အေမရိကန္ေခြၽးမနဲ႔ဗမာေခြၽးမ ဘာကြာလဲ ဖတ္ၾကည့္ဗ်ာ…
အေမရိကားမွာ ေက်ာင္းသြားတက္ခဲ့တဲ့သား ေက်ာင္းၿပီးေတာ့ ကြၽန္မအတြက္ စူစန္လို႔ေခၚတဲ့ အဂၤလိပ္ေခြၽးမတစ္ေယာက္ ရွာေပးခဲ့တယ္။အေမရိကားမွာေနခဲ့တဲ့ (၃)လအတြင္း ေခြၽးမစူစန္ရဲ႕ သားသမီးကို ဆုံးမသြန္သင္နည္းေတြက ကြၽန္မကို အေတြးအျမင္ ပိုက်ယ္ေစခဲ့ပါတယ္။
(၁) မစားရင္ အဆာခံပါ
မနက္တိုင္း ေထာ္ဘီအိပ္ရာထလာတာနဲ႔ စူစန္က မနက္စာကို စားပြဲေပၚတင္ေပးခဲ့ၿပီး သူ႔အလုပ္ကို သူဆက္လုပ္ေနခဲ့တယ္။ေထာ္ဘီဟာ ကိုယ္တိုင္ ကုလားထိုင္ေပၚတက္၊ ကိုယ္တိုင္ႏြားႏို႔ေသာက္၊ ကိုယ္တိုင္ေပါင္မုန႔္ေတြ စားေနခဲ့တယ္။စားၿပီးတဲ့ေနာက္ ကိုယ့္အခန္းထဲဝင္ၿပီး အဝတ္ဘီ႐ိုထဲကေန အဝတ္အစား၊ ဖိနပ္ေတြကို ကိုယ္တိုင္ဝတ္ဆင္ခဲ့တယ္။
(၃)ႏွစ္ပဲရွိတဲ့ ေထာ္ဘီေလးဟာ ေျခအိတ္ရဲ႕အေရွ႕အေနာက္၊ ဘယ္ဖိနပ္၊ ညာဖိနပ္ကို ခြဲတတ္ေသးသူ မဟုတ္ပါဘူး။ တစ္ခါက ေထာ္ဘီဟာ ေဘာင္းဘီကို ေရွ႕နဲ႔ေနာက္ ေျပာင္းျပန္ဝတ္ထားခဲ့တယ္။ဒါကို ကြၽန္မက လဲေပးဖို႔ျပင္ေတာ့ စူစန္က ကြၽန္မကိုတားတယ္။ တကယ္လို႔ ဝတ္ရတာ သက္ေတာင့္သက္သာမရွိဘူးဆိုရင္ သူ႔ဘာသာသူ ခြၽတ္ၿပီးျပန္လဲလိုက္မယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ တကယ္လို႔ သူေနရ သက္ေတာင့္သက္သာရွိတယ္ဆိုရင္ဒီအတိုင္းထားလိုက္ပါလို႔ စူစန္ကေျပာပါတယ္။
အဲဒီေန႔က ေထာ္ဘီတစ္ေယာက္ ေဘာင္းဘီေရွ႕ေနာက္ ေျပာင္းျပန္ဝတ္ၿပီး ေျပးလႊားေဆာ့ကစားေနခဲ့တယ္။ ဒါကိုစူစန္က ဘာမွမျမင္ခဲ့သလို ဘာသိဘာသာ ေနခဲ့ပါတယ္။တစ္ခါက ေထာ္ဘီတစ္ေယာက္ ေဘးအိမ္က ကေလးေတြနဲ႔ေဆာ့ကစားေနခဲ့တယ္။ တေအာင့္ၾကာေတာ့ ေမာေမာပန္းပန္းနဲ႔ အိမ္ကို အေျပးျပန္လာၿပီး “ေမေမ…ေမေမ.. လူစီကေျပာတယ္။သားေဘာင္းဘီ ေရွ႕ေနာက္ေျပာင္းျပန္ျဖစ္ေနတယ္တဲ့။ တကယ္လားဟင္!” လူစီဆိုတာ ေဘးအိမ္က အသက္(၅)ႏွစ္အ႐ြယ္ ေကာင္မေလးပါ။
