႔ကိုေျပာပါဆိုရင္ ဒီေန႔လို႔ေျပာရမယ္။“အဘိုးႀကီးက ေကၽြးသေလာက္ငတ္တယ္” တဲ့မနက္ေစာေစာဆိုရင္ က်ဳပ္က
ဆာၿပီ။ ဟိုတုန္းကေတာ့ ဘဏ္ကိုသြားနိုင္ေတာ့ ပင္စင္ေလးကို
ကိုယ္တိုင္ထုတ္၊ပိုက္ဆံေလးကိုင္ၿပီး စားခ်င္တာ ဝယ္စားနိုင္ေသးတယ္။ ခုေတာ့ လမ္းမေလၽွာက္နိုင္ေတာ့တာ ၂ ႏွစ္ေက်ာ္ သြားၿပီ။ေခ်ာ္လဲၿပီးကတည္းက မထနိုင္ေတာ့တာ ခုထိပါပဲ
မိုးလင္းရင္ ဗိုက္ဆာတယ္။ ဆန္ျပဳတ္ေလးျဖစ္ျဖစ္ ေသာက္ခ်င္တယ္။ေပ်ာ့တာေလးေတြပဲ စားခ်င္တယ္။ ဒါေပမဲ့ သူတို႔ေကၽြးတာ စားရမယ္။ ေခ်းမ်ားေနလို႔မရဘူးေလ။ ကိုယ္က ရွာနိုင္ ေဖြနိုင္ေတာ့တာမွ မဟုတ္တာ။
“အေဖ … ေရာ့ဒီမွာ … စား”ဘာလဲလို႔ၾကည့္လိုက္တယ္။ မုန႔္ဟင္းခါးပဲ။ ပဲေၾကာ္နဲ႔ ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး ဝါးနိုင္မွာလဲ။ မုန႔္ဟင္းခါးကအခန႔္မသင့္ရင္ ဝမ္းသြားမယ္။ အိမ္သာကို ဖင္ဒယဥ့္တိုက္နဲ႔ သြားရတဲ့ဒုကၡက ေသးတာ
မဟုတ္ဘူး။ ဆီးအိုးကို ေတာင္ ေဆာင့္ေအာင့္ေနၾကတာ။“အေဖ ဘာလို႔ မစားတာလဲ”“အေဖ ဗိုက္မဆာလို႔ပါကြာ”“အဲ့ဒါဆိုလည္း ေစာေစာကေျပာေပါ့။ ခုေတာ့ ေအးစက္ေနၿပီ”သားျဖစ္သူက ေဆာင့္ေအာင့္ၿပီး
ပန္းကန္ကို ျပန္သိမ္းသြားတယ္။ ေခၽြးမက…“ကၽြန္မ မေျပာဘူးလား … ရွင့္အေဖက …”က်ဳပ္မၾကားခ်င္ေယာင္ေဆာင္လိုက္ပါတယ္။ အသက္ႀကီးလာမွာ နားပင္းခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ေနရတာလည္း အခါခါေပါ့။
သားက အလုပ္သြားေတာ့ ေခၽြးမကို“သမီးေရ အေဖ ထမင္းဆာတယ္”“ဒါထမင္းခ်ိန္လား … အလိုက္ကမ္းဆိုးကို မသိဘူး … ဒီမွာ ေဈးေတာင္သြားရေသးတာမဟုတ္ဘူး”ဘာျဖစ္ျဖစ္ပါေလ သူတို႔ေကၽြးမွ
စားေနရတဲ့ဘဝဆိုေတာ့ မ်ိဳသိပ္လိုက္ရတာပဲ။ ေျမးေလးက အိမ္ေပၚကို ေျပးတက္လာတယ္။“ဘိုးဘိုးႀကီး သၾကားလုံးစားမလား”“ေအး … စားမယ္”“ေရာ့”ေျမးေလးက က်ဳပ္ကို တုတ္ထိုးသၾကားလုံးေလးေပးတယ္။
