“လယ္ယာမဲ့ျဖစ္သြားတဲ့ ဖခင္တစ္ေယာက္ရဲ႕ ရင္နဲ႔ေရးတဲစာ”
တစ္ခါတုန္းက ႐ြာကေလးတစ္႐ြာမွာ သားအဖ ႏွစ္ေယာက္ရွိတယ္ ။ ဖခင္ျဖစ္သူက သမီးေလကို ေမြးေမြးၿပီး ကတည္းက အလြန္အမင္းကို ခ်စ္ျမတ္ႏိုးခဲ့ရတယ္ ။
သမီးေလး ေမြးၿပီးလို႔ လသားအ႐ြယ္မွာပဲ မိခင္က ဆုံးပါးရွာတဲ့အတြက္ မိတဆိုး သမီးေလးဆိုၿပီး လိုေလေသးမရွိ ထားခဲ့တယ္ ။
ဒါေပမယ့္လည္း ဘဝကံႏုံခ်ာလြန္းတဲ့ အတြက္ ဆင္းဆင္းရဲရဲ႕ ခ်ိဳ႕ခ်ိဳ႕တဲ့တဲ့ေနခဲ့ရရွာတယ္ ။
ဒီလိုနဲ႔ သမီးေလး အပ်ိဳေပါက္အ႐ြယ္ ေရာက္လာခဲ့တယ္ ။ “ အေဖ . . သမီး ၿမိဳ႕မွာသြားၿပီးေက်ာင္းတက္ခ်င္တယ္ ” အားတက္သေရာ ေျပာလာတဲ့ သမီးငယ္စကားေၾကာင့္ ဖခင္ျဖစ္သူရဲ႕ ရင္ထဲ ဆို႔နင့္သြားခဲ့ရတယ္ ။
“ ေအးပါသမီးရယ္ အေဖပိုင္တဲ့ လယ္ကေလးေရာင္းၿပီး သမီးကို ၿမိဳ႕ေက်ာင္းထားေပးမွာေပါ့ ” ဆိုၿပီးအားေပးစကား ေျပာဆိုခဲ့တယ္ ။ ဒီလိုနဲ႔ သမီးေလးတစ္ေယာက္ၿမိဳ႕ေက်ာင္းကို တက္ခဲ့ပါၿပီ ။
လယ္ယာ မဲ့ျဖစ္သြားတဲ့ ဖခင္ကေတာ့ ေတာ႐ြာမွာပဲ သူမ်ားလယ္ကို အငွားသြားလုပ္လိုက္ ၊ သူမ်ားခိုင္းတာေလး လုပ္လိုက္နဲ႔ ခ်ိဳ႕တဲ့စြာ ေနခဲ့ရတယ္ ။
လစဥ္လတိုင္း ရသမွ် ပိုက္ဆံေလးကို ျခစ္ျခဳတ္စုလို႔ သမီးေလးအတြက္ ေပးပိုရရွာတယ္ ။ တစ္ေန႔ေတာ့ သမီးေလးကို ေတြ႕ခ်င္လြန္းအားႀကီးတဲ့ဖခင္က ၿမိဳ႕ကို တက္သြားၿပီး သမီးေလးေက်ာင္းကို လိုက္သြားခဲ့တယ္ ။
သမီးျဖစ္သူက ဖခင္ကိုေတြ႕တဲ့အခါ မ်က္ႏွာတစ္ခ်က္ပ်က္သြားၿပီး မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္လို႔ မေခၚမေျပာပဲ ထြက္သြားခဲ့တယ္ ။ ဖခင္က ဝမ္းနည္းစြာနဲ႔ပဲ ႐ြာကိုျပန္လာခဲ့တယ္ ။
ေနာက္တစ္ေန႔မွာ ႐ြာကိုသမီးျဖစ္သူ လိုက္လာၿပီး ဖခင္ကိုေျပာတယ္ ။ “ အေဖရယ္ ရွက္စရာႀကီး သမီးေက်ာင္းကို ဘာလို႔လိုက္လာရတာလဲ …
သမီးကို ေတြ႕ခ်င္တယ္ဆို စာေရးလိုက္ေပါ့ လာေတြ႕မွာေပါ့ အခုေတာ့ အေဖ့ကို သမီးအေဖမွန္းသာ သိသြားရင္ သမီးရွက္လြန္းလို႔ မ်က္ႏွာေဖာ္ရဲမွာမဟုတ္ဘူး ” လို႔ေျပာခဲ့တယ္ ။
ဖခင္ျဖစ္သူက မ်က္ႏွာညႇိဳးႏြမ္းစြာနဲ႔ မ်က္ရည္ေတြစီးက်လို႔ သမီးျဖစ္သူကို ဘာမွျပန္မေျပာပဲ ေတြေတြႀကီးပဲ စိုက္ၾကည့္ေနခဲ့တယ္ ။
အဲဒီလိုနဲ႔..