သားအေမးကို စူစန္ကရယ္ၿပီး “ဟုတ္တာေပါ့သား… သားျပန္လဲမယ္မဟုတ္လား!” လို႔ေျပာေတာ့ ေထာ္ဘီေခါင္းညိတ္ျပတယ္။ ၿပီးေတာ့ ေဘာင္းဘီခြၽတ္ၿပီး ေသခ်ာၾကည့္တယ္။ျပန္ဝတ္တယ္။ အဲဒီေနာက္ပိုင္း ေထာ္ဘီ ဘယ္ေတာ့မွ ေဘာင္းဘီကိုေျပာင္းျပန္ မဝတ္ခဲ့မိေတာ့ဘူး။ဒီအျဖစ္ကိုၾကည့္ၿပီး ေျမးမေလးကို ကြၽန္မသတိရလိုက္မိတယ္။ ေျမးမေလးဟာ အသက္(၅)ႏွစ္(၆)ႏွစ္ထိ ဇြန္းမကိုင္တတ္ခဲ့ေသးဘူး။
ဖိနပ္ႀကိဳး မခ်ည္တတ္ခဲ့ဘူး။ ဒီကေန႔မွာ အလယ္တန္းတက္ေနတဲ့အထိ ေက်ာင္းေဆာင္ကေန အိမ္ကိုျပန္လာတိုင္း ေလွ်ာ္စရာအဝတ္ေတြ သယ္ျပန္လာတတ္ေသးတယ္။တစ္ေန႔ ေန႔လယ္မွာ ေထာ္ဘီတစ္ေယာက္ စိတ္ေကာက္ၿပီး ထမင္းမစားေတာ့ဘူး။ စူစူန္တစ္ခြန္းႏွစ္ခြန္းေျပာလိုက္တာကို စိတ္တိုၿပီး ထမင္းပန္းကန္ကို ေမွာက္ပစ္လိုက္တယ္။
ပန္းကန္ထဲကအစာေတြ ၾကမ္းျပင္ေပၚ ျပန႔္က်ဲသြားခဲ့တယ္။စူစန္က ေထာ္ဘီကိုၾကည့္ၿပီး ေသခ်ာေျပာတယ္။“ၾကည့္ရတာ သား တကယ္ထမင္းစားခ်င္ပုံမရဘူး။ မွတ္ထား… အခုခ်ိန္ကစၿပီး မနက္ျဖန္မနက္အထိ သားဘာမွ မစားရဘူး။ သိလား” ေထာ္ဘီေခါင္းညိတ္ၿပီး ခိုင္ခိုင္မာမာနဲ႔ ျပန္ေျဖတယ္။
“ဟုတ္ကဲ့…” သားအမိႏွစ္ေယာက္ရဲ႕အျဖစ္ကို ၾကည့္ၿပီး ကြၽန္မစိတ္ထဲရယ္ေနမိတယ္။ညေနေရာက္ေတာ့ ညေနစာအတြက္ စူစန္နဲ႔ကြၽန္မ တိုင္ပင္ေနခဲ့တယ္။ညေနစာကို တ႐ုတ္အစားအစာျပင္ဆင္ဖို႔ စူစန္ကေျပာတယ္။ ေထာ္ဘီတ႐ုတ္အစားအစာ သိပ္ႀကိဳက္မွန္း ကြၽန္မခ်က္ခ်င္း သတိရလိုက္တယ္။
ၾကည့္ရတာ ေန႔လယ္စာေသခ်ာမစားခဲ့တဲ့ ေထာ္ဘီကို ညေနမွာ စူစန္ပိုစားေစခ်င္ခဲ့ပုံ ရတယ္။အဲဒီေန႔ ညေနစာကို ေထာ္ဘီအႀကိဳက္ ကြၽန္မခ်က္ျပဳတ္ခဲ့တယ္။အီတလီေခါက္ဆြဲနဲ႔ တ႐ုတ္စတိုင္လ္ ခ်က္ခဲ့တယ္။ ဒါဟာ ေထာ္ဘီအႀကိဳက္ဆုံးပါ။ ကေလးဆိုေပမယ့္ ပန္းကန္ျပားတစ္ခ်ပ္အျပည့္ သူစားႏိုင္ပါတယ္။
ညေနစာ စစားေတာ့ ေထာ္ဘီတစ္ေယာက္ အားရဝမ္းသာ ကုလားထိုင္ေပၚ တက္ထိုင္တယ္။ ဒါကို စူစန္က သူ႔ရဲ႕ပန္းကန္နဲ႔ ခက္ရင္းေတြကိုသိမ္းၿပီး“ဒီေန႔ သားထမင္းမစားဘူးလို႔ ေမေမတို႔ ေျပာထားၾကတယ္မဟုတ္လား? သားလည္း ဝန္ခံဂတိျပဳထားတယ္ေလ” လို႔ေျပာတယ္။