က်ဳပ္ကလည္း ဆာဆာနဲ႔ ေျမးေလးဆီက သၾကားလုံးေလးကိုယူၿပီး စုပ္လိုက္တယ္။“ခ်ိဳလား ဘိုးဘိုး”“ေအး ခ်ိဳတယ္”“ေကာင္းလား”“ေအး … ေကာင္းတယ္”“ေကာင္းရင္ ဝယ္ေကၽြးဦးမယ္”
က်ဳပ္ကသၾကားလုံးေလးကို စုပ္လိုက္ၿပီး“ေရာ့ ေျမးေလး စား”အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေခၽြးမက“ဟဲ့ … နင္မို႔လို႔ မရြံ့မရွာ”ကေလးလက္ထဲက သၾကားလုံးကို ပုတ္ထုတ္လိုက္တယ္။
“အေဖ … အေဖ့ပါးစပ္နဲ႔ စုပ္ၿပီးသားကို ဘာျဖစ္လို႔ ကေလးကို ေပးရတာလဲ … အေဖက အေတာ္ေလး ငတ္တာပဲ။ ကေလးဆီကေတာင္မေရွာင္။ ေကၽြးသေလာက္ငတ္တယ္”
က်ဳပ္ဘဝတစ္ေလၽွာက္လုံး သားေတြ သမီးေတြကို ကုန္း႐ုန္းၿပီး ရွာေဖြေကၽြးခဲ့ပါတယ္။ စိတ္ထဲမွာ စားသေလာက္ ေကၽြးမယ္လို႔ပဲ သေဘာထားၿပီး ရွာေဖြေကၽြးခဲ့တာပါ။ေခၽြးမနဲ႔ ေျမးေလးက ေဈးသြားတယ္။
အင္း ေဈးသြားၿပီဆိုရင္ေတာ့ ျပန္လာရင္ ထမင္းေလးဘာေလး စားရေတာ့ မွာေပါ့။ အိမ္ေရွ႕က“အေၾကာ္စုံ”“ပဲျပဳတ္”“အီၾကာေကြး”ေဈးသည္ေတြ ျဖတ္သြားတယ္။“အီၾကာေကြးေလးနဲ႔ ဆန္ျပဳတ္ေလး သတိရလိုက္တာ။
လမ္းထိပ္က ဆန္ျပဳတ္ေရာင္းတဲ့ တ႐ုတ္ႀကီး ေမာင္ပု ရွိေသးရဲ့လား”က်ဳပ္က တစ္ေယာက္တည္း စကားေျပာရတာ သေဘာက်တယ္။ ဒါကိုလည္း“အဘိုးႀကီး ႐ူးေနလားမသိဘူး” တဲ့တစ္ေရးေလာက္ အိပ္လိုက္ရင္
ေကာင္းမယ္ထင္ပါတယ္။ ေမွးခနဲျဖစ္သြားခ်ိန္မွာ တံခါးကို ဝုန္းခနဲ ဖြင့္သံ ၾကားလိုက္ရလို႔ လန႔္နိုးသြားတယ္။ သားျဖစ္သူျပန္လာတယ္။ ဗီရိုေတြ ေမႊေႏွာက္တယ္။ ေခၽြးမ ေဈးက ျပန္လာ တယ္။
“ရွင္ေပးထားတဲ့ ပိုက္ဆံက ႏွစ္ျပားတစ္ပဲ။ ကၽြန္မမွာ ေဈးဝယ္ရ၊ ရွင့္အေဖအတြက္ ေဆးဝယ္ရ ဘယ္မွာ ေလာက္မွာလဲ။ မရွိလို႔ မရွိဘူးေျပာတာေပါ့။
အိမ္မွာက လူပိုေတြ တင္ေကၽြးထားရတာ ရွင္နားလည္မွေပါ့”
အို လူပိုေတြတဲ့လား။ သူတို႔လင္မယား တစ္ေယာက္တစ္ခြန္းစကားေတြမ်ားေနတာ စိတ္မခ်မ္းသာစရာပဲ။