သမီးေလးျဖစ္သူ ဘြဲ႕ယူတဲ့ေန႔ ေရာက္လာပါၿပီ ။ သမီးျဖစ္သူက ႐ြာက အေဖလည္း ဘြဲ႕ယူတာ ၾကည့္ခ်င္မွာပဲေလ
ငါ့အေဝးကေန ၾကည့္ခိုင္းရင္ရတာပဲဆိုၿပီး သူ႔အေဖကို ၿမိဳ႕ကိုလိုက္လာဖို႔ ႐ြာကိုစာပို႔လိုက္တယ္ ။ သိပ္မၾကာခင္မွာပဲ ႐ြာက စာျပန္လာတယ္ ။
“ သမီးေလး..
သမီးေလး စာပိုတဲ့အခ်ိန္ အေဖလူ႔ေလာကမွာ မရွိေတာ့ဘူးကြယ္ သမီး ေလးၿမိဳ႕ကိုေခၚမယ့္ရက္ ဆို.. အေဖ ဟာ တမလြန္မွာ ေရာက္ေနေရာေပါ့ ဒါေၾကာင့္ ဒီစာေလးကို ႀကိဳေရးထားခဲ့တာပါ ..
သမီးေရ သမီးငယ္ငယ္တုန္းကေပါ့ သမီး နဲ႔အေဖ တျခား႐ြာကို သြားစဥ္က ေနကလည္းပူ လယ္ကြင္းျပင္ျပင္ထဲ မွာ စကားေလး မပီကလာပီကလာနဲ႔ သမီး ေရဆာတယ္လို႔ ပူဆာခဲ့တယ္ေနာ္ ။
အေဖတို႔ဆီမွာ ေသာက္ေရကလည္း ပါမလာေတာ့ သမီးကို ေနရိပ္ထဲခဏထားၿပီး ကြင္းျပင္ႀကီးထဲ အေဖေျပးလႊားလို႔ တျခား႐ြာမွာ ေသာက္ေရ သြားယူခဲ့ဖူးတယ္ ။
သမီး ေနာက္ထပ္ ဆယ္ႏွစ္အ႐ြယ္ေလာက္မွာေပါ့ ။ သမီးေလး ေက်ာင္းမွာ မ်က္ႏွာ မငယ္ရဖို႔ .. အေဖ ဟာ ေန႔တိုင္း ထမင္းတစ္နပ္ပဲ စားၿပီးၿခိဳးၿခံေခြၽတာခဲ့ဖူးတယ္ ။
သမီးေရ .. သမီးကို ဒါေတြျပန္ေျပာေနရတာ သမီးဆီက အေဖ့ေမတၱာကို နားလည္ေပးႏိုင္ဖို႔ တစ္ခုပါပဲ ။
သမီးေလး ..သမီးေလး သတိမထားမိလို႔ပါကြယ္ သမီးေလး ၿမိဳ႕ေက်ာင္းကို အေဖ အပတ္စဥ္တိုင္းေရာက္ပါတယ္ သမီးေလးရွက္မွာစိုးလို႔ အေဖ အေဝးကေနပဲ သမီးေလးကို ေငးေမာၾကည္ႏူးေနခဲ့ရတယ္ ။
သမီးရယ္ ..သမီးဆီက အေဖ ဘာမွ မေမွ်ာ္လင့္ပါဘူး လူ႔ဘဝဆိုတာက တိုတိုေလးပါ အဲဒီတိုတိုေလးအတြင္းမွာ သမီးကို ျပည့္ျပည့္စုံစုံ မထားႏိုင္ခဲ့တဲ့ အေဖ့ကိုယ္သာ အေဖယူႀကဳံးမရျဖစ္ခဲ့တာပါ…။