ေလးေလးနက္နက္ေျပာေနတဲ့ ေမေမ့မ်က္ႏွာေၾကာင့္ ေထာ္ဘီ ဝါးခနဲထငိုတယ္။ ငိုေနရင္းက “ေမေမ… သားဆာလို႔ပါ.. သားဗိုက္ဆာလို႔ပါ” လို႔ေျပာတယ္။”ဝန္ခံခဲ့တဲ့ ဂတိအတိုင္း လိုက္နာရမယ္ေလ” စူစန္ကလည္း နည္းနည္းမွ စိတ္မေပ်ာ့ခဲ့ဘူး။
ေျမးအျဖစ္ကိုၾကည့္ၿပီး ကြၽန္မစိတ္မေကာင္းျဖစ္မိတယ္။ ေထာ္ဘီအတြက္ အသနားခံဖို႔ျပင္ေတာ့ သားက မ်က္ရိပ္မ်က္ေျချပတယ္။ကြၽန္မအေမရိကားေရာက္စက သားေျပာခဲ့တဲ့စကားကို ကြၽန္မ သတိရလိုက္မိတယ္။ အေမရိကားမွာ မိဘေတြ သားသမီးကို သြန္သင္ဆုံးမေနခ်ိန္မွာ တျခားသူေတြ လုံးဝ ဝင္မပါရဘူးလို႔ဆိုတယ္။
လူႀကီးပဲျဖစ္ျဖစ္ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဝင္မပါရပါဘူးတဲ့။ အဲဒီလိုနဲ႔ ကြၽန္မလည္း အကူအညီမဲ့စြာ ခပ္ဆိတ္ဆိတ္ပဲ ေနခဲ့ေတာ့တယ္။အဲဒီေန႔ ညစာစားၿပီးခ်ိန္ထိ သနားစရာ ေထာ္ဘီတစ္ေယာက္ ကစားစရာကားေလးထဲမွာ ထိုင္ၿပီး လူႀကီးေတြ အားရပါးရစားတာကို ပါးစပ္အဟသားနဲ႔ ၾကည့္ေနခဲ့တယ္။
ကြၽန္မကို တ႐ုတ္အစားအစာ ခ်က္ခိုင္းခဲ့တဲ့ စူစန္ရဲ႕ ဦးတည္ခ်က္ကို ကြၽန္မနားလည္လိုက္ပါတယ္။ေနာင္တစ္ခ်ိန္မွာ ေထာ္ဘီတစ္ေယာက္ စိတ္တိုၿပီးထမင္းပန္းကန္လြင့္ပစ္ဖို႔ႀကံတိုင္း ေဖေဖေမေမ ဘြားဘြားတို႔စားတာကို ဗိုက္အေဟာင္းသားနဲ႔ ထိုင္ၾကည့္ခဲ့ရတဲ့အျဖစ္ကို သူသတိရမိလိမ့္မယ္လို႔ ကြၽန္မယုံၾကည္မိတယ္။
ဆာတဲ့အရသာဟာ ခံရခက္ေၾကာင္းနဲ႔ သူႀကိဳက္တဲ့အစားအစာေတြ မစားရတာဟာ ပိုခံရခက္ေၾကာင္း ေထာ္ဘီနားလည္သြားပါလိမ့္မယ္။မအိပ္ခင္ ေထာ္ဘီကို ကြၽန္မနဲ႔စူစန္တို႔ ဂြတ္ႏႈိက္သြားႏႈတ္ဆက္ခဲ့ၾကတယ္။အဲဒီမွာ ေထာ္ဘီက သတိေလးနဲ႔ “ေမေမ… သားအရမ္းဆာေနတယ္။ သား ေခါက္ဆြဲစားလို႔ ရႏိုင္မလား?” လို႔ ေမးတယ္။ စူစန္က ခပ္ၿပဳံးၿပဳံးေလးနဲ႔ ေခါင္းခါျပၿပီး “မရဘူး သား…”