“ရွင့္ကို ေျပာသားပဲ … ဒီတိုက္ခန္းေရာင္းလိုက္လို႔ … ၿပီးေတာ့ တစ္ေနရာမွာ သက္သာတဲ့ အိမ္ေလးဝယ္ေနရင္ရတာပဲ”က်ဳပ္ စိတ္ထဲမွာ ေထာင္းခနဲျဖစ္သြားတယ္။
“ေဟ့ … ငါမေသေသးပါဘူးကြယ္ … မေသေသးပါဘူး”ေျပာခ်င္ေပမယ့္ လည္ေခ်ာင္းထဲက အသံေတြက ထြက္မလာဘူး။ ေခၽြးမက“အိမ္မွာက လူပိုေတြကတစ္မ်ိဳး …
ႂကြက္ေတြကတစ္မ်ိဳး … ၾကည့္ေလ ညက ေၾကာင္အိမ္ထဲမွာ ေသာင္းက်န္း ထားတာ။ ေဆးခ်ၿပီး အကုန္ရွင္းပစ္မွ ေအးမယ္”သားျဖစ္သူက ျပန္ထြက္သြားတယ္။ ေခၽြးမက ေျမးေလးကို မွာေနတယ္…
ဘိုဘို … ေဟာဒီ ပုလင္းကို မကိုင္နဲ႔ေနာ္ … ဒါႂကြက္ေဆးေတြ။ ႂကြက္ေတြက သတ္မွ ရေတာ့မယ္။ ေမေမ ေဈးထဲမွာ ဆီပုလင္းက်န္ခဲ့လို႔ သြားယူရဦးမယ္”
“သားလည္း လမ္းထိပ္မွာ အေခြလိုက္ငွားမယ္”
“နင္တို႔ သားအဘကေတာ့ တစ္ေယာက္ကေဘာလုံး၊ တစ္ေယာက္ကအေခြ ဒါေတြနဲ႔ အခ်ိန္ ကုန္ေနေတာ့ တာပဲ”ဗိုက္ဆာလိုက္တာ။ တစ္ခုခုေလးစားရရင္ ေကာင္းမွာပဲ။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ထမင္းၾကမ္းေလး ဝါးလိုက္ရရင္ ေကာင္းမွာပဲ။က်ဳပ္က မီးဖိုးခန္းထဲကို ဖင္ဒယဥ့္တိုက္ၿပီး သြားလိုက္တယ္။ထမင္းစားပြဲကို လက္နဲ႔ခိုၿပီး ထၾကည့္ဖို႔ ႀကိဳးစား တယ္။
စားပြဲကေမွာက္သြားၿပီး က်ဳပ္ေပၚကို ပန္းကန္ေတြ က်လာတယ္။ဒုကၡပဲ ေခၽြးမျပန္လာရင္ ဆူေတာ့ ဆဲေတာ့မယ္။ပုလင္းေလး တစ္လုံးပါလား။ ဘာပါလိမ့္“ေလာကႀကီးဟာ ဘာမွလည္း မဟုတ္ပါလား။
ဒီလိုဘဝမ်ိဳးမွာ ငါကသူမ်ားေျပာတိုင္းခံ ေပးမွ ေကၽြးမွ စားေနရတာ သဘာဝက်သလား။ ငါဟာ ငတ္ေနသလား … ငါကလူပိုႀကီးလား … ငါက႐ူးေနသလား … မင္းတို႔ ေပးမွ ေကၽြးမွ စားရမွာလား”
က်ဳပ္လက္ထဲက ပုလင္းေလးက အျခားေသာ သတၱဝါေတြအတြက္ ေသေဆးျဖစ္ေကာင္း ျဖစ္မယ္။ ဒါေပမဲ့ က်ဳပ္အတြက္ေတာ့ အားေဆးျဖစ္ေနတယ္။ဘာေျပာေျပာ က်ဳပ္ ပုလင္းကို ဖြင့္လိုက္တယ္။
Credit:တင္ညြန႔္