သမီးရယ္.. အေဖတို႔ မိဘေတြဆိုတာ သားသမီးကို ေ႐ြးခ်ယ္ခြင့္ မရွိသလို သားသမီးေတြကလည္း အေဖတို႔ကို ေ႐ြးခ်ယ္ခြင့္ မရွိခဲ့ပါဘူး ။
ဘဝအဆက္ဆက္က ျဖည့္ဆည္းလာတဲ့ ပါရမီေတြေၾကာင့္သာ ဒီဘဝမွာ မိဘနဲ႔သားသမီးဆိုၿပီး ေတာ္စပ္လာခဲ့ၾကရတာပါ ။
သမီးေလးေရ ..သမီးကို အေဖခြင့္လႊတ္ပါတယ္ ။ ကံတရားက မိဘကိုေစာ္ကားလို႔ အျပစ္ေပးမွာကို အေဖက စိုးရိမ္ပူပန္ေနခဲ့ရတာပါ ။ သမီးေလး သြားေလရာ ခလုတ္မထိ ဆူးမညိပါေစနဲ႔ ။ ေဘးရန္ခပ္သိမ္းကင္းၿငိမ္းပါေစ …
သမီးေရ …ေဖေဖ သြားႏွင့္ၿပီ ..ကြယ္ လူ႔ေလာကမွာ အေကာင္းအဆိုးကို အမွားအမွန္ကို ခြဲျခားႏိုင္တဲ့ လူတစ္ေယာက္ျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားပါလို႔ ..မွာရင္း အေဖသြားႏွင့္ၿပီကြယ္ ……။
Credit:အရွင္နေႏၵာဘာသာ လကၤာရ
unicode
“လယ်ယာမဲ့ဖြစ်သွားတဲ့ ဖခင်တစ်ယောက်ရဲ့ ရင်နဲ့ရေးတဲစာ”
တစ်ခါတုန်းက ရွာကလေးတစ်ရွာမှာ သားအဖ နှစ်ယောက်ရှိတယ် ။ ဖခင်ဖြစ်သူက သမီးလေကို မွေးမွေးပြီး ကတည်းက အလွန်အမင်းကို ချစ်မြတ်နိုးခဲ့ရတယ် ။
သမီးလေး မွေးပြီးလို့ လသားအရွယ်မှာပဲ မိခင်က ဆုံးပါးရှာတဲ့အတွက် မိတဆိုး သမီးလေးဆိုပြီး လိုလေသေးမရှိ ထားခဲ့တယ် ။
ဒါပေမယ့်လည်း ဘဝကံနုံချာလွန်းတဲ့ အတွက် ဆင်းဆင်းရဲရဲ့ ချို့ချို့တဲ့တဲ့နေခဲ့ရရှာတယ် ။
ဒီလိုနဲ့ သမီးလေး အပျိုပေါက်အရွယ် ရောက်လာခဲ့တယ် ။ “ အဖေ . . သမီး မြို့မှာသွားပြီးကျောင်းတက်ချင်တယ် ” အားတက်သရော ပြောလာတဲ့ သမီးငယ်စကားကြောင့် ဖခင်ဖြစ်သူရဲ့ ရင်ထဲ ဆို့နင့်သွားခဲ့ရတယ် ။
“ အေးပါသမီးရယ် အဖေပိုင်တဲ့ လယ်ကလေးရောင်းပြီး သမီးကို မြို့ကျောင်းထားပေးမှာပေါ့ ” ဆိုပြီးအားပေးစကား ပြောဆိုခဲ့တယ် ။ ဒီလိုနဲ့ သမီးလေးတစ်ယောက်မြို့ကျောင်းကို တက်ခဲ့ပါပြီ ။