“ဒီလိုဆိုရင္ သားအိပ္ၿပီး ႏိုးလာတဲ့အခ်ိန္ စားလို႔ရလား?”“ရတာေပါ့…” ႏူးႏူးညံ့ညံ့ျပန္ေျဖတဲ့ စူစန္ရဲ႕အေျဖေၾကာင့္ ေထာ္ဘီဝမ္းသာသြားခဲ့တယ္။ အစာအရပ္ခံလိုက္လို႔ ခံစားရတဲ့ေဝဒနာမ်ိဳး ေထာ္ဘီေနာက္ထပ္ ခံရဲေတာ့မယ္ မထင္ပါဘူး။အဲဒီေနာက္ပိုင္း ပါးစပ္ေဘးမွာ အစာေတြကပ္ၿပီး ထမင္းကို ၿမိန္ရည္ယွက္ရည္စားေနတဲ့ ေထာ္ဘီကိုၾကည့္ရင္း ေျမးမေလးကို ကြၽန္မ သတိရမိတတ္တယ္။
ေထာ္ဘီအ႐ြယ္တုန္းက ေျမးမေလးဟာ ထမင္းစားတိုင္း ေခ်ာ့ေမာ့ရတယ္။ လူႀကီးေတြက ထမင္းပန္းကန္ကိုကိုင္ၿပီး သူ႔ေနာက္လိုက္ေျပးရတယ္။ဒါေတာင္ သူက ေဈးဆစ္ေသးတယ္။ ဒီထမင္းစားၿပီးရင္ ကစားစရာအ႐ုပ္တစ္႐ုပ္ ဝယ္ေပးရမယ္။ ေနာက္ထပ္ထမင္းစားရင္ ေနာက္ထပ္ အ႐ုပ္တစ္႐ုပ္ဝယ္ေပးရမယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။
(၂) သူတစ္ပါးကို နာေအာင္လုပ္ၿပီးရင္ ျပန္ေလ်ာ္ရတယ္
တစ္ေန႔မွာ ေထာ္ဘီကိုေခၚၿပီး ကြၽန္မတို႔ ပန္းၿခံထဲေရာက္ခဲ့ၾကတယ္။ သိပ္မၾကာပါဘူး.. ေထာ္ဘီတစ္ေယာက္ တျခားေကာင္မေလးႏွစ္ေယာက္နဲ႔ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သြားၿပီးအတူေဆာ့ကစားေနၾကတယ္။ ပလတ္စတစ္နဲ႔လုပ္ထားတဲ့ အိုးေတြ၊ ခြက္ေတြ၊ ပန္းကန္ေတြက ျမက္ခင္းျပင္တစ္ခုလုံးမွာ ခင္းက်င္းထားတယ္။
႐ုတ္တရက္ ေထာ္ဘီတစ္ေယာက္ အိုးတစ္လုံးယူၿပီး ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕ေခါင္းကို ေခါက္ထည့္လိုက္တယ္။ စစခ်င္းမွာ ထင္မွတ္မထားတဲ့အျဖစ္ေၾကာင့္ေကာင္မေလးေၾကာင္သြားတယ္။ အဲဒီေနာက္ အသံကုန္ေအာ္ငိုေတာ့တယ္။အငယ္တစ္ေယာက္ငိုေတာ့ အႀကီးတစ္ေယာက္ကလည္း လန႔္ၿပီးထငိုေတာ့တယ္။ ဒီေလာက္ထိ ႀကီးက်ယ္သြားမယ္မွန္း မထင္ခဲ့တဲ့ ေထာ္ဘီဟာ ေဘးမွာရပ္ၿပီး ေကာင္မေလးေတြငိုတာကို ေၾကာင္ၾကည့္ေနခဲ့တယ္။
အခင္းျဖစ္ရာကို စူစန္ေရာက္သြားခဲ့တယ္။ အက်ိဳးအေၾကာင္းကို ခန႔္မွန္းမိတဲ့စူစန္ဟာ စကားတစ္ခြန္းမွမေျပာဘဲ အိုးယူၿပီး ေထာ္ဘီေခါင္းကို အားနဲ႔ေခါက္ထည့္လိုက္တယ္။ေထာ္ဘီ ကာကြယ္ခ်ိန္မရလိုက္ဘူး။ ျမက္ခင္းျပင္ေပၚ ဖင္ထိုင္လဲက်သြားၿပီး တဝါးဝါးနဲ႔ ေအာ္ငိုေတာ့တယ္။ဒါကို စူစန္က “နာလား! ေနာက္တစ္ခါ ထပ္လုပ္ရဲေသးလား?” လို႔ ေမးတယ္။ ေထာ္ဘီ ငိုရင္း ေခါင္းခါျပတယ္။ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ သူလုပ္ရဲေတာ့မွာ မဟုတ္မွန္း ကြၽန္မ ယုံၾကည္မိပါတယ္။
ေထာ္ဘီရဲ႕ဦးေလးက ေထာ္ဘီကို အျပာႏုေရာင္စက္ဘီးေလးတစ္စီး လက္ေဆာင္ေပးခဲ့တယ္။ အဲဒီစက္ဘီးကို ေထာ္ဘီအရမ္းႏွစ္သက္ခဲ့ၿပီး တျခားလူေတြ အထိမခံခဲ့ပါဘူး။ေဘးအိမ္က သူငယ္ခ်င္းျဖစ္တဲ့ လူစီဟာ စက္ဘီးေလးခဏစီးရဖို႔ ေထာ္ဘီကို အႀကိမ္ႀကိမ္ေတာင္းဆိုခဲ့တယ္။ ဒါကို ေထာ္ဘီ လက္မခံခဲ့ဘူး။တစ္ခါမွာ သူငယ္ခ်င္းတခ်ိဳ႕နဲ႔ ေထာ္ဘီကစားေနခဲ့တယ္။ လူစီဟာ ေထာ္ဘီသတိမထားမိခ်ိန္မွာ စက္ဘီးေလးကို တိတ္တိတ္စီးထြက္သြားေတာ့တယ္။
ဒါကို ေထာ္ဘီေတြ႕ေတာ့ ေဒါသတႀကီးနဲ႔ စူစန္ဆီအေျပးလာၿပီး တိုင္ပါေတာ့တယ္။ေကာ္ဖီေသာက္ရင္း ကေလးမိဘေတြနဲ႔ စကားေျပာေနခဲ့တဲ့စူစန္က ေထာ္ဘီကိုၿပဳံးျပၿပီး “သားတို႔ကိစၥ သားတို႔ရွင္းေနာ္။ ေမေမနဲ႔ မဆိုင္ဘူး” လို႔ ေျပာလိုက္တယ္။ေထာ္ဘီတစ္ေယာက္ ေခါင္းငိုက္စိုက္နဲ႔ စူစန္ေဘးကေန ထြက္သြားခဲ့တယ္။
တေအာင့္အၾကာမွာ လူစီစက္ဘီးေလးစီးၿပီး ျပန္လာတယ္။ လူစီကိုေတြ႕တာနဲ႔ ေထာ္ဘီဟာ လူစီကိုေျပးတြန္းပစ္ၿပီး စက္ဘီးကိုျပန္လုလိုက္တယ္။ေျမေပၚထိုင္ၿပီး လူစီေအာ္ငိုေတာ့တယ္။ ဒါကိုေတြ႕ေတာ့ စူစန္က လူစီကိုအေျပးေပြ႕ၿပီး ေခ်ာ့ေမာ့လိုက္တယ္။ သိပ္မၾကာပါဘူး… လူစီတစ္ေယာက္ တျခားကေလးေတြနဲ႔ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး ကစားေနေတာ့တယ္။ေထာ္ဘီဟာ စက္ဘီးစီးရင္းစီးရင္း ပ်င္းလာပုံရတယ္။ တျခားကေလးေတြ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး ကစားေနတာေတြ႕ေတာ့ သူလည္း ပါခ်င္လာခဲ့တယ္။
ဒါေပမယ့္ ခုနားက လူစီကိုတြန္းထားတဲ့စိတ္က မေနသာခဲ့ျပန္ဘူး။ စူစန္ဆီလာၿပီး စူပုပ္ပုပ္ေလးနဲ႔ “ေမေမ…သားလည္း လူစီတို႔နဲ႔ ကစားခ်င္တယ္” လို႔ဆိုတယ္။“ကစားခ်င္ရင္ သူတို႔ကို သြားရွာေလ…”“ေမေမပါ လိုက္ခဲ့ေပးပါ…” ေထာ္ဘီက ေတာင္းေတာင္းပန္ပန္နဲ႔ဆိုတယ္။