လယ်ယာ မဲ့ဖြစ်သွားတဲ့ ဖခင်ကတော့ တောရွာမှာပဲ သူများလယ်ကို အငှားသွားလုပ်လိုက် ၊ သူများခိုင်းတာလေး လုပ်လိုက်နဲ့ ချို့တဲ့စွာ နေခဲ့ရတယ် ။
လစဉ်လတိုင်း ရသမျှ ပိုက်ဆံလေးကို ခြစ်ခြုတ်စုလို့ သမီးလေးအတွက် ပေးပိုရရှာတယ် ။ တစ်နေ့တော့ သမီးလေးကို တွေ့ချင်လွန်းအားကြီးတဲ့ဖခင်က မြို့ကို တက်သွားပြီး သမီးလေးကျောင်းကို လိုက်သွားခဲ့တယ် ။
သမီးဖြစ်သူက ဖခင်ကိုတွေ့တဲ့အခါ မျက်နှာတစ်ချက်ပျက်သွားပြီး မသိချင်ယောင်ဆောင်လို့ မခေါ်မပြောပဲ ထွက်သွားခဲ့တယ် ။ ဖခင်က ဝမ်းနည်းစွာနဲ့ပဲ ရွာကိုပြန်လာခဲ့တယ် ။
နောက်တစ်နေ့မှာ ရွာကိုသမီးဖြစ်သူ လိုက်လာပြီး ဖခင်ကိုပြောတယ် ။ “ အဖေရယ် ရှက်စရာကြီး သမီးကျောင်းကို ဘာလို့လိုက်လာရတာလဲ …
သမီးကို တွေ့ချင်တယ်ဆို စာရေးလိုက်ပေါ့ လာတွေ့မှာပေါ့ အခုတော့ အဖေ့ကို သမီးအဖေမှန်းသာ သိသွားရင် သမီးရှက်လွန်းလို့ မျက်နှာဖော်ရဲမှာမဟုတ်ဘူး ” လို့ပြောခဲ့တယ် ။
ဖခင်ဖြစ်သူက မျက်နှာညှိုးနွမ်းစွာနဲ့ မျက်ရည်တွေစီးကျလို့ သမီးဖြစ်သူကို ဘာမှပြန်မပြောပဲ တွေတွေကြီးပဲ စိုက်ကြည့်နေခဲ့တယ် ။
အဲဒီလိုနဲ့ . . .
သမီးလေးဖြစ်သူ ဘွဲ့ယူတဲ့နေ့ ရောက်လာပါပြီ ။ သမီးဖြစ်သူက ရွာက အဖေလည်း ဘွဲ့ယူတာ ကြည့်ချင်မှာပဲလေ
ငါ့အဝေးကနေ ကြည့်ခိုင်းရင်ရတာပဲဆိုပြီး သူ့အဖေကို မြို့ကိုလိုက်လာဖို့ ရွာကိုစာပို့လိုက်တယ် ။ သိပ်မကြာခင်မှာပဲ ရွာက စာပြန်လာတယ် ။
“ သမီးလေး…
သမီးလေး စာပိုတဲ့အချိန် အဖေလူ့လောကမှာ မရှိတော့ဘူးကွယ် သမီး လေးမြို့ကိုခေါ်မယ့်ရက် ဆို.. အဖေ ဟာ တမလွန်မှာ ရောက်နေရောပေါ့ ဒါကြောင့် ဒီစာလေးကို ကြိုရေးထားခဲ့တာပါ ..