“မရဘူး… ခုနားက လူစီကိုငိုေအာင္ သားလုပ္ခဲ့တယ္။ ခုေတာ့ သူတို႔နဲ႔ သားကစားခ်င္ျပန္တယ္။ ဒါကို သားကိုယ္တိုင္ သြားေျဖရွင္းမွရမယ္”ေထာ္ဘီတစ္ေယာက္ စက္ဘီးေလးစီးၿပီး လူစီတို႔အနား တေျဖးေျဖးခ်ည္းကပ္သြားတယ္။ လူစီနားေရာက္ခါးနီး စက္ဘီးကို ေနာက္ျပန္လွည့္ျပန္တယ္။အဲဒီလို အႀကိမ္ႀကိမ္လုပ္တာ ဘယ္ေလာက္ၾကာသြားမွန္း မသိပါဘူး… ေထာ္ဘီနဲ႔လူစီ ၿပဳံးၿပဳံးရယ္ရယ္နဲ႔ ေဆာ့ကစားေနတာကို ေတြ႕လိုက္ျပန္ပါတယ္။
(၃) သားသမီးေတြကို သြန္သင္ဆုံးမတာ မိဘေတြရဲ႕အလုပ္
စူစန္ရဲ႕မိဘေတြက ကယ္ရီဖိုးနီးယားမွာ ေနပါတယ္။ ကြၽန္မေရာက္လာသံၾကားေတာ့ ႏွစ္ေယာက္သား ကားေမာင္းၿပီး ကြၽန္မဆီ အလည္လာၾကတယ္။အိမ္ကို ဧည့္သည္ေတြလာေတာ့ ေထာ္ဘီတစ္ေယာက္ ျမဴးတူးခုန္ေပါက္ေနေတာ့တယ္။ေထာ္ဘီဟာ သဲထည့္တဲ့ ပုံးငယ္ေလးထဲ ေရအျပည့္ထည့္ၿပီး တစ္အိမ္လုံး ေျပးလႊားေဆာ့ကစားေနခဲ့တယ္။
ၾကမ္းျပင္ေပၚ ေရမဖိတ္မိေစဖို႔ စူစန္အထပ္ထပ္ သတိေပးခဲ့ေပမယ့္ ေထာ္ဘီ ဂ႐ုမစိုက္ခဲ့ဘူး။ေနာက္ဆုံးေတာ့ ေရေတြဖိတ္ၿပီး ၾကမ္းျပင္စို႐ြဲသြား႐ုံမက ေထာ္ဘီဟာ အမွားလုပ္လိုက္မိမွန္း မသိဘဲ ေဘာင္းဘီေတြ ႐ြဲ႐ြဲစိုတဲ့အထိ ေရေတြကိုေျခေထာက္နဲ႔ နင္းေဆာ့ကစားေနခဲ့တယ္။
ၾကမ္းတိုက္အဝတ္ယူၿပီး ၾကမ္းတိုက္ဖို႔ ကြၽန္မအျမန္ျပင္ေတာ့ စူစန္က ၾကမ္းတိုက္တံကို ကြၽန္မလက္ထဲကလုၿပီး ေထာ္ဘီကို ကမ္းေပးလိုက္တယ္။“ေထာ္ဘီ… ၾကမ္းကို ေျခာက္ေအာင္တိုက္လိုက္။ ၿပီးေတာ့ အဝတ္စိုေတြကို ခြၽတ္ၿပီး ကိုယ္တိုင္ေလွ်ာ္လိုက္ပါ”
စူစန္အေျပာကို ေထာ္ဘီမနာခံဘဲ ေအာ္လိုက္ ငိုလိုက္လုပ္ေနခဲ့တယ္။ စူစန္ဟာ စကားတစ္ခြန္းမွ မေျပာဘဲ ေထာ္ဘီကိုဆြဲၿပီး စတိုခန္းထဲထည့္ ေသာ့ခတ္ထားလိုက္ေတာ့တယ္။အေၾကာက္အလန႔္ေအာ္ငိုေနတဲ့ ေထာ္ဘီအသံကိုၾကားေတာ့ ကြၽန္မစိတ္ေတြ နာက်င္ခဲ့မိတယ္။ စတိုခန္းထဲကေန သူ႔ကို ေခၚထုတ္ခ်င္ခဲ့မိတယ္။ ဒါကို စူစန္မိခင္က “ဒါ စူစန္ရဲ႕ကိစၥ” ဆိုၿပီး ကြၽန္မကိုတားခဲ့တယ္။
တေအာင့္ေနေတာ့ ေထာ္ဘီ့ဆီက ငိုသံမၾကားရေတာ့ဘူး။ စတိုခန္းထဲကေန “ေမေမ… သားမွားၿပီ” လို႔ သူဆိုတယ္။စတိုခန္းအျပင္ဘက္ကရပ္ၿပီး စူစန္က “ဒီလိုဆိုရင္ ဘာလုပ္ရမလဲဆိုတာ သားသိတယ္ေနာ္” လို႔ေမးတယ္။“သိပါတယ္”လို႔ ေထာ္ဘီဆီက ေျဖသံၾကားမွ တံခါးကို စူစန္ဖြင့္လိုက္တယ္။ စတိုခန္းထဲကေန ထြက္လာတဲ့ ေထာ္ဘီ့မ်က္ႏွာေပၚမွာ မ်က္ရည္စီးေၾကာင္းႏွစ္ခုကို ေတြ႕လိုက္တယ္။
သူ႔ထက္ႏွစ္ဆျမင့္တဲ့ ၾကမ္းတိုက္တံကို မႏိုင္မနင္းကိုင္ရင္ ေထာ္ဘီၾကမ္းတိုက္ေနခဲ့တယ္။ အဲဒီေနာက္ ေဘာင္းဘီခြၽတ္ၿပီး ေရခ်ိဳးခန္းထဲဝင္ၿပီး ေလွ်ာ္ဖြတ္ေနခဲ့ပါတယ္။တအံ့တၾသျဖစ္ေနတဲ့ ကြၽန္မကိုၾကည့္ၿပီး စူစန္မိဘေတြက ရယ္ပါတယ္။ ဒီလိုအျဖစ္က ကြၽန္မရင္ထဲ နက္နက္နဲနဲ ဝင္ေရာက္ခဲ့ပါတယ္။
ကြၽန္မတို႔ အေရွ႕တိုင္းက မိသားစုအမ်ားဟာ သားသမီးေတြကို သြန္သင္ဆုံးမခ်ိန္မွာ “ကမာၻစစ္ျဖစ္ေအာင္” ဖန္တီးေနခဲ့သလိုပါပဲ။ကေလးကို ဆိုဆုံးမခ်ိန္မွာ အေမဘက္က အဘိုးအဘြားက တားလိုက္၊ အေဖဘက္က အဘိုးအဘြားက ကာကြယ္ေပးလိုက္၊ လင္မယားခ်င္း ရန္ျဖစ္လိုက္နဲ႔ ဆူညံ့ဗြက္ေလာ႐ိုက္ေနတတ္ပါတယ္။
အဲဒီေနာက္ စူစန္မိဘေတြနဲ႔ စကားေျပာဆိုၾကရင္း ကေလးေတြကို ဆိုဆုံးမတဲ့အေၾကာင္းေတြ ေျပာျဖစ္ခဲ့ၾကတယ္။ စူစန္မိဘေျပာခဲ့တဲ့ စကားတခ်ိဳ႕က ကြၽန္မရင္ထဲ နက္နက္ရႈိင္းရႈိင္း တိုးဝင္ေစခဲ့ပါတယ္။
“ကေလးကို မိဘေတြကပိုင္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကေလးကို သြန္သင္ဆုံးမတဲ့ မိဘေတြရဲ႕ သြန္သင္ဆုံးမမႈကို ကြၽန္မတို႔ေလးစားရမယ္။ ကေလးက ငယ္တယ္ဆိုေပမယ့္ ပါးနပ္ၾကတယ္။သူ႔ကိုသြန္သင္တဲ့ မိဘေတြ စိတ္ဝမ္းကြဲတာ၊ အျမင္မတူတာေတြ႕ရင္ သူ႔အတြက္ လြတ္ေပါက္၊ ကယ္ေပါက္ျဖစ္သြားမယ္ဆိုတာကို သူသိတယ္။