သမီးရေ သမီးငယ်ငယ်တုန်းကပေါ့ သမီး နဲ့အဖေ တခြားရွာကို သွားစဉ်က နေကလည်းပူ လယ်ကွင်းပြင်ပြင်ထဲ မှာ စကားလေး မပီကလာပီကလာနဲ့ သမီး ရေဆာတယ်လို့ ပူဆာခဲ့တယ်နော် ။
အဖေတို့ဆီမှာ သောက်ရေကလည်း ပါမလာတော့ သမီးကို နေရိပ်ထဲခဏထားပြီး ကွင်းပြင်ကြီးထဲ အဖေပြေးလွှားလို့ တခြားရွာမှာ သောက်ရေ သွားယူခဲ့ဖူးတယ် ။
သမီး နောက်ထပ် ဆယ်နှစ်အရွယ်လောက်မှာပေါ့ ။ သမီးလေး ကျောင်းမှာ မျက်နှာ မငယ်ရဖို့ .. အဖေ ဟာ နေ့တိုင်း ထမင်းတစ်နပ်ပဲ စားပြီးခြိုးခြံချွေတာခဲ့ဖူးတယ် ။
သမီးရေ .. သမီးကို ဒါတွေပြန်ပြောနေရတာ သမီးဆီက အဖေ့မေတ္တာကို နားလည်ပေးနိုင်ဖို့ တစ်ခုပါပဲ ။
သမီးလေး . . သမီးလေး သတိမထားမိလို့ပါကွယ် သမီးလေး မြို့ကျောင်းကို အဖေ အပတ်စဉ်တိုင်းရောက်ပါတယ် သမီးလေးရှက်မှာစိုးလို့ အဖေ အဝေးကနေပဲ သမီးလေးကို ငေးမောကြည်နူးနေခဲ့ရတယ် ။
သမီးရယ် …သမီးဆီက အဖေ ဘာမှ မမျှော်လင့်ပါဘူး လူ့ဘဝဆိုတာက တိုတိုလေးပါ အဲဒီတိုတိုလေးအတွင်းမှာ သမီးကို ပြည့်ပြည့်စုံစုံ မထားနိုင်ခဲ့တဲ့ အဖေ့ကိုယ်သာ အဖေယူကြုံးမရဖြစ်ခဲ့တာပါ…။
သမီးရယ်. . . အဖေတို့ မိဘတွေဆိုတာ သားသမီးကို ရွေးချယ်ခွင့် မရှိသလို သားသမီးတွေကလည်း အဖေတို့ကို ရွေးချယ်ခွင့် မရှိခဲ့ပါဘူး ။
ဘဝအဆက်ဆက်က ဖြည့်ဆည်းလာတဲ့ ပါရမီတွေကြောင့်သာ ဒီဘဝမှာ မိဘနဲ့သားသမီးဆိုပြီး တော်စပ်လာခဲ့ကြရတာပါ ။ ။
သမီးလေးရေ ..သမီးကို အဖေခွင့်လွှတ်ပါတယ် ။ ကံတရားက မိဘကိုစော်ကားလို့ အပြစ်ပေးမှာကို အဖေက စိုးရိမ်ပူပန်နေခဲ့ရတာပါ ။ သမီးလေး သွားလေရာ ခလုတ်မထိ ဆူးမညိပါစေနဲ့ ။ ဘေးရန်ခပ်သိမ်းကင်းငြိမ်းပါစေ …
သမီးရေ …ဖေဖေ သွားနှင့်ပြီ ..ကွယ် လူ့လောကမှာ အကောင်းအဆိုးကို အမှားအမှန်ကို ခွဲခြားနိုင်တဲ့ လူတစ်ယောက်ဖြစ်အောင် ကြိုးစားပါလို့ ..မှာရင်း အဖေသွားနှင့်ပြီကွယ် ……။
Credit=အရှင်နန္ဒောဘာသာ လင်္ကာရ