ဒါဟာ သူရဲ႕အျပဳအမႈ တိုးတက္ေကာင္းမြန္ဖို႔ အက်ိဳးမရွိေစတဲ့အျပင္ သြန္သင္ဆုံးမေလ ရႈပ္ေလျဖစ္ၿပီး ျပႆနာေတြ ပိုႀကီးလာတတ္တယ္။မိသားစုအခ်င္းခ်င္း စိတ္ဝမ္းကြဲတာေတြ၊ ျငင္းခုန္တာေတြျဖစ္ၿပီး ကေလးကို ပိုမလုံၿခဳံေစျဖစ္တတ္တယ္။ ကေလးငယ္ရဲ႕ စိတ္ဓာတ္ဖြံ႕ၿဖိဳးမႈကို ဆိုးက်ိဳးသက္ေရာက္ေစပါတယ္”
“ဒါေၾကာင့္ အဘိုးအဘြားပဲျဖစ္ျဖစ္၊ မိဘေတြပဲျဖစ္ျဖစ္ ကေလးေတြကို ဆိုဆုံးမရာမွာ စိတ္ဝမ္းကြဲတာတို႔၊ မိဘခ်င္း သြန္သင္ဆုံးမပုံ ကြဲျပားတာတို႔ဟာ ကေလးေရွ႕မွာ မျငင္းခုန္သင့္ဘူး။ မျဖစ္သင့္ဘူး”စူစန္ရဲ႕မိဘေတြ အိမ္မွာတစ္ပတ္ၾကာေနၿပီး ကယ္ရီဖိုးနီးယားကို ျပန္ဖို႔ျပင္ဆင္ခဲ့တယ္။ မျပန္ခင္ႏွစ္ရက္မွာ စူစန္အေဖ့က စူစန္ကို ေလးေလးနက္နက္နဲ႔“သမီး.. ေထာ္ဘီက ကစားစရာေျမေကာ္စက္ေလး လိုခ်င္သတဲ့။ ေဖေဖ ဝယ္ေပးလို႔ရမလား?” လို႔ေမးတယ္။
ဒါကို စူစန္က စဥ္းစားၿပီး “ေဖေဖတို႔ ဒီတစ္ေခါက္လာတာ သူ႔ကို ႏွင္းစီးဖိနပ္တစ္ရံ လက္ေဆာင္ေပးခဲ့တယ္ မဟုတ္လား? ခရစၥမတ္ေရာက္ခါနီးမွပဲ ေျမေကာ္စက္ေလး ဝယ္ၿပီး လက္ေဆာင္ေပးလိုက္ေပါ့” လို႔ဆိုတယ္။အဲဒီေနာက္ ေထာ္ဘီကို သူ႔အဘိုးဘာေျပာလိုက္သလဲ ကြၽန္မ မသိပါဘူး။ ေထာ္ဘီကို ကြၽန္မ ေမာလ္(mall)ေခၚသြားတိုင္း ေထာ္ဘီဟာ ေျမေကာ္စက္႐ုပ္ေလးကို လက္ညႇိဳးထိုးၿပီး“ဘိုးဘိုးကေျပာတယ္။ ခရစၥမတ္ေရာက္ရင္ သားကို ေျမေကာ္စက္ေလး လက္ေဆာင္ေပးမယ္တဲ့”လို႔ ဝမ္းသာအားရ ေျပာတတ္ပါတယ္။
စူစန္ဟာ ေထာ္ဘီ့အေပၚမွာ စည္းကမ္းတင္းက်ပ္တယ္ဆိုေပမယ့္ ေထာ္ဘီဟာ သူ႔ေမေမကို အရမ္းခ်စ္ခဲ့တယ္…။အျပင္ထြက္ကစားတိုင္း ပန္းပြင့္ေလးေတြ ဒါမွမဟုတ္ လွတယ္လို႔သူထင္တဲ့ သစ္႐ြက္ေလးေတြကို ခူးၿပီး တေလးတစားနဲ႔ စူစန္ကို သူလက္ေဆာင္ေပးတတ္တယ္။တျခားလူေတြဆီက လက္ေဆာင္ရရင္လည္း စူစန္ကို သူနဲ႔အတူ ေဖာက္ၾကည့္ဖို႔ေခၚတတ္တယ္။ စားလို႔ေကာင္းတဲ့အရာကို စူစန္အတြက္ သူတစ္ဝက္ခ်န္ထားတတ္တယ္။
အေရွ႕တိုင္းက သားသမီးတခ်ိဳ႕ မိဘအေပၚ ေအးစက္၊ လ်စ္လ်ဴရႉတတ္တာကို ၾကည့္ၿပီး အေမရိကားက အဂၤလိပ္ေခြၽးမကို ကြၽန္မ မခ်ီးက်ဴးဘဲ မေနႏိုင္ခဲ့ပါဘူး။